The experience cz 167

Wreszcie nadszedł koniec tygodnia i chociaż przez dwa dni mogłam odpocząć od szkoły i wszystkiego co było z nią związane. Z Martyną nadal się nie odzywałam i nie miałam zamiaru pierwsza się odezwać. Może zachowywałam się jak rozkapryszone dziecko, ale nie chciałam wszystkim dookoła tłumaczyć swojego rozstania z Bartkiem. Wcześniej tak zrobiłam, przyznałam się, że to ja zawaliłam spotykając się z Piotrkiem i teraz każdy uważał mnie za winną, namawiał do walki. Obecnie, jedyne co mogłabym usłyszeć od tych wszystkich ludzi, to słowa litości, a na to nie miałam ochoty. Chciałam normalnie żyć, zapomnieć o tym, co mnie spotkało, wyleczyć się z bólu jaki pozostawił po sobie Bartek.

Wczoraj zadzwonił do mnie Filip, oczywiście nie bez interesownie. Chciał się dowiedzieć dlaczego tak „niegrzecznie” zachowałam się względem Martyny. Miał żal, że traktując ją jako przyjaciółkę nie chciałam  nic jej powiedzieć. On sam chciał wyciągnąć ode mnie, jak wyglądała moja relacja z Bartkiem, ale jedyne co mu powiedziałam to to, że ten związek się zakończył i nie chcę o tym rozmawiać. Ja wiem, że wszystkim było ciężko nie poruszać tego tematu, kompletnie nie wiedząc co się wydarzyło, ale musieli to dla mnie zrobić. Filip nie był zadowolony naszą rozmową, bo w końcu zawsze wszystko mu mówiłam, ale jak na tamten moment, nie byłam gotowa by się przed kimkolwiek otworzyć. Poniekąd było to powodowane wstydem, ale też chęcią nauczenia się z tym żyć. To była jakaś porażka dla mnie i chciałam w końcu ją pokonać, przezwyciężyć. Po prostu potrzebowałam czasu na poradzenie sobie z zaistniałą sytuacją.

Po powrocie ze szkoły do domu od razu zjadłam obiad i ruszyłam się ogarniać, bo przecież miałam spotkać się z Kamilem. Szczerze to, nie miałam najmniejszej ochoty na to spotkanie,  a już w szczególności na wychodzenie z domu, ale przecież wiecznie nie mogłam chować się przed światem. To był dobry moment by otworzyć się na nowości. Startowałam z czystą kartką, niczym nie obciążona i naznaczona. Nikt nie znał mojej przeszłości, nie wiedział ile przeszłam i co we mnie siedziało.

Ubrałam się w czarną sukienkę i aby zakryć swoje siniaki na nogach założyłam czarne kryjące rajstopy a na ręce zarzuciłam kurtkę jeansową. Największą uwagę przyłożyłam do makijażu, starałam się ukryć wszelkie oznaki wypadku, ale chociażbym nałożyła kilo pudru, to siniaki i tak pozostawałyby widoczne. Kiedy gotowa wyszłam z pokoju, zastałam Marcina siedzącego przed telewizorem.

- Gdzieś wychodzisz? – był zaskoczony moim wyglądem, bo w końcu pierwszy raz od tygodnia, zadbałam o siebie. Przez ostatnie dni chodziłam w bluzach i legginsach, włosy związywałam w kucyk a na twarzy nie miałam nawet grama podkładu. Marcin nawet śmiał się ze mnie, że wyglądałam jakbym w ogóle nie miała pieniędzy, ot tak taki paradoks.

- Umówiłam się na kawę z tym chłopakiem, któremu rozwaliłam samochód – usiadłam obok brata, miałam jeszcze chwilę do umówionej godziny, więc spokojnie mogłam cieszyć się jego obecnością. Marcin chyba nie spodziewał się, że będę wychodzić akurat  z nieznajomym. Pewnie początkowo myślał, że znowu szłam do Bartka.

