Trudna rozłąka cz 36

Cały tydzień nie wracaliśmy już do tematu mojego spotkania z tatą. Jasne było, że spełnię obietnicę daną Przemkowi, ale kiedyś. Oboje się zastanawialiśmy, czy nie lepiej zostawić to na czas po maturach, żeby czasem, w razie jakiś komplikacji, nie leżała rozbita psychicznie w łóżku i nie zalewała się łzami, co było bardzo prawdopodobne. Chcąc nie chcąc, matura była najważniejsza i nie chciałam zawieźć samej siebie na tym polu, dlatego też cały tydzień robiliśmy z Przemkiem powtórki i wypełnialiśmy różne testy sprawdzające.

Wieczorami, co drugi dzień, chodziliśmy do biura rodziców chłopaka by sprzątać, więc niemal każdą chwilę spędzaliśmy razem. Nie myślałam wtedy o swoich uczuciach do niego, po prostu cieszyłam się, że to właśnie ze mną przebywał  i bardzo schlebiało mi to, że całą swoją uwagę koncentrował na mojej osobie.

Całą niedzielę przesiedziałam sama w domu - mama tradycyjnie była u Tomasza, a Przemek pojechał z rodzicami do jego dziadków na jakąś rodzinną uroczystość. Nie miałam ochoty by się  uczyć, więc prawie cały dzień leżałam na kanapie w salonie i oglądałam film za filmem. Mama wróciła do mieszkania dopiero wieczorem i od razu, gdy na nią spojrzałam wydała mi się dziwna. Zdecydowanie była szczęśliwa, ale taka to ona była odkąd Tomasz zaczął nocować u nas w domu. Dzisiaj natomiast było coś jeszcze, była odrobinę spięta i co chwilę robiąc sobie kolację w kuchni rzucała na mnie wzrokiem. Od naszej ostatniej kłótni miął ponad tydzień, a przez ten czas miałam wrażenie, że nasze stosunki były na przyzwoitym poziomie.

- Chciałabym z tobą porozmawiać - mama usiadła na fotelu obok kanapy i wzięła pilota od telewizora i ściszyła teleturniej, który akurat oglądałam.

- O czym? - aż pod skórą czułam, że to nie będzie żadne pitu pitu, ale jakiś konkret.

- O Tomku, jesteśmy razem – mamy wzrok był trochę przenikliwy i słuchając jej zdawkowych odpowiedzi, miałam wrażenie, że nie chciałam uczestniczyć w tej rozmowie. Nie zapowiadało się nic, co byłoby przyjemne.

- Nic nowego – wiedziałam,  że mama i Tomasz będą razem, nawet bez oficjalnego komunikatu dało się zauważyć, że ta dwójka miała się ku sobie. Nie czułam się z tym źle, ani nie miałam do mamy pretensji. Nawet było mi to na rękę, bo dzięki temu, ja  miałam więcej swobody.

- Nie jesteśmy dziećmi i nie zamierzamy się ukrywać. Zależy mi na nim i pierwszy raz od bardzo długiego czasu, czuję się szczęśliwa i na właściwym miejscu - mama obracała w dłoniach pilota, co było oznaką, że się stresowała. W pierwszym odruchu chciałam ją objąć, przytulić, powiedzieć, że ja też się cieszę, że widzę ją taką, ale nie potrafiłam się przemóc. Miałam w sobie blokadę, której nie byłam w stanie przezwyciężyć.

- To fajnie, cieszę się. Mogę już iść do siebie? - ta rozmowa była dla mnie naprawdę trudna i nie potrafiłam zrozumieć uczuć, które mi towarzyszyły. Z jednej strony cieszyłam się jej szczęściem , a z drugiej chyba byłam trochę zazdrosna.

- Poczekaj, proszę. - kiedy już wstałam, mama złapała mnie za dłoń i również stanęła na nogach, patrząc mi prosto w oczy – Tomek zaproponował, żebyśmy się do niego przeprowadziły – kobieta z dużą niepewnością przyglądała się mojej twarzy, ewidentnie czekając na jakiś ruch z mojej strony. Stałam lekko skamieniała i nie wiedziałam co począć.

