The experience cz 165

- Hej – Martyna weszła do środka i dziwnie mi się przyglądała, na początku nie wiedziałam o co jej chodziło, lecz po chwili przypomniałam sobie mojego siniaka na czole, rozwaloną brew i draśnięcie na policzku.

- Jejku, co Ci się stało? – zaniepokojona z dodatkową troską wpatrywała się w moje rany. Nie chciałam wchodzić w szczegóły, ale przecież i tak by się dowiedziała.

- Miałam mały wypadek, na szczęście nikomu nic się nie stało –  wymusiłam uśmiech na swoich ustach, tylko po, to by rozwiać jej obawy o mój stan zdrowia.

- Ale kiedy? – rozumiałam, że ona nic nie rozumiała bo jeszcze dwa dni temu widziałyśmy się w szkole a tu  nagle widzi mnie w takim stanie. Podejrzewałam też, że chciała sprawdzić czy nic przed nią nie ukrywałam, w tym sensie, że jako przyjaciółkę, powinnam była od razu powiadomić, że miałam wypadek, tylko to nie było nic poważnego a nie chciałam rozgłaszać całemu światu mojego nieszczęścia.

- Dzisiaj w nocy – weszłyśmy do kuchni, ja nalałam nam soku, a Martyna usiadła przy stole, ale i tak nie spuszczała ze mnie wzroku. Było to trochę krępujące, ale gdybym była na jej miejscu, to też bym się pewnie podobnie zachowywała.

- Co Ty robiłaś w nocy w samochodzie? – Martyna była zdziwiona moją wypowiedzią, a ja już chciałam ją uciszyć, tylko nie zdążyłam. Wszystko to słyszał Marcin, który akurat w tamtym momencie musiał pechowo zejść na dół. Już wiedziałam, że będę miała kłopoty. Mój pech wcale mnie nie opuszczał, a co lepsze, miał się dobrze i chyba na dobre rozgościł się w moim życiu.

- Przecież była u Ciebie – Marcin stanął w kuchni z założonymi rękoma na piersi i wpatrywał się to we mnie to w Martynę. Ironizował i On już dobrze wiedział, że Go okłamałam. Czułam się strasznie i nie wiedziałam jak z tego wybrnąć. – A może u Bartka? – brat patrzył na mnie z wyższością. Chciał pokazać mi,  że przejrzał mnie zanim cokolwiek zdążyłam dodać. Najgorsze było to, że miał rację a ja czułam się podle.

- Ale przecież On wyjechał – Martyna zabrała głos w tej sprawie a ja nie wiedziałam czy szła mi na ratunek, czy stała po stronie Marcina. Nie lubiłam kłamać i naprawdę mi to nie wychodziło, za każdym razem prawda szybko wychodziła na jaw, zdecydowanie za szybko…

- Gośka, gdzieś Ty do cholery była? – brat nie był dla mnie miły, w głosie miał nie tylko złość, ale także strach, może głównie strach? Czułam się osaczona przez nich, nie mogłam złapać powietrza i rozjaśnić myśli.

- Czy to takie ważne? – chciałam to zbagatelizować, ale też przeciągnąć naszą rozmowę by móc coś wymyślić. Tylko do cholery, nic mi nie przychodziło do głowy! Prosiłam Maćka o pomoc, ale On pozostawał bierny. Może to był właśnie znak, żeby nie kłamać…

- Chyba żartujesz? Nie było Cię wczoraj cały dzień, wróciłaś w nocy i jeszcze ten wypadek i Ty się pytasz, czy to ważne? – Marcin tracił do mnie cierpliwość a ja usiadłam na krześle i już nie miałam sił by cokolwiek powiedzieć, bronić się, zaprzeczać, kłamać… - Widziałaś się z Bartkiem, prawda? Tylko proszę, tym razem nie kłam, bo i tak dowiem się prawdy – nie odpuszczał i co najgorsze, szedł w dobrym kierunku. Tylko, że ja bałam się, że tym razem Marcin nie daruje chłopakowi i wyniknie z tego coś złego. Moje milczenie, odebrał jako potwierdzenie swoich słów i słusznie. Nagle zobaczyłam, że zawrócił w kierunku wyjścia i doskonale wiedziałam co chciał zrobić.

