Trudna rozłąka cz 27

Gdy Przemek zjawił się w moim domu, od razu wziął mnie w ramiona i delikatnie kołysał, pozwalając mi się wypłakać. Widziałam lekką konsternację na twarzy mamy, byłam niemal pewna, że była zazdrosna i to ona chciała mnie tulić i zapewnić, że wszystko będzie dobrze. Przemek nie był jakimś nieokrzesanym dzieciakiem, który wpadł do mieszkania i zignorował całe otoczenie. Był aż przesadnie dobrze wychowany z nienagannymi manierami. Przywitał się z mamą, zapewnił ją, że się mną zajmie i poprosił by odpoczęła. Przy tym wszystkim zachował spokój i chociaż nie wiedział co się działo, to nie naciskał. Dowiedziałam się, że przywiozła go jego mama i że chłopak zostanie na noc, a jutro jak będę chciała to możemy spać u niego. Przemek zdecydowanie za dużo mówił i początkowo pragnęłam ciszy, ale on postanowił zająć moją głowę czymś innym. Opowiadał o tym, że dużo myślał na temat naszego "rodzeństwa" i wpadł na pomysł byśmy w weekendy nocowali u siebie na wzajem. To pozwoliłoby nam się lepiej poznać, spędzalibyśmy ze sobą więcej czasu, było to też po prostu ciekawym urozmaiceniem czasu. Z pozoru byliśmy sobie obcy i chociaż doskonale wiedziałam, że to niemożliwe, ale początkowo chciałam by właśnie to jego tata, miał na imię Grzegorz i był moim ojcem, a my rodzeństwem. Jednak życie to nie złota rybka i nie ma miejsca na życzenia.

Gdy już się uspokoiłam, opowiedziałam Przemkowi o tym, czego dowiedziałam się od mamy, a głównie o tym, że poznałam prawdę o ojcu, że widziałam jego zdjęcie, opowiedziałam mu dosłownie wszystko. Przemek był niczym balsam na zranioną duszę, tulił mnie do siebie, słuchał, dawał się wypłakać, a później razem usnęliśmy znużeni całonocną rozmową. Byłam mu wdzięczna, że został ze mną. Ostatnie czego chciałam to towarzystwo mamy. Musiałam się zdystansować i przede wszystkim poznać swoje uczucia. W tym całym amoku, nie wiedziałam co tak naprawdę czułam. Byłam jak dziecko błądzące we mgle, nagle wszystko zmieniło postać rzeczy i moje dotychczasowe plany zeszły na dalszy plan. Nie w głowie była mi nauka do matury, robienie zdjęć, czy chodzenie do szkoły.

- Śpisz? - zaspany głos Przemka dotarł do moich uszu i początkowo chciałam udawać, że spałam, ale on był jedyną osobą na świecie, której nie byłam w stanie oszukać.

- Nie, a ty już się wyspałeś? - obróciłam się twarzą w jego stronę i zachęcona wyciągniętym ramieniem, położyłam głowę na jego klatce piersiowej.

- Powiedzmy. Co chcesz dzisiaj robić? Mamy cały dzień dla siebie, tylko najpierw muszę zadzwonić do mamy - czułam dotyk dłoni Przemka na moim ramieniu, gdzie kciukiem zataczał przyjemne kółka. Ta sytuacja była trochę dziwna i dopiero po czasie stwierdziłam, że pomimo iż powinna być krępująca, wcale taka nie była. Nigdy bym nie powiedziała, że spanie z facetem w jednym łóżku bez czułych, intymnych gestów jest możliwe, a przede wszystkim tak miłe. Przemek mimo, że miał mnie blisko swojego ciała, nadal zachowywał się przyjacielsko, za co byłam mu wdzięczna.

- Nie musisz iść do szkoły?

- Dzisiaj rodzice pewnie mi odpuszczą, chociaż jutro już pewnie nie będzie szans. Więc, jakie plany na dzisiaj? - głos Przemka był zdecydowanie pogodniejszy od mojego, ale to dobrze. Nie chciałam spędzić kolejnego dnia na płakaniu i zadawaniu sobie coraz to różniejszych pytań.

- Chciałabym uciec od tego miasta, pobyć sam na sam z naturą - pragnęłam harmonii i musiałam przewietrzyć płuca. Zdecydowanie potrzebowałam kilku godzin na świeżym powietrzu.