- Co proszę? - chciałam by okazało się, że tylko mi się przesłyszało, albo, że coś źle zrozumiałam.

- On ma swój dom, jest tam dużo miejsca, nie będziemy musieli siedzieć w dwóch pokojach. Będziesz miała swój własny pokój z balkonem i łazienką. Będziesz także miała bliżej do szkoły. Jest tam też ogród. To piękne miejsce, na pewno ci się spodoba.

-  Ale ja nie chcę się nigdzie przeprowadzać, mnie jest tutaj dobrze – lubiłam swój pokój, swój ciasny, ale własny kąt. Nie chciałam być w obcym miejscu z jakimś obcym facetem.

- Zobaczysz, tam też będzie ci dobrze. Ja go naprawdę kocham i chciałabym ci stworzyć prawdziwą rodzinę. Zawsze chciałaś mieć tatę. - mama zrobiła krok do przodu i położyła mi dłonie na moich ramionach.

- Nie sądzisz, że na to, to jest trochę za późno? Jak on chce mieć dziecko, to niech sobie je zrobi. Ja mam już tatę i innego nie potrzebuję – robiłam się naprawdę zła na mamę i nie wierzyłam, że ona poważnie uważała, że po 19 latach,  nagle jakiś obcy facet będzie robił za mojego ojca.

- Iza, proszę cię. On jest cudownym mężczyzną, zobaczysz, polubisz go. On jest lepszy od Grześka, lepiej się sprawdzi jako twój opiekun.

- Skąd niby to wiesz? Skąd możesz to wiedzieć, skoro nie dałaś mu na to szansy? Żeby była jasność, ja do niego nic nie mam, jesteś z nim szczęśliwa, super. Bardzo się cieszę i gratuluję, ale ode mnie trzymaj go z daleka. Nie potrzebuję taty, a w szczególności czyjejś łaski.- wyrwałam się z objęć kobiety i stanęłam kilka kroków od niej. Byłam zniesmaczona jej zachowaniem i tym jak przedmiotowo traktowała rodzicielstwo.

- Czy ty naprawdę chociaż raz możesz nie myśleć tylko i wyłącznie o sobie? Czemu musisz wszystko utrudniać?

- To moja wina, że chcesz zrobić konkurs na najlepszego ojca? O dziewiętnaście lat za późno. Chcesz się do niego wprowadzać, proszę bardzo, droga wolna, ja zostaję. - założyłam ręce na piersi i hardo patrzyłam na mamę. Nie zamierzałam odpuścić i nawet nie dopuszczałam do siebie myśli, że w najbliższym czasie zmienię miejsce zamieszkania.

- Jesteś jeszcze dzieckiem i twoje miejsce jest przy mnie. Jak ty sobie to wyobrażasz? Pomyśl, tam jest dużo miejsca, nie będzie kolejek do łazienki, Tomasz będzie odwoził cię do szkoły, będziemy mogli robić grilla w ogrodzie. To naprawdę piękne miejsce, polubisz je.

- Czy ty w ogóle słuchasz co ja do ciebie mówię? Nigdzie się nie przeprowadzam. Ile razy mam to powiedzieć? Jestem już pełnoletnia i nie widzę problemu, żebym sama mieszkała.

- A za co będziesz się utrzymywała? - widziałam wyraźną zmianę w ciele mamy, wyprostowała się, podniosła wyżej głowę i patrzyła na mnie spod przymrużonych oczu.

- A jak bym mieszkała z wami, to nie musiałabyś mnie utrzymywać? To śmieszne, że chcesz mnie zaszantażować pieniędzmi, to naprawdę słabe. - mama była zdolna do wszystkiego i wcale nie zdziwiły mnie jej słowa. Dla niej zawsze najważniejsze były pieniądze i to głównie wokół tego tematu przeważnie toczyły się nasze kłótnie.

- Ja chcę dla ciebie po prostu jak najlepiej. Dzieci powinny być przy rodzicach i wychowywać się w rodzinie, czemu nie możesz zachować się jak każde normalne dziecko i cieszyć się, że będziesz miała nowy dom, pokój?

