The experience cz 179

Zamiast skupić się na nauce i przygotowaniu do nadchodzącego tygodnia szkoły, myślałam nad tym co miało miejsce dwa dni temu. Może tego nie okazywałam, ale naprawdę byłam zaskoczona tym, że Kamil miał już dziecko. Raczej mi to nie przeszkadzało, bo nie umiałam go skreślić tylko dlatego, że kiedyś mu się to przytrafiło. Nie mogłam go stygmatyzować z tego powodu, dodatkowo mając na uwadze to, że niektóre dziewczyny właśnie to robiły. Lubiłam Kamila i nie czułam by dziecko było jakąś przeszkodą na tym, czy innym etapie naszej znajomości. Oczywiście byłam świadoma, że nigdy nie będę na pierwszym planie i że to zawsze Kacper będzie ważniejszy, ale o dziwo nie miałam mu tego za złe, a wręcz przeciwnie, byłam szczęśliwa, że hierarchia została ustalona. Obawiałam się sytuacji, kiedy to mogłabym być zazdrosna o Kacpra czy byłą dziewczynę Kamila, ale jak na razie byliśmy tylko znajomymi i w ogóle nie powinnam była się tym przejmować. Byłam wdzięczna chłopakowi za to, że dłużej nie ukrywał tego przede mną, ale miałam też poczucie, że musiałam być kimś więcej, skoro zdał się na taką szczerość. Chyba nawet sama dałam mu to do zrozumienia, przytulając się, trzymając Go za rękę, mówiąc, że musi mnie całować w policzek na pożegnanie. Tylko, że ja naprawdę lubiłam czuć ciepło Kamila, lubiłam go i coś mnie do niego ciągnęło. Najgorsze było to, że nadal kochałam Bartka i niewiarygodnie mocno tęskniłam za tym dupkiem i czułam się nie fair w stosunku do Kamila, który tego nie wiedział. Nie wiem czego się obawiałam, czy tego, że go stracę czy, że litościwie będzie na mnie patrzył. W ogóle nie czułam się w porządku wobec Kamila. On otworzył się przede mną, opowiedział swoją historię a ja nadal pozostawałam incognito. Czułam, że długo tak nie pociągnę, z poczucia obowiązku jak i z powodu ciekawości Kamila, która pewnie niedługo się uruchomi.

Siedząc nieruchomo nad książkami postanowiłam zadzwonić do Kamila. To on zawsze wykonywał pierwszy krok, ale tym razem czułam, że to ja powinnam była to zrobić. Ja na jego miejscu pewnie bym się zastanawiała czy aby moja reakcja na Kacpra była szczera. Musiałam mu pokazać, że ja też pragnęłam kontaktu z nim, bo jak do tej pory, to tylko on wykazywał chęci.

- Halo? – usłyszałam głos chłopaka w słuchawce. W oddali natomiast słyszałam śmiech dziecka, z pewnością był to Kacper.

- Cześć, tu Gosia. Nie przeszkadzam ci? – nie chciałam przerywać im zabawy, równie dobrze mogłam zadzwonić później albo następnego dnia.

- Skąd, cieszę się, że dzwonisz – on naprawdę był szczęśliwy i mimo, że nie widziałam jego twarzy, przeczuwałam, że mógł zamartwiać się tym, że być może już nigdy nie zadzwonię.

- Co tam słychać? – nie dzwoniłam z niczym konkretnym, tak po prostu chciałam dać mu znać, że wszystko było w porządku. Lubiłam słuchać jego głosu i może mój telefon był także aktem tęsknoty.

- Siedzimy z Kacprem i oglądamy bajkę. A ty co robisz? – Kamil musiał odejść gdzieś na bok, bo już nie słyszałam ani bajki ani chłopczyka.

- Standardowo uczę się, mam taki kocioł w tym tygodniu, że chyba nocki będą mi miłe – w tym roku szkolnym obudziła się we mnie jakaś nad ambitność, która była związana z tym, że chciałam dostać się na jakąś dobrą uczelnię i od początku roku postanowiłam się uczyć. Nauczyciele nie odpuszczali i jak na razie nie miałam tygodnia bez sprawdzianu, pisania referatów itp.

- Czyli znowu się nie spotkamy? – słyszałam zawód w głosie chłopaka. Samej było mi szkoda, że całe pięć dni mieliśmy się nie widzieć…

- Wiesz, że gdyby to ode mnie zależało, to byłoby znacznie inaczej – taka była prawda. Z Kamilem czas płynął mi w bardzo miłej atmosferze a on dbał o to, bym się nie nudziła. Zawsze wymyślał coś ciekawego i świetnie się bawiliśmy.

- Schlebiasz mi – słyszałam przez słuchawkę śmiech chłopaka, który zaraził mnie do tego samego.

- Tylko nie popadnij w samo zachwyt – postanowiłam trochę sprowadzić go na ziemię, by mi czasem nie obrósł w piórka.