- Marcin! Stój – pobiegłam szybko za nim i zatrzymałam Go przy drzwiach, na których oparłam się plecami by zagrodzić mu wyjście. Nie mogłam dopuścić do tego, by do Niego pojechał, bałam się o nich dwoje, bałam się też, że pozna prawdę, której tak bardzo się wstydziłam.  – Proszę nie rób tego. – niemalże Go błagałam by mnie posłuchał, byłam gotowa prawie wszystko mu wyjaśnić, byle tylko nie zrobił tego co zamierzał.

- Czy Ty siebie słyszysz?! Jeszcze Go bronisz?! Ile złych rzeczy musi zrobić ten chłopak żebyś oprzytomniała, że musisz trzymać się od Niego z daleka?! Ostatnio przyjechałaś zapłakana, dzisiaj miałaś wypadek i to wszystko przez Niego! Każde Wasze spotkanie kończy się w ten sam sposób! Masz się zabić przez Niego a ja mam na to pozwolić?! – Marcin wrzeszczał na mnie tak głośno, że chyba nie potrafił bardziej. A ja, jak ta naiwna, krucha i bezbronna dziewczyna, zaczęłam płakać. To było okropne, rzucał wyzwiskami patrząc mi prosto w oczy. On miał rację a ja nie mogłam, a przede wszystkim nie chciałam tego przyjąć.

- Marcin uspokój się, nie krzycz na Nią – Martyna podeszła do mojego brata i położyła mu dłoń na ramieniu, chcąc Go w ten sposób uspokoić. Zrobił krok do tyłu a ja nie ruszyłam się z miejsca, którym stałam. Mój płacz się nasilił i nie umiałam się pohamować, choć tak bardzo chciałam być silna, pokazać, że to On się mylił. To bolało, podczas gdy On obrażał Bartka, a ja nie mogłam Go powstrzymać. Nadal zależało mi na Nim i obrażając Bartka, czułam jak ktoś robił to w kierunku mojej osoby.

- Przepraszam – brat podszedł do mnie i mocno mnie do siebie przytulił a ja wtuliłam się w Niego zaciskając mocno ręce na Jego plecach. Z całych sił wciskałam palce w Jego skórę, w ten sposób przenosiłam ból, który miałam w sobie. On przycisnął moją głowę do swojej klatki i pozwolił mi się wypłakać. – Chodź – po chwili zaprowadził mnie na kanapę a Martyna podała mi chusteczki bym mogła się wytrzeć i już dłużej się nie mazać. Oboje wpatrywali się we mnie oczekując wyjaśnienia tego, co zaszło wczoraj, a ja tak bardzo nie chciałam o tym mówić. Dopiero po dłuższej chwili byłam w stanie cokolwiek z siebie wydusić.

- Widziałam się z Nim wczoraj i wyjaśniliśmy sobie wszystko i najgorsze jest to, że kocham Go tak bardzo mocno a chyba już nie…. Tak naprawdę wczoraj… rozmawialiśmy… Ja zawsze za bardzo emocjonalnie do wszystkiego podchodzę… Najgorsza jest ta niemoc, że rozum mówi coś innego niż serce. Bardzo chciałabym z nim być, ale teraz…  nie potrafię. - szerokim łukiem omijałam to, że Bartek spał z inną dziewczyną i to od razu po naszym rozstaniu. Ja wiem, że tego nie można nazwać zdradą, ale zabolało mnie to. Pokazał tym, że stracił wiarę, że będziemy razem, po prostu zapomniał o mnie. Gdybym opowiedziała Marcinowi o tym wątku, to potraktowałby Bartka naprawdę inaczej, wywiązałaby się z tego kłótnia a nawet mogłoby dojść do rękoczynów. Zresztą nadal czułam do siebie obrzydzeni związane z tym tematem.