- Da się zrobić. W takim razie ubieraj się, zjemy coś po drodze. A ja muszę zadzwonić do mamy - Przemek nie czekał ani minuty dłużej, tylko poderwał się z łóżka i zaczął się ubierać, a mnie nie pozostało nic innego, jak pójść w jego  ślady. Chłopak zadzwonił do mamy wyjaśniając jej sytuację i poprosił ją by pożyczyła nam samochód. Wtedy oficjalnie ogłosiłam ją aniołem, ponieważ od razu, kazała nam sie stawić w biurze po kluczyki. Więc zaraz wyszliśmy z mieszkania i autobusem udaliśmy się do centrum. Kiedy mieliśmy wszystko czego chcieliśmy, wyjechaliśmy z miasta i pojechaliśmy za miasto do małej wioski, która z racji pory roku była opustoszona, natomiast latem był to prawdziwy kurort wczasowy. Znajdowaliśmy się w otoczeniu lasu i ogromnego jeziora, wokół którego było mnóstwo domków wczasowych. Przemek wyciągnął z samochodu koc i usiedliśmy na pomoście i w ciszy wsłuchiwaliśmy się w otoczenie. Było mi cudownie, naprawdę mogłam zdystansować się do swoich problemów i wtedy też odczytywałam swoje pragnienia.

Przemek siedział obok mnie i wpatrywał się w krajobraz zupełnie się nie odzywając. Byłam ciekawa o czym myślał, ale w tamtej chwili nie chciałam rozmawiać. Chciałam ciszy, uwolnienia umysłu.

- Muszę zadzwonić do Pawła - mój głos był ściszony do brzmienia szeptu. Poczułam się skrępowana, że zagłuszę tą ciszę, ale już dłużej nie mogłam milczeć i siedzieć bezczynnie.

- Zostawię cię samą - chłopak spojrzał na mnie delikatnie unosząc kąciki ust do góry. Kiedy już zaczął się podnosić, złapałam go za rękę i spojrzałam w jego oczy. - Będę blisko - pocałował mnie w czoło, a ja odprowadziłam go wzrokiem. Pierwotnie chciałam by był blisko, ale przez pewne rzeczy musiałam po prostu przejść sama. Chciałam sprawdzić swoją siłę i to był idealny moment. Kiedy Przemek oddalił się na ląd i oparł się o maskę samochodu, zwróciłam twarz w kierunku nieba, położyłam się na kocu i wyciągnęłam telefon. Wzięłam kilka głębokich wdechów i wybrałam numer do chłopaka.

- Iza - po kilku sygnałach usłyszałam głos, który niemal od razu mnie zabolał. Tak dawno go nie słyszałam, a z drugiej strony wiedziałam, że po tym co zrobię, mogę go już nigdy nie usłyszeć.

- Cześć - nieśmiało powiedziałam do słuchawki, nie widząc co więcej miałabym powiedzieć. Nigdy nie musiałam rozstawać się z chłopakiem i szczerze, nie wiedziałam jak to zrobić.

- Martwiłem się o ciebie, wszystko w porządku? Rozmawiałem z twoją mamą, powiedziała mi, że rozmawiałyście o tacie. Jak się czujesz? - natłok słów jaki wychodził z Pawła był znaczącym utrudnieniem, ale chciałam już mieć to za sobą, chciałam w końcu żyć dla siebie.

- Dobrze, powoli to trawię - wzięłam głęboki wdech i zamykając oczy znów otworzyłam usta - Paweł ja chciałabym... Muszę z tobą porozmawiać - miałam świadomość jak beznadziejnie brzmiały te słowa, ale pomimo tego, że byłam zdecydowana, wypowiedzenie tego na głos przychodziło mi z wielką trudnością.

- Rozmawiamy słońce, spokojnie, jestem z tobą. Zobaczysz, ułożysz sobie to w głowie i będzie dobrze. - Paweł był czuły, ale czułam, że to powierzchowność. Dla niego to było takie proste. Ułożyć w głowie, a wszystko będzie dobrze. A co z gniewem na mamę? Co ze świadomością, że mój ojciec się mnie nie wyrzekł? Co z myślami, że on nie wie, że ja istnieję?

