The experience cz 85

Obudziłam się około godziny 11. Wczorajszy wieczór był bardzo miły i śmiało mogła uznać go za udany. Siedzieliśmy gdzieś do 2 w nocy a później Bartek pojechał do siebie. Czekała Go rozmowa z ojcem więc nie chciał zostać na noc, oboje uznaliśmy, że tak będzie lepiej.  Natomiast mnie dzisiaj czekała rozmowa z Piotrkiem ale do tego momentu miałam jeszcze sporo czasu. Zeszłam na dół gdzie zrobiłam sobie kawę i z powrotem wróciłam do swojego łóżka. Nadrobiłam wszelkie zaległości jakie przez ostatni czas nazbierały mi się w internecie. Później wzięłam prysznic i zaczęłam się szykować. Ubrałam jasne jeansy i czarną przewiewną, prześwitującą koszulę na ramiączkach. Gdy byłam już gotowa zostawiłam Marcinowi kartkę na stole, że pojechałam spotkać się z Piotrkiem. Byłam gdzieś dziesięć minut przed czasem a Piotrek już na mnie czekał. Wysiadłam z samochodu i podeszłam do Niego.

- Cześć – uśmiechnęłam się do kolegi i nie dało się nie zauważyć, że był zestresowany. Przeczuwałam, że miał jakieś poważne kłopoty. Zawsze był pewny siebie lecz teraz ta pewność gdzieś się ulotniła. Poważnie zaczęłam się o Niego martwić.

- Dzięki, że przyszłaś – dla Niego to bardzo dużo znaczyło a ja coraz bardziej się niepokoiłam. Zranił mnie ale to nie był powód bym odwracała się do Niego, kiedy potrzebował pomocy.

- Co się stało? - popatrzyłam na chłopaka, po czym on powoli zaczął iść w głąb parku. Nie pozostało mi nic innego jak iść za nim, w sumie nie za nim lecz z nim. Nie chciałam grać i krążyć wokół tematu, czułam, że nie mieliśmy na to czasu. Najlepiej było od razu przejść do sedna sprawy.

- Pamiętasz jak mówiłaś, że Twój tata jest prawnikiem? - mówił szeptem, jakby trochę się wstydził prosić o pomoc.

- Tak. Potrzebujesz pomocy ? - chciałam żeby wszystkie tkwiące w nim wątpliwości jak najszybciej się oddaliły, żeby  pozbył się ich. Nie musiał się przede mną niczego wstydzić, byłam z nim krótko lecz to wystarczyło by stał się dla mnie kimś ważnym. Poza tym miałam wobec niego dług wdzięczności, opiekował się mną jak Maciek umarł. To on przez kilka dni był ze mną w szpitalu, później w domu i na pogrzebie. To nic, że mnie zranił ponieważ na dobre mi to wyszło, dzięki temu mogłam być teraz z Bartkiem. Zresztą ja też nie pozostawałam mu dłużna, swoim zachowaniem niemalże sprawiłam mu policzek.

- Mogłabyś się Go spytać czy polecił by mi jakiegoś prawnika? Dobrego ale tańszego, co najmniej o połowę – przystanął i patrzył na mnie błagalnym wzrokiem.

- Tak, nie ma problemu ale mój tata może Ci pomóc – kiwałam przecząco głową, ponieważ zdawało mi się, że czegoś nie rozumiałam. Mój tato bardzo lubił Piotrka i wiedziałam, że chętnie mu pomoże. Bardziej martwiłam się tym, w co on się wplątał. Wiedziałam, że pomoc już miał załatwioną, byłam w stanie zrobić wszystko by przekonać tatę do udzielenia mu pomocy..

- Nie stać mnie na Niego. Dowiadywałem się ile kosztuje i nawet jakbym rzucił studia i cały czas jeździł taksówką przez co najmniej rok to nie byłoby mnie stać. Nie chcę jałmużny. - problem tkwił w tym, że on jak każdy facet miał swoją dumę i nie chciał nic za darmo, bo uważał że mu to uwłaczało. Natomiast były sytuacje, kiedy trzeba było przyjąć oferowaną pomoc a dumę schować do kieszeni.  

