Studia - "Trudna rozłąka cz 4"

Miałam wczoraj się do Was odezwać, ale już kompletnie nie miałam siły. W moim życiu trwa naprawdę bardzo intensywny okres,  dużo się dzieje, ciągle coś mam na głowie i tak naprawdę nie wiem kiedy minęły ostatnie dwa tygodnie oraz jak je zdołałam przeżyć. Ciągle jestem w rozjazdach i niestety jeszcze przez chwilę muszę w nich pozostać, ale to już prawie finisz i zaczynam w końcu wakacje. W ciągu tych dwóch tygodniu spędziłam ok 20 godzin w samochodzie/autobusie i przemierzyłam  ponad tysiąc kilometrów, ale jak już wspominałam to jeszcze nie koniec, czeka mnie jeszcze jedna wizyta w Krakowie.

Teraz może Wam wyjaśnię co i jak, bo trochę trzymałam to w tajemnicy. Kiedy tydzień temu byłam w Opolu i pracowałam codziennie od 9 do 17, po nocach uczyłam się na rozmowę kwalifikacyjną na studia magisterskie w Krakowie na Uniwersytecie Jagiellońskim.  Później w sobotę po południu wróciłam do domu, pojechałam ze znajomymi do pobliskiego miasta na koncert mojego ulubionego Kamila Bednarka, wróciłam jakoś o 3 w nocy, przepakowałam walizkę i w niedzielę o 11 pojechałam do Krakowa, by w poniedziałek móc iść na rozmowę. Stresowałam się jak przed egzaminem na prawo jazdy i myślałam, że pójdzie mi znacznie lepiej, natomiast wystąpiły pewne komplikacje w komunikacji i koniec końców dostałam 90%, więc byłam zszokowana bo myślałam, że poszło mi o wiele gorzej. We wtorek o 21 wróciłam do rodzinnego miasta, a w środę o 6 pojechałam do Opola by iść do pracy. Tak sobie pracowałam przez 3 dni, załatwiałam jeszcze pewne sprawy, uprzedziłam znajomych o moim ewentualnym wyjeździe, wciąż nie wiedząc czy się dostałam czy nie, ponieważ był jeszcze konkurs średnich. Przechodziłam przez różne stany stresogenne, np. w piątek do 15 był termin składania dokumentów na Uniwersytecie Opolskim (gdzie w rekrutacji byłam na 1 miejscu) a w Krakowie wyniki miały być również w piątek… ale wieczorem! Na szczęście wczoraj z samego rana, już o 7 były wyniki w Krakowie i … DOSTAŁAM SIĘ! Kamień spadł mi z serca i wszystko stało się jasne, zaczynam swoją historię w całkiem nowym miejscu, które było moim marzeniem i celem życiowym, który postawiłam sobie od niechcenia dwa lata temu i dokonałam tego. Wciąż jest to dla mnie czymś nierealnym, bo słuchajcie ja nigdy nie byłam orłem. Był okres kiedy miałam zagrożenie z matematyki i historii, kiedy ledwo co sprawdziany w szkole pisałam na 2, a moja matura z matematyki to jakaś porażka. Nigdy bym nie przypuszczała, że będę studiowała na Uniwersytecie z taką rangą i wysoką poprzeczką. Gdyby ktoś mi powiedział, że pewnego dnia będę studentką tejże uczelni to bym go porządnie wyśmiała. Moi niektórzy „znajomi” są w takim szoku, że wydaje im się to nierealne. Pamiętam, że przed wyborem liceum, mama prosiła mnie, żebym zastanowiła się czy nie chcę iść do zawodówki! A teraz proszę bardzo, przeciętna uczennica, która w liceum była miała problemy w nauce, obecnie będzie studiowała na Uniwersytecie Jagiellońskim. Żart? Otóż nie. Bo chcieć to móc. Na swoim przykładzie chcę pokazać Wam, że wszystko jest w Waszych rękach. Nawet jak nie dostaniecie się do wymarzonej szkoły, albo nie zdacie matury tak jak chcecie, to wszystko możecie zmienić, po prostu nic się samo nie zrobi. Podejmując studia 3 lata temu, nawet nie marzyłam o Krakowie ani o jakimś innym mieście, wybrałam Opole ot tak i nie żałuję. Poznałam cudownych ludzi, te trzy lata były okresem różnych doświadczeń i jestem wdzięczna, że mogłam tyle doświadczyć, spełnić marzenia, pracować w cudownym miejscu. A teraz, czas na zmiany. Wczoraj po powrocie z pracy, spakowałam swoje 3 lata i wróciłam do domu. Miałam to szczęście, że 3 lata spędziłam w jednym mieszkaniu, ale tyle tych rzeczy  mi się nagromadziło, że wracałam jak wielbłąd. Moja przygoda z Opolem jeszcze się nie kończy, muszę pozamykać pewne sprawy, mieszkaniowe, uczelniane czy pracownicze, ale to już prawie finisz. Obecnie mam dwa dni wolnego a w poniedziałek ruszam do Krakowa zawieźć dokumenty, szukać mieszkania i potem oficjalnie mam już wakacje!