- Paweł ja mówię o nas - zabrzmiało to ostrzej niż zamierzałam, ale miałam dosyć mydlenia oczu i ocierania się o prawdę.

- Iza, zobaczymy się w weekend, przyjadę i ....

- Nie! - nie mogłam pozwolić mu dokończyć. Nie chciałam by przyjechał, nie chciałam by utrudniał to, co i tak już było wystarczająco ciężkie.

- O czym ty mówisz? - pomimo dzielących nas kilkuset kilometrów, czułam, że był zaskoczony, chociaż nie wierzyłam, że nie czuł, iż po półtora roku związku, z każdym dniem oddalaliśmy się od siebie coraz bardziej. Ta decyzja dojrzewała we mnie od prawie dwóch tygodni, a kres przyszedł kiedy po kłótni z mamą odstałam od niej w policzek, a on powiedział, że to moja wina.

- O tym, że to koniec. Ja nie chcę... Nie wiem jak ci to powiedzieć, ale też musiałeś to czuć.

- Co czuć?! Izka! - na ten krzyk, który wydobył się z jego ust odsunęłam telefon od uszu mocniej zaciskając oczy. Nie chciałam tego znosić, już nigdy więcej nie chciałam słuchać tego ryku.

- Tego, że się mijamy, ty mnie nie rozumiesz. Ja nie chcę tak żyć, nie chcę tego. - łzy napływały mi do oczu i jasne, że pękało mi serce, kochałam Pawła, ale to był toksyczny związek i nie chciałam dłużej być w to uwikłana. Nie chciałam czekać, aż straci nad sobą panowanie i kiedy znowu będzie na mnie krzyczał.

- Czego? Byliśmy ze sobą tyle czasu, a ty chcesz zerwać bo co? Poznałaś kogoś? A może to przez Przemka co?!

- Paweł...

- No powiedz! Przyprawiłaś mi rogi? - nie poznawałam tego chłopaka, który wrzeszczał na mnie jak opętany.

- Widzisz winę tam gdzie jej nie ma. Z nikim cię nigdy nie zdradziłam i tu nie chodzi o mnie, ale o ciebie. - wzięłam głębszy oddech, a kiedy Paweł również zamknął usta, odważyłam się mówić dalej - Nie ufasz mi, krzyczysz na mnie, a ja nie chcę tego znosić. Mam dość. Mam dosyć twoich wyrzutów w moją stronę, tego, że zawsze widzisz winę we mnie. Nie chcę tego. Chciałam byś był ze mną, a nie przeciwko mnie. Kiedy dostałam od mamy w twarz prawie wmówiłeś mi, że to moja wina. Naprawdę twoim zdaniem dzieci same są winne, kiedy rodzice je biją? Nawet nie zapytałeś jak poszło mi na konkursie. Jesteś skupiony na sobie i nie mów mi, że to moja wina - byłam spokojna, naprawdę nie chciałam się dodatkowo denerwować. Byłam pewna tego, że chcę zakończyć ten związek, wiedziałam to już po ostatniej naszej kłótni, tylko czekałam, aż emocje opadną by przemyśleć to na spokojnie. Nie było mi łatwo przekreślić półtora roku swojego życia, ale ten związek mnie niszczył. Tak naprawdę brakowało mi poczucia bezpieczeństwa i Paweł był pierwszą osobą, która mi je dała. Był pierwszym mężczyzną w moim życiu i to dosłownie. Nigdy nie miałam taty, dziadka, wujków, kolegów. A on dał mi silne ramię i to nowe uczucie sprawiło, że się zauroczyłam, że wzięłam je tak zachłannie jak się tylko dało. Może gdybym nie poznała Przemka to wszystko nadal by się toczyło. Ale on pokazał mi, że facet może być czuły, spokojny, może być oparciem bez darcia buzi. Nie zrywałam z Pawłem by wejść w związek z Przemkiem, z nim łączyły mnie inne relacje, znacznie cenniejsze od tego, co mogłabym dostać w ramach związku. Nie chciałam by kiedykolwiek coś nas poróżniło, a związek stanowił właśnie takie niebezpieczeństwo, zazdrość, ograniczenia... Nie byłam na to gotowa. Chciałam zająć się sobą, odpocząć, pobyć sama i nie musieć się nikomu spowiadać. Cisza jaka trwała w słuchawce była męcząca i musiałam dać jej kres - Wiem, że w tym wszystkim jest też dużo mojej winy, że może to ja nie jestem gotowa na związek. Może za wcześnie się to wszystko potoczyło. Może nie jestem odpowiednią kobietą dla ciebie. Też cię zawiodłam i przepraszam. Nie chcę się z tobą kłócić i rozstawać w gniewie...