- No proszę, proszę. Wasza znajomość rozpoczęła się tak, hmm…gwałtownie… - nie dałam mu dokończyć, tylko uderzyłam Go poduszką w ramię. Marcin zaczął coś bez sensu insynuować, a ja traktowałam to jako zwykłe spotkanie..

- Nie wiem do czego pijesz, umówiliśmy się jedynie na kawę – nie chciałam by Marcin traktował to jako randkę, chociaż byłam pewna, że cieszyłby się gdybym była w związku z kimś innym niż z Bartkiem. Nie wiem czemu, ale Marcin nie przepadał za moim byłym chłopakiem, może wyczuł, że to nie był odpowiedni chłopak dla mnie? Brat śmiał się jak małe dziecko, po czym zaczął mnie łaskotać, chcąc mnie unieruchomić.

- Tak, tak. Tylko kawa… a potem…- Marcin droczył się ze mną, ale robił to w tak zabawny sposób, że nie sposób było się z tego nie śmiać. Marcin był też wolnym duchem, lubił dziewczyny i zawsze powtarzał, że poważne związki nie są dla Niego. Ja natomiast byłam Jego przeciwieństwem, szybko się angażowałam i ufałam ludziom. Natomiast On w ogóle się nie przejmował, po prostu żył, był wolny. Nasze zabawy przerwał dzwonek do drzwi i oboje pędem ruszyliśmy w ich kierunku. To było coś w rodzaju wyścigu. Marcin dalej chciał się ze mną droczyć i wprowadził mnie tym, w naprawdę dobry humor. Nie chciałam by się spotkał z Kamilem, byłam niemal pewna, że coś wypali. Niestety nie biegałam zbyt szybko, więc brat mnie prześcignął.

- Tak? – widziałam jak Marcin patrzył się znacząco na Kamila, który stał po drugiej stronie drzwi. Mój brat miał kamienną minę i chyba chciał nią przestraszyć Kamila, lecz ten stał tam tak wyluzowany i niczym nieskrępowany, że Marcinowi nic to nie dało.

- Ja do Gosi – chłopak przedstawił swoje intencje i wtedy doszłam do chłopaków wyraźnie dając znać Marcinowi moją iście groźną miną, że dam sobie radę sama. On odszedł śmiejąc się pod nosem, ewidentnie miał niezły ubaw ze mnie.

- Przepraszam Cię za swojego brata, On ma problemy z głową – specjalnie powiedziałam to głośniej odwracając się przy tym do odchodzącego Marcina. Kamil chyba załapał o co chodzi, gdyż razem ze mną zaśmiał się z zaistniałej sytuacji.

- Rozumiem, możemy iść? – wtedy po raz pierwszy spojrzałam na Kamila jak na chłopaka. Dostrzegłam Jego twarz, oczy… Tak naprawdę nic o nim nie wiedziałam i jakbym spotkała Go na ulicy, to pewnie bym Go nawet nie poznała. Wtedy w nocy, w ogóle mu się nie przyglądałam, swoją uwagę skupiałam na samochodach, strachu i tym, do czego doprowadziłam.

- Jasne – pospiesznie ubrałam buty i wyszłam z domu, przed którym stał samochód chłopaka. Specjalnie przyjrzałam się miejscu, w które kilka dni temu uderzyłam. Na szczęście było tak, jak Kamil poinformował mnie przez telefon, czyli nie było żadnego śladu. – Widzę, że po mojej głupocie nie ma ani ryski – lekko uśmiechnęłam się do chłopaka i przeniosłam wzrok z samochodu na Niego.

- Myślałaś, że kłamię? – podpuszczał mnie co było śmieszne, w ogóle ta cała sytuacja była zabawna, a ja nagle miałam dobry humor, szczerze to nie wiedziałam skąd  mój czarny nastrój zamienił się w pełen radości.