- Nie martw się tym. Porozmawiam z nim. W co się wpakowałeś? - chciałam się w końcu dowiedzieć po co  była mu potrzebna  pomoc prawna. Nie wiem dlaczego ale bardzo się o Niego bałam i nie potrafiłam Go tak po prostu zostawić samego. Coś we mnie, podpowiadało mi, że musiałam to od Niego wyciągnąć.

- Gosia wystarczy, żeby mi kogoś sprawdzonego polecił. Zraniłem Cię i nie mogę przyjąć pomocy ze strony Twojego taty – położył swoje dłonie na moich ramionach. Moje przeczucie się sprawdziło ale nie chciałam kontynuować tego wątku, to nie było ważne.

- Powiesz mi w końcu co się stało? - zrobiłam krok do przodu by być bliżej niego i żeby poczuł moje wsparcie. On delikatnie bawił się moimi włosami, tak jak robił to kiedyś. Nie wiem dlaczego, ale swoją bliskością chciałam przekonać Go by się przede mną otworzył. To nie była jakaś tania zagrywka z mojej strony ale uznałam, że poprzez ciepło jakie ode mnie otrzyma łatwiej będzie mu się otworzyć i opowiedzieć o tym co go trapiło.

- Lepiej będzie dla Ciebie jak nie będziesz o tym wiedzieć. Im mniej osób wie tym jest bezpieczniej –  swoimi słowami utwierdził mnie w przekonaniu, że powód dla którego szukał prawnika był poważny. Nie chciałam się poddawać, wiedziałam, że za wszelką cenę powinnam się była dowiedzieć o tym co działo się w Jego życiu. W Jego oczach była troska o mnie ale też i to, co wtedy gdy byliśmy razem. Poczułam, że nie byłam mu obojętna.  

- Piotrek nie martw się o mnie, nic mi nie będzie. Nikomu nic nie powiem tylko proszę Cię bądź ze mną szczery – bardzo chciałam upewnić Go w świadomości, że pomimo przeszłości mógł mi zaufać. Choćby mnie torturowali nigdy bym nie zdradziła tego co by mi powiedział.

- Zostałem wrobiony w bójkę. – po tych słowach zamilkł i spuścił wzrok. Złapałam Go mocniej za dłoń i patrzyłam mu prosto w oczy - Wisiałem kasę jednemu gościowi i odsetki mnie zabijały. Ostatnio spotkałem się z nim by omówić spłatę reszty długu. Potrzebowałem czasu a im się spieszyło więc postanowili mnie ostrzec. Było ich trzech i był z nimi jeden gość, który też wisiał im kasę. Powiedzieli tamtemu, że wniesie oskarżenie na mnie na policję, że to ja go pobiłem a jego dług zostanie anulowany. Najpierw tamci go bili a później zmusili mnie, żebym uderzył go parę razy by został mój naskórek na nim. Sam od nich dostałem kilka razy jak odmawiałem. Gosia ja nie miałem wyjścia, uwierz mi, że nie mogłem nic zrobić. Szantażowali mnie, śledzili moją mamę i siostrę, pokazywali mi ich zdjęcia. Nie miałem wyjścia, po prostu nie mogłem nic innego zrobić. – Piotrek zamilkł a ja nie wierzyłam temu co przed chwilą usłyszałam. To brzmiało jak jakiś scenariusz do filmu albo jakiś kryminał. Nie mieściło mi się to w głowie. Wydawało mi się, że takie rzeczy działy się na ekranie a nie w rzeczywistości. Piotrek zamilkł i uciekał wzrokiem by na mnie nie patrzeć. Usiadł na pobliskiej ławce i schował twarz w dłonie. Zajęłam miejsce obok Niego i delikatnie głaskałam Go po plecach. Chciałam dać mu znać, że go nie potępiałam. Było mi żal Jego i jeszcze bardziej umocniłam się w tym, że musiałam mu pomóc.