Jest jeszcze jedna ważna kwestia. Podjęcie pewnych decyzji nie jest proste, wymaga od nas sporo odwagi i zaryzykowania. Ja do końca nie wiedziałam co zrobić, czy opuścić Opole, znajomych, pracę czy rzucić się na głęboką wodę. Miałam mętlik w głowie a bliskie mi osoby mówiły, żebym została w Opolu, bo tam mam dobre życie, bezpieczne i nie muszę się o nic martwić, a ja… Wiedziałam, że jak nie spróbuję to będę żałować i naprawdę niewiele brakowało bym odpuściła. Po koncercie Kamila Bednarka byłam już pewna co zrobię, On mnie tak nakręcił, że wiedziałam, że zrobię wszystko by spełnić swoje marzenia, że nit nie będzie mi mówił co mam robić. Marzenia same się nie spełnią! To My musimy walczyć, pokonywać wszelkie przeszkody, zmagać się z przeciwnościami. Nie mam pewności czy sobie poradzę w Krakowie, czy nie wylecę po pierwszej sesji, ale mam w sobie dużo odwagi i wiem, że tak szybko nie odpuszczę. Będę walczyć do ostatniego tchu o siebie i swoją przyszłość.

Pamiętajcie, że Wasz los jest tylko w Waszych rękach i nie pozwólcie by ktoś decydował za Was, bo tylko Wy wiecie co dla Was jest najlepsze. Ważne by doświadczać różnych rzeczy i mieć marzenia i cele, bo to nakręca do życia. Pamiętajcie też o Waszych pasjach i róbcie to co kochacie!

A teraz kolejna część drugiego opowiadania, a The experience już niedługo!

Trudna rozłąka cz 4

W nocy męczyły mnie różne sny i rano nie czułam się wypoczęta. Moment podniesienia się z łóżka zwlekałam do ostatniej chwili. Było jakoś po 10 a ja chodziłam po domu w pidżamie i nie miałam ochoty gdziekolwiek się wybierać. Gdyby nie to, że umówiłam się z Przemkiem na 11, to pewnie jeszcze bym gniła w łóżku. Czułam się trochę struta i moje samopoczucie było naprawdę marne. Głównym powodem był Paweł i myśl, że tego poranka mogłam obudzić się koło niego naprawdę mnie zabijała. Nie radziłam sobie z tęsknotą, odległością i tą głupią złością. Chciałam po prostu przy nim być a nienawidziłam jak coś mi w tym przeszkadzało. Nim zdążyłam się ubrać i cokolwiek zrobić innego, usłyszałam dźwięk telefonu, a na wyświetlaczu widniało imię Przemka.

- Tak, słucham? – trochę w panice odezwałam się w słuchawce i jednocześnie szukałam jakiś ubrań w szafie bo coś czułam, że nie miałam za wiele czasu.

- No hej, ja już czekam na dole.

- Nie jestem jeszcze gotowa, więc wejdź na górę. Mieszkam pod 8 – do godziny 11 było jeszcze 10 minut, więc to nie jest tak, że się spóźniałam, po prostu to on przyszedł wcześniej.

- Ok – kiedy usłyszałam odpowiedź chłopaka pospiesznie zaczęłam się przebierać. Założyłam szare, długie spodnie dresowe i zwykłą czarną bokserkę i  wtedy już usłyszałam pukanie do drzwi.

- Hej, wejdź – po otwarciu drzwi wpuściłam Przemka do środka i ujrzałam Jego promienny uśmiech. Czułam, że zapowiadał nam się bardzo fajny dzień i w sumie dzięki temu mogłam nie myśleć o swoim zranionym sercu.

- Gotowa? – chłopak stanął naprzeciwko mnie i w ręce trzymał deskorolkę, a na plecach miał plecak.

- Daj mi jeszcze chwilkę, ok? Chcesz coś do picia? – wpuściłam Przemka do kuchni i uśmiechałam się lekko do niego chcąc ukryć swoje zmieszanie zaistniałą sytuacją.