- Skąd – uśmiechnęłam się do chłopaka i wsiedliśmy do Jego auta. Zastanawiałam się czy aby mu za bardzo nie ufałam, bo w końcu był mi obcy, ale to nie to było najważniejsze. Dzięki Niemu mogłam przestać myśleć o tym, co przez ostatni czas działo się w moim życiu – Więc, dokąd jedziemy? – kiedy ruszyliśmy spod domu niepewnie spojrzałam na Niego. Kamil nic mi wcześniej nie mówił o zamiarach na tamtejsze popołudnie, więc chciałam się co nie co dowiedzieć.

- Do najlepszej kawiarni w tym mieście – chłopak za dużo mi tym nie zdradził, co znacznie wzmogło moją ciekawość. Kamil nie patrzył na mnie i całą swoją uwagę, bądź jej zdecydowaną większość, skupiał na prowadzeniu samochodu. Nie wiem czemu, ale traktował mnie, jakby mnie naprawdę znał a w rzeczywistości, nic a nic o sobie nie wiedzieliśmy.

- Dobrze, ale to ja stawiam kawę. To ja mam co Ci wynagradzać, a nie Ty mi – nie dość, że rozwaliłam mu auto, to jeszcze chciał mnie zaprosić na kawę. Kłóciło się to z moją logiką i to ja czułam się winna. Może, nie było to istotne, ale jakoś naturalnie wyszło to z mojej natury, może pragnęłam czuć się naprawdę niezależna?

- Już mówiłem, że to nie ważne – nasz wzrok tylko na chwilę się spotkał, a po chwili Kamil patrzył już w innym kierunku. Może to sobie wmawiałam, ale On był inny. Naprawdę, to nie był zwyczajny chłopak i nie mówię tu o Jego wyglądzie. W Jego zachowaniu, sposobie mówienia było coś, co mnie intrygowało. Sprawiał wrażenie obojętnego, a jednocześnie bardzo miłego.

- To dlaczego chciałeś się ze mną spotkać? – nie powiem, że Go nie podpuszczałam. Skoro nie ważne było kto kogo zapraszał, to gdzie tkwił powód? Naprawdę myślałam, że to spotkanie miało być w ramach przeprosin. Trochę pogubiłam się w tym wszystkim.

- Musiałem sprawdzić czy nic Ci nie jest, a mam też ochotę na kawę, a nie lubię pić w samotności – śmiałam się pod nosem z Jego słów, bo sposób w jaki je wymówił, bardzo mi się podobał. Całkiem luźny, zabawny i taki oczywisty.

- To dobrze, bo ja też nie – chłopak już nie skomentował moich słów tylko zatrzymał samochód a ja zauważyłam, że byliśmy na miejscu. Faktycznie, nigdy tam nie byłam. Była to bardzo mała kawiarenka w starym stylu. To miejsce wyglądało tak, jakby od lat nikt się nim nie interesował, a mimo wszystko było piękne, spokojne i takie, niczym nie przesiąknięte. Wolne od szumu i nowości technologicznych jakie wszędzie się szerzyły. Tam, czas zatrzymał się w miejscu. Nic do siebie nie mówiąc, weszliśmy do środka, gdzie o dziwo było naprawdę sporo ludzi, były tylko dwa wolne stoliki. Kamil wskazał ręką kierunek w którym miałam iść, a kiedy usiadłam, poszedł do baru i po chwili zajął miejsce naprzeciwko. 

- Mam nadzieję, że nie jesteś na diecie? – zwrócił się do mnie, kiedy kelnerka przyniosła nam po ogromnym kawałku szarlotki z lodami. Moje oczy jadły i od razu chciałam się zabrać za jedzenie.

- Żartujesz sobie? – zaśmiałam się do Niego i oboje wzięliśmy się za konsumowanie a w międzyczasie dostaliśmy po kawie, która była niesamowita. Kamil miał rację to, co tam podawali było przepyszne, a ciasto lepsze od tego, które robiła moja babcia.