- Gosia, nie bardzo rozumiem – Marcin nie rozumiał moich słów i tego, co powiedziałam, bo to było zagmatwane i nie powiedziałam mu wszystkiego. Tylko jak ja miałam mu to powiedzieć?

- Ja też nie rozumiem siebie… Marcin, ja myślałam, że w momencie gdy On mnie przeprosi będę w stanie mu wybaczyć i wrócimy do siebie i pomimo, że bardzo chciałam, to nie potrafię. Tęsknię za nim – oparłam się o ramię brata i zebrałam się na największy stopień szczerości, na jaki w tamtym momencie było mnie stać.

- Oj mała – brat objął mnie tak, że czułam się chroniona przez Niego. Naprawdę w tamtym momencie marzyłam o tym, by się nigdy więcej nie zakochać. Miałam dosyć tej pieprzonej miłości, która niesie za sobą cierpienie. Jasne, było wiele wspaniałych chwil, które będę pamiętać do końca życia, ale Marcin miał rację, ja się mogłam przez Niego zabić. Ta miłość mogła mi dokumentnie zniszczyć życie. Chciałam się trzymać w garści, żyć dalej, nie przejmować, olać to, ale nie potrafiłam.

Następnego dnia też nie poszłam do szkoły, zwyczajnie nie czułam się na siłach by się tam pojawić. Bolała mnie głowa i ręka, więc nawet nie byłam pewna, czy będę w stanie utrzymać długopis przez te kilka godzin. Asia obiecała mi, że poda mi wszystkie notatki i dzięki nim, będę  mogła nadrobić zaległości. Tata z Marcinem na każdym kroku opiekowali się mną niczym księżniczką, byłam im wdzięczna za dobro i wyrozumiałość jaką mnie obdarzali. Wczoraj wieczorem byli u Nas dziadkowie, babcia przywiozła masę pysznego jedzenia, żebym szybciej wróciła do zdrowia. Z każdej strony czułam ciepło i miłość, natomiast cały czas nie potrafiłam być naprawdę szczęśliwa. Sytuacja z Bartkiem bardzo na mnie ciążyła i nie umiałam się od niej uwolnić. Nie wiedziałam, czy kiedyś będę w stanie mu wybaczyć a co ważniejsze, ponownie zaufać. Zastanawiałam się czy to nie był wystarczający znak od losu, jakby ten wypadek miał sprawić, żebym urodziła się na nowo i zaczęła też tak żyć. Może ja potrzebowałam terapii wstrząsowej?

Cały dzień spędziłam w łóżku na czytaniu książek, wtedy jakoś odrywałam się od rzeczywistości i mogłam skupić całą swoją uwagę na czymś innym. Oprzytomniałam dopiero około godziny 14 jak ktoś próbował się do mnie dodzwonić, na wyświetlaczu ujrzałam nieznany mi dotąd numer i dosyć niepewnie odebrałam telefon.

- Tak słucham? – byłam ciekawa kto znajdował się po drugiej stronie, a jakoś nikt mi nie przychodził do głowy.

- Cześć, tu Kamil, ten od wypadku – chłopak próbował trochę żartować a ja dopiero po chwili wszystko sobie przypomniałam. Przecież dałam mu swój numer telefonu, by mógł sprawdzić, czy wszystko ze mną było w porządku.

- Ach tak, cześć – spontanicznie przywitałam się z chłopakiem, który chyba miał nawet dobry humor, czego nie mogłam powiedzieć o swoim.

- Jak się czujesz? – było mi miło, że martwił się o mnie, pomimo tego, że powinien być na mnie wściekły. On był taki inny, nie wiem jak to nazwać, ale martwił się o obcą dziewczynę, która wjechała w Niego samochodem, to chyba nie było normalne. To przecież ja, powinnam była do Niego zadzwonić.

- Nic mi nie jest. A Ty? Wszystko w porządku? – z tego co pamiętałam, to On, ani Jego kolega nie ponieśli jakiś obrażeń, ale nie byłam pewna, wolałam się upewnić, by spokojnie móc spać.