- Nie dziękuję. Zbieraj się i lecimy – on chyba był najbardziej wyluzowanym chłopakiem jakiegokolwiek w życiu spotkałam. Nie krępował się a w każdej sytuacji potrafił się odnaleźć. Zostawiając go w kuchni poszłam do łazienki umyć zęby i związałam włosy w kucyk. Po założeniu butów i wzięciu kluczy od domu ruszyliśmy do parku. Stresowałam się jak diabli, ale Przemek zapewniał mnie, że początki  zawsze są trudne, natomiast on będzie czuwał nade mną.

- Teraz załóż to – kiedy byliśmy na miejscu Przemek podał mi z plecaka ochraniacze, dzięki którym mój strach trochę się zmniejszył i stałam się nieco odważniejsza. Jak już stanęłam na nogach, a raczej na desce, to Przemek cały czas był przy mnie, trzymał mnie za ręce i nie pozwalał, żebym upadła lub cokolwiek innego sobie zrobiła. Oboje bawiliśmy się świetnie i śmialiśmy się przy tym jak małe dzieci. Poczułam namiastkę tego, co On czuł jeżdżąc na desce - wolność. Pogoda nam również dopisała, więc nie było żadnych powodów do zmartwień. Później dołączyli do nas znajomi Przemka i tak w dużej grupie z pozoru nieznajomych mi osób spędziłam całe popołudnie.

- Dzisiaj organizujemy u mnie ognisko, mam nadzieję, że wpadniesz – akurat poszliśmy do pobliskiego sklepu po coś do picia, bo oboje byliśmy odrobinę zmęczeni. Jego propozycja wydawała mi się być wspaniałą kontynuacją tego popołudnia i nie miałam zamiaru sobie tego odmawiać.

- A wiesz, że chętnie wpadnę, tylko muszę uprzedzić mamę – w tym momencie sięgnęłam po telefon do kieszeni i zdałam sobie sprawę, że nie wzięłam go z domu. Na dodatek miałam zgadać się z dziewczynami co do naszego wspólnego wyjścia do kina.

- Coś się stało? – Przemek musiał zauważył moje zmieszanie i lekkie przerażenie, które pojawiło się na mojej twarzy i stąd też wzięło się jego pytanie.

- Nie wzięłam telefonu. Możemy umówić się tak, że przyślesz mi swój adres smsem? Ja i tak muszę jeszcze wrócić do domu – chciałam się też przebrać, ale przede wszystkim skontaktować z dziewczynami, by czasem nie były mnie złe, bo coś czułam, że właśnie w tamtym momencie telefonicznie się do mnie dobijały.

- Ale już chcesz iść?

- Tak, mam jeszcze coś do załatwienia. Będziemy w kontakcie, pa – uśmiechnęłam się do chłopaka i nie czekając na żadne słowa z Jego strony ruszyłam do domu. Będąc na miejscu od razu rzuciłam się na telefon i panował w nim istny armagedon. Było kilka połączeń od mamy, Moniki, Karoliny no i od Pawła. Na początku skontaktowałam się z przyjaciółkami, które tak jak przewidywałam, były na mnie złe, że je wystawiłam i na dodatek nie odbierałam telefonu. Powiedziały mi, że są właśnie przed kinem, także spóźniłam się. Do mamy nie dzwoniłam, bo i tak wiedziałam, że za niecałą godzinę przyjdzie z pracy, a co do Pawła… Postanowiłam odwlec to na trochę później i poszłam wziąć prysznic. Cały czas myślałam, czy moje zachowanie mieściło się w granicach moralności, przecież miałam chłopaka a szłam z innym na ognisko. Nota bene Przemek nie wiedział, że miałam chłopaka, więc z jego strony mogło to trochę inaczej wyglądać, ale ja miałam wielką ochotę iść na to ognisko, pić piwo, bawić się w gronie naprawdę wyluzowanych ludzi. Poznając znajomych Przemka miałam wrażenie, że zyskałam nową jakość, powiew świeżości w moim życiu. Tak, wiem, że moje zachowanie ociera się o egoizm, ale ja taka jestem. Lubię dostawać to co chcę, lubię mieć to co chcę, A przede wszystkim lubiłam jak wszystko szło po mojej myśli.

- Mamo wychodzę dzisiaj ze znajomymi na ognisko – zwróciłam się do mamy, która akurat odpoczywała po dniu pracy. Na szczęście była już sobota i mama pracowała krócej niż zazwyczaj.

- Ognisko? O te porze? – te słowa były jedynie dowodem na to, że moja mama była taka sama jak każda inna, czyli bardzo troskliwa.