- Czym się zajmujesz na co dzień? – zżerała mnie ciekawość odnośnie tego chłopaka. Musiałam w końcu czegoś się o Nim dowiedzieć, bo bycie incognito było fajne, ale tylko na krótką metę, a poza tym, ta cisza trochę mnie krępowała.

- Pracuję w firmie logistycznej dziadka, pomagam mu wszystkim zarządzać – Kamil nie wdawał się w szczegóły, ale jakoś mi to nie przeszkadzało. Wiedziałam, że powie mi tyle, ile sam będzie uważał za słuszne i działało to w obie strony.

- Czyli prowadzisz już poważne życie – zdawałam sobie sprawę z tego, że chłopak był starszy ode mnie, a sama nie wiedząc czemu, zakładałam, że jeszcze się uczył, a tu taka niespodzianka. Może to, że pracował oznaczało, że był dojrzały, rozsądny i poukładany.

- W miarę, ale jeszcze tak stary nie jestem – Kamil zaśmiał się do mnie i wtedy zrozumiałam, że trochę inaczej zrozumiał moje słowa. Uświadomiłam sobie, że mogły zabrzmieć one,  jakby mnie rozczarował, a było wręcz odwrotnie. - A Ty, co robisz?

- Niestety jeszcze się uczę – to był wyrzut z mojej strony i naprawdę ostatnimi czasy nie lubiłam szkoły i tej całej otoczki wokół niej.

- Czemu niestety? Nie lubisz chodzić do szkoły? – Kamil wydawał się być zdziwiony moimi słowami, co powodowało, że chciał się czegoś więcej dowiedzieć, ale nie miałam ochoty poruszać mało przyjemnych tematów.

- Wiesz klasa maturalna, nauczyciele ze wszystkim gonią i takie tam – skłamałam, nie mogłam mu przecież powiedzieć o Bartku, Martynie, bo to wiązałoby się z tym, że musiałam wracać do przeszłości, a tego nie zamierzałam robić.

- Rozumiem, też przez to przechodziłem, ale uwierz mi, nie jest tak strasznie jak wszyscy mówią – to co najbardziej zaczynałam lubić w Kamilu, to był spokój jaki miał w sobie. Był czysty niczym lustro, pokazywał prawdę, z każdym słowem ufałam mu coraz bardziej.

- Pewnie masz rację – uśmiechnęłam się do chłopaka i zajęłam się jedzeniem, co spowodowało, że znów zapadła cisza. Zrobiło mi się głupio, bo nie byłam zbyt rozmowna i On chyba również to wyczuł, bo sam nie zaczynał nowego tematu. Natomiast mimo, że dookoła panowała cisza, to w mojej głowie panował chaos. Nagle wezbrały się we mnie jakieś nieokreślone wyrzuty sumienia. Zaczynałam w normalny sposób lubić Kamila, a z drugiej strony czułam jakbym zdradzała Bartka, a to już było chore.

- Przejdziemy się? – odezwał się kiedy skończyłam jeść i wtedy zdałam sobie sprawę, że od jakiegoś czasu Kamil mi się przyglądał a ja myślałam nad tym, czy dobrze robiłam zachowując się w owy sposób.

- Jasne – nie mogłam odmówić i tak nagle sobie pójść. Kamil uregulował rachunek i wyszliśmy na zewnątrz. Nie wiem dokąd dokładnie szliśmy, po prostu robiłam to co On.

- Zawsze jesteś taka milcząca? – po tych słowach spotkaliśmy się wzrokiem. Byłam zmieszana i czułam się nieswojo. Miałam jakąś wewnętrzną blokadę i naprawdę chciałam się jej pozbyć, ale nie umiałam.