- Teraz jest sprawa w prokuraturze a ja nie wiem co mam robić. Tamten facet jest w ciężkim stanie i już zapowiedziała mi Jego rodzina, że będą walczyć o odszkodowanie a ja już kasy nie mam. Wszystkie moje pieniądze idą na spłatę tego pieprzonego długu. - Piotrek był załamany a ja siedziałam obok i nic nie mogłam zrobić. Nie trzeba było być prawnikiem by stwierdzić, że Jego sytuacja była beznadziejna. Tym bardziej potrzebował pomocy dobrego prawnika i wiedziałam, że musiałam zrobić wszystko co było w mojej mocy by Go z tego wyciągnąć.

- Piotrek nie załamuj się. - złapałam go za rękę by dodać mu wsparcia – pomogę Ci. Zrobię wszystko co możliwe byś nie poszedł do więzienia. Uwierz mi, że nie pozwolę im Ciebie zamknąć. - to było jak przysięga ale to była prawda. Nie zamierzałam się poddawać ale walczyć i to do końca o Niego. Przytuliłam się do Niego i ściskałam go z całej swojej sympatii do Niego. Miałam w oczach łzy ale nie chciałam mu tego okazać. Był dobrym człowiekiem i moim zadaniem było to udowodnić.

- Czemu Ty to robisz? Przecież zostawiłem Cię samą po śmierci Maćka, dowaliłem Ci a Ty teraz obiecujesz mi pomóc. Byłem strasznym głupkiem, że nie doceniłem skarbu jaki miałem- był przejęty tą całą sytuacją ale nie mogłam mu pozwolić by zajmował się teraz tym co było kiedyś. Oboje musieliśmy skupić się na tym jak go z tego wyciągnąć. Lekko odsunął się ode mnie i głaskał mnie po policzku. Jego dłoń była chłodna, ale była doskonałym orzeźwieniem na gorący dzień.

- Nie zostawia się ludzi w potrzebie. Głęboko wierzę, że dobro które dajemy innym wraca do nas podwójnie. Byłeś ze mną jak Maciek umarł, byłeś kiedy przeżywałam najgorsze chwile swojego życia. To co się później działo jest bez znaczenia. Na dobre mi to wyszło, jestem z Bartkiem i jestem bardzo szczęśliwa. Ale pamiętam o Tobie, byłeś przecież częścią mojego życia. Głowa do góry. - dalej spacerowaliśmy przez park, starałam się go wesprzeć jak tylko mogłam. Nie mogłam przecież pozwolić mu upaść, bo przecież trzeba pamiętać, że ,,gdy jedno spada w dół drugie ciągnie je ku górze”. Obojętnie kogo dotyczy, siostry, brata, chłopaka, przyjaciela, kolegi czy byłego chłopaka.

- Chodź na obiad bo strasznie głodna jestem – powiedziałam do towarzysza i już nie wracając do tematu poszliśmy na obiad do pobliskiej knajpy. Siedzieliśmy i staraliśmy się w luźnej atmosferze rozmawiać o tym co się działo od czasu kiedy się rozstaliśmy.

- Będziemy w kontakcie. Mój tato jutro wraca z podróży to porozmawiam z nim i będę dzwonić. Tylko nie wiem czy jutro czy we wtorek. - powiedziałam do Piotrka kiedy się rozstawaliśmy.

- Dziękuję za rozmowę, pomoc i obiad. Jesteś nieoceniona – pocałował mnie w czoło i trzymał moją rękę. Serce mi rosło, kiedy widziałam, że choć trochę mu pomogłam.

- Jak coś to dzwoń o każdej porze dnia i nocy. Nie wstydź się tylko wal jak w dym. Trzymaj się – przytuliłam się do niego na pożegnanie i wsiadłam w samochód i odjechałam. Zanim udałam się do domu pojechałam na cmentarz gdzie zapaliłam znicz na grobie Maćka. Pomodliłam się chwilę i wracałam do domu.

- Gdzie ty się podziewałaś? - ledwo gdy weszłam do domu Marcin nerwowo na mnie patrzył i prawie krzyczał w moja stronę. Nie wiedziałam o co robił tyle zamieszania.