- Nie chrzań! - ryk, który wydostał się ze słuchawki sprawił, że miałam dreszcze na całym ciele i bynajmniej nie były to dreszcze podniecenia. - Kurwa! Iza! Nie chcę cię stracić, rozumiesz? Kocham cię i powiedz mi, że mnie nie kochasz! Powiedz to!

- Paweł...

- Mów! - jego słowa stanowiły dodatkowy bodziec do tego by wierzyć, że on wcale nie słuchał moich słów. Ranił mnie tak bardzo, a w ogóle nic sobie z tego nie robił.

- Dobrze wiesz, że nie mogę.

- To daj nam czas. Odpoczniemy, przemyślimy to sobie. Ty masz teraz ciężki czas w swoim życiu i rozumiem to. Dowiedziałaś się prawdy, że masz ojca i trudno ci jest się z tym pogodzić - potok słów z Pawła ust był jak mamienie, on chyba sam w to nie wierzył.

- Nic nie rozumiesz i nie masz pojęcia jak się z tym czuję. Chcę być teraz sama, od dawna jestem z tym sama, ze wszystkim jestem sama, a ty mnie tylko obwiniasz. Gówno wiesz o tym jak mi ciężko i nie chrzań, że rozumiesz! - puściły we mnie wszystkie hamulce, w tym momencie, naprawdę przestałam siebie kontrolować.  - Gdybyś rozumiał, nie wrzeszczałbyś na mnie jak popieprzony! Jak możesz mnie kochać i wydzierać się na mnie jakbym była szmatą, która nie zasługuje na szacunek? Mam dość tych krzyków, oskarżeń. Dość tego związku.

- Jakoś jak byłaś na weekend i jak się pieprzyliśmy to nie narzekałaś na brak szacunku!

- Właśnie do tego wszystko się sprowadza. Umiemy tylko iść do łóżka, to wynika z naszych weekendów. Tylko, że dla mnie najważniejsze jest to, że gdy do ciebie zadzwonię to chcę wsparcia, zapewnienia, że jesteś ze mną - ta rozmowa trwała znacznie dłużej niż chciałam, a na dodatek, szła w kierunku zupełnie innym od zamierzonego. Wiedziałam, że nie będzie łatwo, ale nigdy nie sądziłam, że aż tak, będziemy drzeć koty.

- Jak możesz mówić, że nie jestem? Zawsze....

- Nawet wtedy gdy powiedziałeś, że tamta kłótnia z mamą była moją winą? Że nie doszłoby do tego, gdybym nie była taka dumna? Też w przyszłości dasz swojemu dziecku w twarz i powiesz, że samo sobie na to zasłużyło?

- Nigdy cię nie uderzyłem! - kolejny krzyk z Pawła ust był jak brzytwa, wypalał ranę w moim ciele i wiedziałam, że po tym wszystkim zostaną naprawdę okropne blizny.

- Wiem, ale sprawiasz, że się ciebie boję! Tak jak teraz, wrzeszczysz na mnie nie bacząc na moje uczucia i dlatego mam dość. Nie pozwolę byś jeszcze kiedykolwiek na mnie wrzeszczał! Masz problem z emocjami i nie musisz ich wyładowywać na mnie. Powiedziałam, nie jestem bez winy, nie jestem odpowiednią dziewczyną dla ciebie. Nie umiem z tobą być, może jestem niedojrzała, nazwij mnie jak chcesz, to koniec. - po tych słowach spotkałam się tylko z dźwiękiem przerwanej rozmowy i jedyne co poczułam to jak kamień spadł mi z serca. Byłam wolna. 

Jak to czytacie, to pewnie już jestem w górach! Życzę Wam udanej Majówki, odpocznijcie :)

jak zawsze możecie śledzić mnie na instagram/paulina.opowiadania