- Nie, dzisiaj nie czuję się zbytnio sobą – tym razem powiedziałam prawdę. Nie czułam się pewnie, ale też nie potrafiłam uciec. Nie mogłam rozszyfrować tego, co się ze mną działo, to było dziwne i sama siebie nie rozumiałam.

- Czy to przeze mnie? – te słowa były jakimś oskarżeniem, ale nie mnie, tylko On sam siebie obwiniał o coś czego nie mogłam pojąć. Musiałam wyprowadzić Go z tego błędu, ale nie wiedziałam jak. Czułam się jak idiotka, która nic nie potrafiła dobrze zrobić i w ogóle była beznadziejna.

- Oczywiście, że nie. Naprawdę miło się z Tobą spędza czas, nawet milcząc – zatrzymałam się co spowodowało, że chłopak zrobił to samo. Nie przesadziłam swoją odpowiedzią, tak było. Czułam się z Nim dobrze, pomimo, że trochę niepewnie.

- Czyli nie chcesz się nigdzie ulotnić? – na Jego twarzy pojawił się mały uśmiech, który był naprawdę pociągający, czarujący i taki beztroski. Ten chłopak był inny niż wszyscy, przypominał mi anioła, co może było wielką przesadą z mojej strony, ale patrząc na Niego, widziałam człowieka bez grzechu, czystego i prawego, tak jakby cała prawda o Nim była wypisana na Jego twarzy,

- Przepraszam, że odniosłeś takie wrażenie – było mi przykro, że tak zrozumiał moje zachowanie. Lekkim uśmiechem na twarzy chciałam Go przeprosić za swoje niegrzeczne postępowanie. Pewnie musiał się głupio czuć, kiedy niemal Go lekceważyłam.

- Nic się nie stało – ruszyliśmy dalej na spacer i tym razem nie chciałam milczeć. On był dla mnie tajemniczą kartą, którą chciałam poznać. Każdy miał za sobą jakąś historię i Jego bardzo mnie interesowała.

- Opowiesz mi coś o sobie? – chłopak spojrzał na mnie, ale tym razem nadal miałam na twarzy uśmiech. Nie zatrzymywaliśmy się tylko dalej chodziliśmy po parku, korzystając z ciszy i dosyć ładnej pogody.

- Coś? Obojętnie co? – na Jego twarzy zobaczyłam tajemniczy i taki skryty uśmiech, który mówił bardzo wiele a przede wszystkim, wprawił mnie w dobry humor.

- Obojętnie – nie miałam sprecyzowanego kierunku w którym chciałam Go poznać. Było mi to zupełnie obojętne, ważne by mówił, dał się po prostu poznać.

- To, że pracuję u dziadka już wiesz… Skończyłem technikum logistyczne, zdałem maturę i pracuję u dziadka. To ojciec mojej mamy. Mimo, że jest tylko moim dziadkiem to czuję jakby był moim ojcem, którego nigdy nie miałem. Wychowywała mnie mama, poświęciła wszystko, by mnie wychować i za to ją najbardziej cenię. Od kiedy nie mieszkamy razem jeszcze bardziej doceniam to, co dla mnie zrobiła. No i pracuję tak sobie u dziadka i może to nie jest to moje wymarzone zajęcie, ale umiem się tym cieszyć – to, co mówił Kamil jeszcze bardziej utwierdziło mnie w przekonaniu, że był fajnym człowiekiem. Z takim ciepłem i miłością mówił o mamie, że nigdy tego nie doświadczyłam. Nie musiał więcej mówić, bym zrozumiała, że był w stanie zrobić wszystko, zarówno dla mamy jak i dziadka. Nie użalał się, nie wylewał żalu, tylko cieszył się z tego, co dało mu życie, mama i dziadek. – Teraz Ty – zdziwiłam się, że tak nagle urwał, bo miałam wrażenie, że chciał jeszcze coś dodać, ale zrezygnował, natomiast nie czułam się upoważniona by to drążyć.