- Przecież zostawiłam Ci kartkę na stole. Pojechałam spotkać się z Piotrkiem. Coś się stało? - nie rozumiałam Jego  zachowania. Był jakiś dziwny, nigdy nie naskakiwał na mnie i to bez powodu. Stałam w przedpokoju i nie wierzyłam temu co widziałam.

- Martwiłem się o Ciebie. Zostawiłaś telefon w domu a Piotrek nie odbierał. - już wiedziałam o co mu chodziło, lecz nie miał powodów do zmartwień. - Bartek dzwonił i Martyna też. Strasznie długo Cię nie było.

- Najpierw rozmawiałam z Piotrkiem a później poszliśmy na obiad bo zgłodniałam. Nie rób zamieszania o nic. Proszę Cię. Zmęczona jestem chcę się położyć. - starałam się wyminąć brata lecz on nie odpuszczał. Nie miałam nastroju na poważne rozmowy.  

- Wszystko w porządku? - złapał mnie za ramiona i wpatrywał mnie we mnie, jakby chciał wyczytać z mojej twarzy co się wydarzyło.

- Tak. Mogę iść do siebie? - denerwowałam się Jego zachowaniem oraz tym, że chciał wszystko wiedzieć. Naprawdę marzyłam o tym by położyć się w swoim łóżku.

- Czego on chciał? - Marcin nie dawał za wygraną a ja nie chciałam mu opowiadać o przebiegu mojej rozmowy z Piotrkiem, głównie dlatego, że Piotrek nie życzył by sobie tego. To nie była sprawa Marcina, jemu nic było do tego.

- Porozmawiać. Wybacz, ale nie będę się przed Tobą spowiadała. Piotrek nie upoważnił mnie do rozpowiadania o Jego kłopotach – po tych słowach wreszcie udało mi się ominąć brata i weszłam schodami do swojego pokoju. Ubrałam się w dres, włączyłam swoją ulubioną płytę i położyłam się na łóżku. Nie wiedziałam co się ze mną stało ale coś we mnie pękło i czułam się przytłoczona. Cały czas zastanawiałam się nad problemami Piotrka i tym co mu się przydarzyło. Był w trudnej sytuacji i wplątał się w poważne kłopoty ale miałam ogromną nadzieję, że mojemu tacie uda mu się pomóc.

 Dziękuję Wam za komentarze pod ostatnim postem, to naprawdę wiele dla mnie znaczy. Dziękuję, za to, że jesteście, czytacie, wspieracie i komentujecie. To ogromne szczęście dla mnie móc sprawiać Wam radość. Dajecie mi dużo siły i motywujecie by działać dalej. Znalazłam się w takim momencie swojego życia, że naprawdę robię to co kocham - studiuję, piszę opowiadanie i pracuję z kosmetykami. Sama nie mogę uwierzyć, że tak się to wszystko potoczyło, jeszcze kilka miesięcy temu moje życie szło w jakąś nieznaną mi stronę a teraz nie mogę się doczekać każdego kolejnego dnia. Może się powtarzam, ale marzenia się spełniają, tylko trzeba korzystać i chwili i próbować. Ja sama nie wiem czy dam radę pogodzić to wszystko, czy czasem czegoś nie zawalę ale do końca życia plułabym sobie w brodę gdybym nie spróbowała. Ważne jest by mieć pasję i pamiętajcie, każdy z Was ją ma tylko musicie ją w sobie odkryć. 

Mam do Was dwa pytania :) Bardzo byłabym wdzięczna gdybyście odpowiedzieli, to ważne dla mnie :)

Z jakich miast jesteście? Chciałabym zobaczyć z jakich części Polski czytacie czy nawet czytacie z zagranicy?

Jedna z Was, zapytała mnie czy nie chciałabym prowadzić bloga o kosmetykach. W mojej głowie pojawiła się zielona lampka i pytanie - dlaczego nie? Bylibyście też zainteresowani taką tematyką? Oczywiście, nie zaniedbam tego bloga :)

Pozdrawiam Was cieplutko, Paulina :)