- Tak, nam nic nie jest, ani jednego draśnięcia – te słowa utwierdziły mnie w przekonaniu, że to ja poniosłam największe szkody i zdecydowanie sobie na nie zasłużyłam.

- To dobrze, bardzo się cieszę. A jak samochód? – spodziewałam się, że tata odpowiednio dogadał się z Kamilem, ale prawdę mówiąc nie miałam innego pomysłu na podtrzymanie tej rozmowy.

- Nic nawet nie widać. Słuchaj, nie dałabyś się zaprosić na kawę? Tak w ramach zadośćuczynienia? – Jego głos stawał się niepewny i to trochę mnie rozbawiło. Szczerze? Nie miałam ochoty wychodzić poza próg swojego pokoju, a już w szczególności poza granice domu.

- Nie wiem… Jak już, to ja powinnam Cię zaprosić na kawę w ramach przeprosin – nie znajdywałam sposobu by mu odmówić. Wiem, to było niegrzeczne, ale ja chyba nie pasowałam do otaczającego świata.

- A tam, nie ważne. Masz czas w piątek? – chłopak zachowywał się tak, jakby to co się stało, było mało ważne, jakby nie miało dla Niego większego znaczenia. Tak naprawdę to postawił mnie przed faktem dokonanym, a mnie brakło słów. Poddałam się. Zastanawiałam się tylko, czy naprawdę nie wyczuł niechęci w moim głosie? Miałam wrażenie, że wręcz nią kipiałam.

- Tak, ale może umówimy się dokładniej w czwartek, dobrze? – był dopiero wtorek i nie chciałam wybiegać swoimi planami aż tak do przodu. Życie nauczyło mnie, że u mnie nic nie było pewne, że jedna chwila mogła zaważyć na dalszej przyszłości, więc wolałam żyć z dnia na dzień. Z drugiej strony, miałam nadzieje, że chłopak zapomni, zrezygnuje, albo ja jakoś odwołam to spotkanie.

- Ok, w takim razie do usłyszenia – chłopak pożegnał się ze mną a ja wróciłam do czytania książki. Długo to nie trwało, ponieważ zrobiłam się głodna i zeszłam do kuchni by coś zjeść. Ponownie przeszkodził mi dźwięk telefonu, ale tym razem był to sms od Martyny „ Bartek do Ciebie jedzie, przez przypadek wygadałam się,  że miałaś wypadek. Przepraszam”. No to pięknie. Jeszcze Jego mi tu brakowało a na dodatek Marcin był w domu. Chciałam uciec, schować się, ale nie mogłam pozwolić na to, by Marcin rozmawiał z Bartkiem albo, żeby brat usłyszał moją rozmowę z byłym chłopakiem. Co ja miałam robić? Nic mi nie przychodziło do głowy. Kiedy wyjrzałam za okno by sprawdzić, czy Bartek już był, to nikogo nie ujrzałam, ale wpadłam na pewien pomysł. Była jesień a dookoła pełno liści. Szybko założyłam bluzę, a z garażu wzięłam grabie i przypadkowo zajęłam się sprzątaniem liści przed domem. Nie musiałam długo czekać na Bartka, dosłownie po 5 minutach już stał przed bramą.

- Cześć – niepewnie zwrócił się do mnie, ale bardziej swoją uwagę skupił na mojej twarzy. Postanowiłam udawać, że nic nie wiedziałam o Jego przyjściu, jak i próbowałam pominąć ten filtrujący, sępi wzrok.

- Co Ty tu robisz? – starałam się wypaść naturalnie i o dziwo nawet mi się to udało. On wyglądał na zmartwionego i przejętego tą całą sytuacją, natomiast nie potrzebowałam współczucia i litości, szczególnie

 z Jego strony.

- Nie było Cię w szkole i Martyna powiedziała mi, że…

- I po co tu przeszedłeś? – nie dałam mu dokończyć tylko chciałam mieć to wszystko już za sobą. Nie potrafiłam określić swoich uczuć i tego, co w tamtym momencie mi towarzyszyło. Byłam wściekła na Niego i ta złość przykrywała wszelkie inne uczucia.