- Przy tobie mi to nie grozi – chłopak szybko załapał mój humor i ze smutku spowodowanego tym, że się nie będziemy widzieć, pozostał tylko śmiech.

- Widzisz jak dbam o twoją równowagę psychiczną? Jestem wspaniała – nadal nie przestawałam się śmiać i ciągnąć niby takiej głupiej rozmowy.

- Dopiero teraz to zauważyłaś? – w Kamilu lubiłam jego zaczepność, niby go prowokowałam, a on odwracał to na moją niekorzyść i mogliśmy tak wiecznie się przekomarzać.

- Nie, po prostu chciałam mieć pewność, że ty o tym wiesz – poniekąd to była tylko moja zadziorność, ale znałam siebie na tyle dobrze, by wiedzieć, iż była tam nuta flirtu. Nigdy tego nie umiałam robić, ale Kamil wyzwalał we mnie moje najskrytsze instynkty.

- Wątpisz w moją spostrzegawczość?- chłopak ponownie odbił pałeczkę, a przy tym grał głosem, powodując, że  był poważniejszy.

- Ja? Skądże – znowu się wszystkiego wyparłam, sprawiając wrażenie, że niczemu winna nie byłam.

- No i dobrze. Przepraszam cię, muszę już kończyć, Kacper się niecierpliwi.  W takim razie widzimy się w sobotę na imprezie?- w pierwszym momencie nie załapałam o co mu chodziło. Impreza?

- Aaa, tak. Zakład – olśniło mnie, przecież się założyliśmy, a w wyniku zakładu przegrałam i musiałam iść z nim na rocznicową imprezę do jego dziadków. Nie wiem czemu myślałam, że jakoś mnie to ominie.

- Czyżby twoja pamięć szwankowała?- on znowu szukał zaczepki, a tym razem miałam pustkę w głowie i nie potrafiłam niczego wymyślić na poczekaniu.

- Nie wiem skąd ci to przyszło do głowy – klin klinem, czyli znowu się wyparłam.

- Ja też nie wiem. Zadzwonię do ciebie jutro, dobrze? – jego śmiech w słuchawce sprawił, że ja również dłużej nie mogłam udawać poważnej. Pod koniec swoich słów, chłopak uraczył mnie wielką troską i czułością, co było bardzo przyjemne.

- No jak musisz – tym razem również nie chciałam mu pokazać, że zależało mi na tym telefonie. Żałowałam, że ta rozmowa tak szybko dobiegała końca i na kolejną będę musiała czekać aż do jutra.

- Muszę – tym razem Kamil nie zagrał dotychczasową taktyką, tylko zdał się na szczerość, która spowodowała, że dostałam nagłych rumieńców. Dobrze, że nie mógł na mnie patrzeć, bo jeszcze by sobie nie wiadomo co pomyślał.

- W takim razie do usłyszenia i pozdrów Kacpra – postanowiłam już nie przedłużać, tylko pozwolić mu lecieć do syna. Obowiązki Go wzywały, a ja powinnam była wrócić do nauki.

- Dobrze, miłej nauki.

- Pa – pożegnałam się z Kamilem i po zakończeniu rozmowy, jeszcze przez kilka minut nie potrafiłam przestać się uśmiechać. Nie rozumiałam siebie i swojego zachowania. Z jednej strony nie chciałam się wiązać i wchodzić w nowy związek, a z drugiej niczego nie robiłam by do tego nie doprowadzić, a wręcz przeciwnie, pchałam się w ramiona Kamila. Czułam, że z dnia na dzień, jemu coraz bardziej zależało, tak samo jak mnie. Oczywiście, że się bałam, ale lubiłam go i nie umiałam się od niego odsunąć. On był tak skrajnie inny od Bartka, że perspektywa całkiem nowych wrażeń, była niczym kuszenie Ewy przez węża.

Po tej rozmowie planowałam wziąć się za naukę, ale nie bardzo mi to wyszło, a raczej ktoś mi w tym przeszkodził. Dookoła rozległo się pukanie i momentalnie podniosłam wzrok na wysokość drzwi.

- Mogę? Przyniosłem ci kolację – to był Marcin z pełnym talerzem kanapek. Byłam pod wrażeniem jego opiekuńczości w stosunku do mnie.

- Dziękuję, ale przecież mogłam zejść do kuchni – nie powiem, to było miłe jak ktoś się tak o mnie troszczył. Najpierw Kamil, później Marcin….

- Mogłaś, ale chciałem przyjść do ciebie. Dawno nie rozmawialiśmy i chciałem to nadrobić – Marcin usiadł na łóżku a ja zajęłam miejsce naprzeciwko niego, a pomiędzy nami był wspomniany talerz z jedzeniem. Marcin miał rację, jakiś czas nie zwierzaliśmy się sobie, więc czas było uzupełnić braki.