- Jest ciepło jeszcze, a poza tym od ognia robi się ciepło. – wiedziałam, że nic mi nie uniemożliwi uczestnictwa w tej imprezie. Bardzo chciałam tam być i zżyć się bardziej z tymi ludźmi.

- A gdzie to ognisko? – troskę jeszcze byłam w stanie przyjąć, ale nie lubiłam wywiadów, dopytywania się o wszystko. Chciałam by mama mi ufała a nie nadmiernie kontrolowała.

- U kolegi, napiszę Ci później jego adres, ok? I proszę o nic więcej nie pytaj, dobrze? – lekko uśmiechnęłam się w jej stronę i wróciłam do pokoju. Na telefonie miałam już adres do Przemka i kojarzyłam tą dzielnicę. Było to osiedle domów jednorodzinnych niedaleko centrum miasta. Wiedziałam, że Przemek chodził do prywatnej szkoły także spodziewałam się, że nie miał takiego samego statusu materialnego co ja. Różniło nas to, natomiast nie odczuwałam żadnego dyskomfortu z tego powodu, bo ta różnica naprawdę nie była odczuwalna. To prawda, że Przemek był pewny siebie, otwarty, wyluzowany i miał może nawet lekko podwyższoną samoocenę, lecz właśnie to mnie do niego przyciągało. Wiem, że niektórych takie cechy odrzucają, wcześniej pewnie bym należała do tej grupy ludzi, ale teraz coś się we mnie zmieniło i w tym aspekcie ta zmiana była odczuwalna. Ubrałam się stosunkowo ciepło, ponieważ miałam zwykłe rurki, bluzkę na krótki rękaw i czarną wciąganą bluzę no i trampki. Przed wyjściem postanowiłam jeszcze zadzwonić do Pawła i sprawdzić, co wcześniej chciał ode mnie.

- Halo? – słysząc głos chłopaka w telefonie nie był to jedyny dochodzący dźwięk. W oddali słyszałam jakiś głos kobiecy no i męski, po czym poznałam, że nie był sam.

- Cześć, dzwoniłeś do mnie – byłam trochę obojętna na ten telefon i czułam, że to, czego chciał ode mnie Paweł, niczym mnie nie zaskoczy.

- Tak, próbowałem się do Ciebie dodzwonić przez kilka godzin, gdzie byłaś ? – mój trzeci zmysł podpowiadał mi, że Paweł nie był do końca trzeźwy. Nie wiem, może mi się wydawało, ale znałam go na tyle dobrze, śmiało umiałam to wyczuć.

- W parku ze znajomymi. Tylko po to dzwoniłeś? – nie chciałam mu się spowiadać gdzie, z kim po co i dlaczego. Tak samo jak on mi się nie tłumaczył, gdzie właśnie przebywał, bo szczerze wątpiłam, że był w swoim domu i pracował nad ważnym projektem.

- Nie, chciałem z Tobą porozmawiać, sprawdzić czy nadal jesteś zła na mnie. – słowa chłopaka coraz bardziej wprawiały mnie w zakłopotanie, bo po pierwsze, z każdym kolejnym słowem wyczuwałam stan nietrzeźwości, a po drugie kiedy ja się dobrze bawiłam to on starał się mnie ułaskawić.

- Słyszę, że tworzenie projektu idzie Ci w zaskakująco miłej atmosferze – zmieniłam temat, by nie być tylko atakowaną i żeby trochę zmniejszyć swoje wyrzuty sumienia. Głosy w oddali się nasiliły a po chwili całkowicie ucichły i było tylko słychać trzaśnięcie drzwiami, a Paweł nadal milczał – Jeśli to wszystko, to muszę kończyć, ja również jestem umówiona – specjalnie to powiedziałam by wzbudzić w nim zazdrość.

- Iza, to nie tak. My naprawdę robimy ten projekt, ale teraz akurat zrobiliśmy sobie przerwę – tłumaczenia Pawła mnie nie przekonywały i co więcej, chciałam jeszcze bardziej go docisnąć.

- I pijecie sobie alkohol na lepszą percepcję mózgu…

- Iza ja nie…

- Daruj sobie. Znam Cię i wiem jaki jesteś po alkoholu. Przepraszam, ale już dłużej nie mogę z Tobą rozmawiać, ja również idę się dobrze bawić, na razie – byłam wściekła, potwornie zła i zdenerwowana. Mój dobry humor prysł jak bańka mydlana, ale o dziwo chęć dobrej zabawy nigdzie się nie ulotniła. Wręcz przeciwnie, jeszcze bardziej nabrałam chęci na to, by sobie nie odmawiać szaleństwa i radości tylko dlatego, że mój chłopak zachowywał się jak skończony dupek.