- Martwiłem się o Ciebie... – powiedział te słowa jakby to było naturalne i oczywiste. Tylko, że było już za późno na troskę o mnie. Już dawno położył na mnie kreskę, więc dalej powinien był się tego trzymać, a nie udawać, że mu na mnie zależało.

- Coś nowego – ironizowałam i trochę kpiłam z Jego słów. W jakiś sposób straciłam do Niego szacunek chociaż wolałam akurat to uczucie zachować, a pozbyć się miłości. Nie chciałam tego do Niego czuć, nie chciałam by moje serce aż tak bardzo ciągnęło do tego chłopaka.

- Nie powinienem był Ci wtedy pozwolić jechać – Bartek brał na siebie całą winę co było bez sensu, miałam swój rozum i nie byłam jakąś idiotką. Potrafiłam sama za siebie decydować, a przede wszystkim brać odpowiedzialność. Potrzebowałam niezależności a nie ciągłego chronienia.

- Jedyne czego nie powinieneś, to mnie zdradzać. I to koniec rozmowy – patrzyłam w te piękne brązowe oczy i chciałam odejść, już nie ciągnąc tej żałosnej pogadanki.

- Gośka, ale ja Ciebie naprawdę kocham! –wrzasnął. To zapewnienie sprawiło, że zawróciłam i spojrzałam na Niego z takim zdziwieniem w oczach, że powinno mu się zrobić naprawdę głupio.

- Kochasz?! Nie rozśmieszaj mnie! – wkurzyłam się i to porządnie. Miałam wrażenie, że to była bitwa na nasze głosy. Jak On mógł coś takiego powiedzieć po tym, co zrobił? Przecież jedno wykluczało drugie. – Powiem Ci jeszcze jedno. Przykro mi, że sprawiłeś iż nigdy nie będziemy razem. Możesz mnie zapewniać o swojej miłości, ale ja już w to nie wierzę, rozumiesz? Nigdy już w nic Ci nie uwierzę! – nie kontrolowałam tego co powiedziałam, ale zrobiłam to, co mój rozum uważał za słuszne. Zostawiłam Go tam samego i nie czekałam na żadne słowa z Jego strony. Doszło do mnie, że zaczynałam Go nienawidzić, że czułam ogromną złość na Niego i nawet nie potrafiłam z Nim normalnie rozmawiać. Nie wiem skąd we mnie taka diametralna zmiana, po prostu ta złość na to, że zaprzepaścił szansę na wspólną przyszłość sprawiała, że nie mogłam na Niego patrzeć. Tym razem rozum brał górę i to on rządził. Nie wiedziałam czy dobrze robiłam, czy może  popełniałam jeden z największych błędów w swoim życiu, to było najmniej ważne. Już dosyć było mojego cierpienia i tkwienia w roli cierpiętnicy.

Hej! Standardowo mam do Was klika słów :) Dziękuję Wam za wszystkie komentarze i wszelkie sugestie, naprawdę chcę abyście wiedzieli, że każdy czytam i rozważam, dlatego też postanowiłam jeszcze bardziej popracować nad opowiadaniem, by było mniej opisów emocjonalnych. Rozumiem, że na dłuższą metę mogą stać się coraz bardziej uciążliwe, dlatego obiecuję, że jeszcze większą uwagę skupię nad tym, by je zminimalizować, będę się starać i mam nadzieję, że wyjdzie mi to z dobrym skutkiem. Pewnie na początku będzie mi trudno, bo to wynika z mojej natury. Niestety jestem osobą, która zdecydowanie za dużo nad wszystkim myśli i godzinami rozprawia nad pewnymi kwestiami, stąd ten natłok opisów. Jednakże mam nadzieję, że wspólnie sprawimy, że to opowiadanie będzie jeszcze przyjemniejsze i będzie stanowiło pewien azyl. Dlatego proszę Was o wyrażanie swoich opinii, a ja ze swojej strony dołożę wszelkich starań, by sprostać wymaganiom :) 

zapraszam na instagram/paulina.opowiadania