- Co prawda to prawda – moje życie dzieliłam pomiędzy szkołę i Kamila, ale o dziwo byłam szczęśliwa. Miałam dom, w którym nikt się nie kłócił i czułam ogromną miłość bliskich mi osób.

- Więc opowiadaj jak z tym Kamilem – brat trochę mnie pospieszył, widocznie bardzo interesował go ten wątek mojego życia.

- A co ma być? Kolegujemy się, tylko tyle – może się to wydać oszustwem, ale ja naprawdę nie byłam w związku z Kamilem, chociaż to wszystko mogło znacznie inaczej wyglądać.

- Na pewno tylko tyle? – Marcin był podejrzliwy i chyba sama byłabym taka na jego miejscu.

- Tak. ja naprawdę nie chcę go skrzywdzić – wiedziałam, że nie byłam gotowa na nowy związek i to nie był odpowiedni czas na wiązanie się z kimkolwiek. We mnie jeszcze wiele pozostało po Bartku, więc najpierw musiałam się tego wyzbyć.

- A to nie jest tak, że to ty nie chcesz być znowu skrzywdzona? – brat odkrył drugą stronę medalu, która też była ważna. Kiedy ktoś nadużywa naszego zaufania, mamy trudności z zaufaniem kolejnej osobie, chociaż mamy świadomość, że ta osoba nic złego nam nie zrobiła.

- Jakoś nie umiem sobie wyobrazić, żeby Kamil mnie skrzywdził – miałam święte przekonanie, że ze strony Kamila, nic złego mi nie groziło. On był tak czysty, miły i dobry, że to było wręcz niemożliwe.

- Nie było tak też z Bartkiem? – Marcin ciągnął mnie za język i doprowadził mnie do ślepego zaułku. Rozbroił mnie tym, bo umiał doskonale pokierować rozmową tak, bym obiektywnie spojrzała na rzeczywistość.

- Było… - poruszenie tematu byłego chłopaka, obudziło we mnie tamte uczucia. Ból znowu stał się odczuwalny i powróciły wszystkie myśli, które były związane z tym tematem.

- Tęsknisz za nim? – zadając to pytanie mój rozmówca ściszył głos i miałam wrażenie, że dosyć niepewnie mnie o to pytał. Fakt faktem, temat Bartka był bardzo grząski.

- Bardzo, ale jeszcze bardziej boli mnie to, co zrobił. Wiem, że to dupek, ale miłość nie znajduje wytłumaczenia – doskonale wiedziałam, że powinnam była zakończyć rozdział z Bartkiem tylko, że moje serce nie chciało przyjąć tej myśli.

- Z czasem będzie lżej, zobaczysz. Tak samo było z Wojtkiem…. Teraz jest Kamil i zaraz po czasie, to on jest najlepszym lekarstwem- wiedziałam o co mu chodziło. Wyznawał zasadę „klin klinem”. Związek zabić kolejnym… tylko to nie było łatwe.

- Nie czujesz, że to nie w porządku wobec Kamila? Nie chcę go wykorzystywać do zapomnienia o Bartku. Ja naprawdę nie wiem czego chcę. Poza tym, to nie jest dobry moment na związek. Ja nie umiem przestać myśleć o Maćku i tego nie chcę. Bartek miał mi to za złe, a Kamil….  Po prostu nie chcę go na nic narażać. W stosunku do Kamila jestem bardzo ostrożna, nie wiem co do niego czuję. Ja go po prostu lubię, lubię spędzać z nim czas. Tylko cholera, ja nie czuję by to było to… Ale strasznie ciągnie mnie do niego- mogłam śmiało uznać się za najbardziej niezdecydowaną istotę na świecie. Tak trudno było określić własne uczucia i zrozumieć serce, które zawsze wybierało idiotów, a jak pojawił się naprawdę porządny facet, to nagle miało jakieś chore obawy.

- Spróbuj, bo inaczej będziesz żałować. Kamil to w porządku gość, a Bartek… Zobacz jak sobie łatwo odpuścił. Co zrobił by o ciebie zawalczyć? Był tu może z raz, przysłał kwiaty i co? Tak wielka jest jego miłość? – Marcin miał rację, nie musiał mi tego tłumaczyć, bo ja wiedziałam, że Bartek nie wspiął się na wyżyny.

- Widział mnie kilka razy z Kamilem i to chyba był gwóźdź do trumny. Ja naprawdę chciałam by dał mi spokój, nie nachodził, nie starał się tłumaczyć, rozmawiać, przekonywać….  Jak tylko go widziałam, to naprawdę było mi źle, ból łamał mnie w połowie. A jak go nie ma obok, to ta cholerna tęsknota nie odpuszcza… Jak jestem z Kamilem to nie myślę o nim, wtedy potrafię się śmiać, bawić i nic nie boli – rozmawiając tak na głos i analizując rzeczywistość, zrozumiałam w którą stronę powinnam była iść.

A Wy co sądzicie? Gosia powinna być z Kamilem?