- Bo mnie nie można kupić. Myślisz, że polecę na kasę jakiegoś faceta? Może ty jesteś do tego zdolna, ale ja na szczęście nie. I nie mów mi nigdy więcej o rodzinie, normalnym domu, bo to żywna kpina z twojej strony. Normalna rodzina składa się z mamy, taty i dziecka, a ty o czymś kiedyś zapomniałaś. - ta rozmowa była dla mnie męcząca i temat braku ojca też już był dla mnie przeżytkiem. Chciałam żyć po swojemu i wreszcie ruszyć na przód.

- Ale teraz chcę to naprawić, dać ci wszystko, czego nie dałam wcześniej. - mama zrobiła kilka kroków w moją stronę, natomiast niemal automatycznie odsunęłam się od niej zwiększając odległość między nami.

- Za późno. Tu jest mój dom, a mój tata nazywa się Grzegorz Urbaniak, zapamiętaj to sobie i już nigdy więcej nie próbuj układać mi życia. - kiedy wypowiedziałam imię i nazwisko taty, mama zamarła. Ona zatrzymała się na etapie, kiedy znałam tylko jego imię. Widziałam jaki szok wywołały u niej moje słowa.

- Skąd wiesz jak ma na nazwisko? Nie powiedziałam ci przecież – mama z wrażenia usiadła na krześle, a na twarzy znacząco pobladła.

- Po prostu wiem, okej? Nie muszę ci się spowiadać, bo ty nigdy tego przede mną nie robiłaś. Dlatego najlepiej będzie jak sama się przeprowadzisz a ja tu zostanę. Obu nam wyjdzie to na dobre. A co do pieniędzy, nie chcesz mnie utrzymywać, twoja decyzja, ja  nawet mogę się stąd wyprowadzić i sama gdzieś zamieszkać. Poradzę sobie bez twojej pomocy. - nie chciałam litości z jej strony. Byłam pewna, że miałam w sobie na tyle siły by stanąć na wysokości zadania.

- Iza to nie tak....

- Nie chce mi się już dłużej z tobą rozmawiać. Życzę ci szczęścia na nowej drodze życia. - byłam zmęczona tą wymianą zdań i tym,  że nadal nie potrafiłyśmy normalnie ze sobą rozmawiać i załatwić to w przyzwoity sposób. Traciłam wiarę, że jeszcze kiedykolwiek będziemy w stanie usiąść razem przy jednym stole i patrzeć na siebie z miłością i sympatią a nie pogardą.

- Poczekaj, daj mi minutę. Dobrze, skoro nie chcesz z nami mieszkać, to Tomek przeprowadzi się do nas – mama nadal siedziała, a jej słowa spowodowały, że ponownie obróciłam się w jej stronę i spojrzałam na nią.

- To jakaś kolejna zagrywka z twojej strony? Skoro tam macie mieć więcej miejsca, to nie widzę powodu, żebyśmy musieli tutaj się gnieździć, ale jak chcesz. Mnie to jest obojętne, a teraz pójdę do siebie, bo chciałabym możliwie przyjemnie spędzić ten wieczór - kiedy mama już nic się nie odezwała, wróciłam do swojego pokoju i odetchnąwszy rzuciłam się na łóżko i wpatrywałam się w sufit. Kiedy byłam sama, już nie byłam taka silna i twarda jak przed mamą. Było mi przykro, że dla niej posiadanie taty było tak przedmiotowe, było to czymś co ot tak, na pstryknięcie można było mieć. Nie liczyły się dla niej więzy krwi ani więź emocjonalna. Nie chciałam być traktowana jak zdobycz. Chciałam by ktoś mnie pokochał jak tata, a ja także chciałam móc uraczyć kogoś taką miłością. W chwili słabości, włączyłam komputer i położywszy się na łóżku, wpatrywałam się w fotografię mojego prawdziwego taty. Nic nie poradziłam na łzy płynące mi z oczu i na silną potrzebę przytulenia się do jego ciała. Chciałam by powiedział „nie martw się, wszystko będzie dobrze, jestem z tobą”. Naprawdę chciałam,  by był.

Dziękuję wszystkim, którzy stanęli w mojej obronie pod poprzednim postem. Dziękuję Wam za ciepłe słowa :* Zapraszam na mój snapchat: npaulinaa oraz instagram/paulina.opowiadania