- Co ja? – dobrze wiedziałam o co mu chodziło, ale nie chciałam wychodzić poza szereg.

- Teraz Ty mi coś opowiedz o sobie – nasze oczy ponownie się spotkały, ale po chwili patrzyłam przed siebie, nie chciałam patrzeć jak Go rozczarowuję. On pytał o moją przeszłość, o mnie, a ja nie chciałam do tego wracać. Przez dłuższą chwilę milczałam, natomiast później odważyłam się odezwać.

- Nie chcę powracać do przeszłości… - po tych słowach zrobiło się nieco poważniej a ja urwałam, nie wiedząc czy dobrze robiłam - Ja nie wierzę w przypadki i w to, że pewne rzeczy dzieją się bez przyczyny. Możesz uznać mnie za naiwną, ale ten wypadek to był znak, bym nie patrzyła w przeszłość, tylko bym zaczęła żyć tym, co mnie czeka. Naprawdę nie chcę wracać do tego co było, przypominać sobie dawne zdarzenia, myśleć o tym, co mnie spotkało. Po prostu chcę żyć tym, co mnie jeszcze czeka – ostatnie słowa wypowiedziałam patrząc mu w oczy, które były bardzo niebieskie i takie błyszczące. Przez nieznaną mi chwilę patrzyliśmy sobie w oczy i to spowodowało, że przez moje ciało przeszły dreszcze. To było przyjemne uczucie i chciałam jeszcze raz poczuć to samo, co przed chwilą.

- Jestem pewien, że czeka Cię jeszcze dużo dobrego – chłopak uśmiechnął się do mnie miło, a ja odwzajemniłam uśmiech. Podobało mi się to, że Kamil nie drążył tego tematu, nie dopytywał się o zdarzenia z przeszłości. Uszanował moją wolę i to było dla mnie bardzo ważne. Dodatkowo bił od Niego optymizm, co sprawiło, że naprawdę uwierzyłam w to, że jeszcze kiedyś będę mogła być naprawdę szczęśliwa.  

- Też mam taką nadzieję – tym razem już nie staliśmy w  miejscu tylko ruszyliśmy dalej.

- A co lubisz robić? Co sprawia Ci przyjemność? – lubiłam kiedy nasze oczy się spotykały i tak było też w tamtej chwili. Tak było w sumie co chwilę, szliśmy i co jakiś czas patrzyliśmy się na siebie.

- Sama już zapomniałam… Kiedyś lubiłam tańczyć, chodzić na koncerty, do kina – nie potrafiłam przypomnieć sobie chwili, kiedy ostatni raz robiłam którąś z powyższych rzeczy. Moje życie skupiało się wokół Bartka i innych spraw a nie było miejsca na dawne przyjemności.

- A czemu już tego nie robisz? – to pytanie bardzo spontanicznie padło z Jego ust, podejrzewałam, że On sam się nad tym nie zastanowił, to chyba był taki odruch z Jego strony. Jakby dłużej nad tym pomyśleć to z Jego perspektywy to było niezrozumiałe, dlaczego nie robiłam tego, co dawało mi pozytywne emocje?

- Przez pewne zdarzenia, po prostu zapomniałam o tym – mówiąc te słowa miałam uśmiech na ustach. Nie chciałam rozmawiać z Nim na przykre tematy, nie chciałam odkrywać negatywnych uczuć, zdarzeń.

- Rozumiem, to teraz czas to naprawić – patrząc na Jego twarz i szukając wytłumaczenia usłyszanych słów, ujrzałam jedynie piękny, promienny uśmiech. Czułam, że miał jakiś plan, że coś zamierzał i jak najszybciej chciałam się dowiedzieć co siedziało w jego głowie.

- O czym mówisz? – zaskoczona nadal nie odrywałam od Niego wzroku, a ciekawość nie dawała za wygraną. Kamil zanim cokolwiek powiedział złapał mnie za rękę i zawróciliśmy, nie trudno było się domyślić, że szliśmy do samochodu. – Gdzie zmierzamy? – lubiłam niespodzianki, ale czasem wolałam się psychicznie przygotować na to, co mnie czekało.

- Rozerwiemy się trochę. Zapraszam Cię na kręgle – chłopak nie czekał na żadne słowa z mojej strony, musiałam się dostosować, w sumie nie musiałam, ale bardzo chciałam.

- Ale mój strój chyba nie jest odpowiedni – oczywiście, że miałam ochotę się pośmiać, przestać myśleć i rozpamiętywać stare dzieje, ale byłam w sukience i schylanie się ryzykując pokazanie majtek, nie było komfortowe.  

- Jest jak najbardziej odpowiedni, nie martw się, a teraz chodź – i tym razem postanowiłam mu zaufać i już nie wymyślać innych powodów by nigdzie nie jechać.

Wspólnie spędziliśmy dobre kilka godzin, a szczerze mówiąc, to nawet nie wiedziałam kiedy minęły. Ten czas upłynął w bardzo przyjemnej atmosferze a przede wszystkim było normalnie. Przy Kamilu czułam się spokojna, nie musiałam się o nic martwić. Wszystko wychodziło bardzo spontanicznie. Kiedy byliśmy na kręglach, graliśmy w ten sposób, że tyle ile zbijemy kul, tyle faktów powiemy o sobie. Oczywiście ja omijałam przeszłość i nic nie powiedziałam, co by nawiązywało do tego, co kiedyś zdarzyło się w moim życiu. O Kamilu dowiedziałam się, że lubi rocka, uwielbia też gotować i prasować, a w szczególności koszule, które są Jego ulubioną częścią garderoby. Kiedy był młodszy był ministrantem a co wakacje pracował przy zbieraniu owoców, roznosił ulotki, później pracował na magazynie a następnie jako kucharz w pizzerii, był także kelnerem. Nie ma rodzeństwa i przez 20 lat mieszkał z mamą i dziadkami w jednym domu a później wyprowadził się, chcąc żyć samodzielnie. Jeżeli chodzi o mnie, to zdradziłam mu, że uwielbiam czytać książki i dosłownie je pochłaniam, uwielbiam zakupy a najbardziej ten moment gdy mogę coś podarować innych osobom, tak jak zawsze to robię przed świętami Bożego Narodzenia, kiedy zawożę ubrania do domu dziecka. Powiedziałam mu, że wolę góry niż morze, a kiedyś bardzo dużo podróżowałam i byłam w mojej wymarzonej Australii. Zdradziłam także, że pracowałam w hotelu jak i pomagałam tacie w kancelarii czy mamie w przychodni. Nie zagłębiałam się w żadne szczegóły dotyczące mojego życia, między innymi, że mama się wyprowadziła z domu i od dłuższego czasu się nie odzywa, że mam dwóch braci przy czym jeden prawie rok temu zginął w wypadku, że byłam w szpitalu z podejrzeniem anoreksji, że mój chłopak kiedy żebrałam o Jego miłość zdradzał mnie z inną dziewczyną itd.

Przy Kamilu nawet o tym nie myślałam, czułam się zwykłą dziewczyną i On też tak mnie traktował. Nie starał się ciągle mnie przed czymś chronić ani nadmiernie się opiekować, był normalny i takiej normalności i stateczności brakowało mi w moim życiu. Byłam mu niezmiernie wdzięczna, że chociaż na chwilę pozwolił mi znowu poczuć się jak przeciętna osoba.

Mam nadzieję, że dotrwaliście do końca i ta długa część Was nie zanudziła. Kolejna część już niebawem, a w niej będzie ważna informacja, także czekajcie i sprawdzajcie. 

Zapraszam również na mój instagram/paulina.opowiadania gdzie na bieżąco informuję Was co się u mnie dzieje :)