The experience cz 189

Kiedy wszystko się dobrze układa i generalnie jest w porządku, a w życiu panuje spokój i bezpieczeństwo, to rzeczy które do tej pory sprawiały trudności, nagle stają się przyjemniejsze i nawet poranne wstawanie nie sprawia problemu. Żyło mi się znacznie lepiej i tak jakoś byłam ze wszystkiego bardziej zadowolona i sama czułam, że miałam więcej energii. Dzisiejszy dzień w szkole minął mi naprawdę szybko, okazało się, że nie mam matematyki i dlatego po 3 godzinach zajęć mogłam wrócić do domu. Cieszyłam się, że będę miała więcej czasu dla siebie, a w sumie całe popołudnie, bo było dopiero przed 11. Sama nie wiedziałam co  ze sobą zrobić, czy iść na zakupy, może zrobić sobie domowe spa. Tak naprawdę to wszystko było mi obojętne, najważniejsze było to, że miałam mieć wolne. Dzień bez żadnych obowiązków i zobowiązań.

W domu panowała idealna cisza, tata był w pracy a Marcin na uczelni. Najpierw zrobiłam sobie kawę i siedziałam w salonie przeglądając strony internetowe. Miałam ochotę na jakieś zakupy, których już dawno nie robiłam. Po jakiejś godzinie postanowiłam odezwać się do Kamila, jakoś od rana w ogóle się nie odzywał, a mnie jakoś było tak dziwnie z tą ciszą.

- Hej – miło powiedziałam do słuchawki, kiedy chłopak odebrał telefon.

- Cześć, co tam? – miałam wrażenie, że Kamil miał trochę dziwny głos, tak jakby trochę seplenił, co było zaskakujące, ponieważ wcześniej miał czystą mowę.

- Siedzę w domu bo wcześniej skończyłam lekcje. A ty czemu masz taki dziwny głos? – byłam prawie pewna, że coś się stało. W głowie myślałam nad ewentualnymi przyczynami tego stanu rzeczy, ale nic konkretnego nie przychodziło mi na myśl.

- A daj spokój, ząb mnie boli jak cholera i trochę jestem spuchnięty. – ledwo co go rozumiałam co oznaczało, że to jego „trochę” było znacznie większe niż chciał mi wmówić.

- To jedź do dentysty – to wyjście było wręcz oczywiste i nie rozumiałam dlaczego jeszcze z tym zwlekał.

- Myszka, a myślisz, że tego nie chciałem zrobić? Wszystkich obdzwoniłem i nikt już nie ma miejsca, a kto ci zostanie po godzinach? Jutro o 10 mam wizytę a do tej pory muszę łykać proszki – jego wypowiedź sprawiła, że sama uśmiechnęłam się do siebie. Nikt tak do mnie zdrobniale nie mówił, a to było zaskakujące i cholernie przyjemne, że momentalnie zapragnęłam częściej to słyszeć, ale nie to było w tamtym momencie najważniejsze. Było mi go szkoda, bo czułam, że cierpiał a ból zęba nie był niczym przyjemnym.

- Może wcale nie będziesz musiał…  poczekaj, zaraz oddzwonię do ciebie – nie czekałam na żadne słowa z jego strony tylko szybko się rozłączyłam i wykręciłam numer do mamy. Tak się złożyło, że moja mama była stomatologiem i była współwłaścicielką prywatnej przychodni. Czułam się niezmiernie niezręcznie musząc do niej dzwonić w szczególności, że nasze ostatnie spotkanie na cmentarzu nie było zbyt sympatyczne, natomiast byłam w stanie znieść to złamanie własnej dumy. Robiłam to tylko i wyłącznie dla Kamila, by nie musiał tak cierpieć. Na moje nieszczęście mama nie odbierała. Mogły być dwa powody, albo nie chciała ze mną rozmawiać, bądź mogła mieć pacjenta, albo być czymś innym zajęta. Tak szybko nie zamierzałam odpuścić, więc zadzwoniłam do przychodni.

- Przychodnia, słucham?

- Dzień dobry, czy mogę rozmawiać z doktor Pilarz? – starałam się być miła i nie pokazywać swojego zniecierpliwienia.

- Niestety Pani Doktor ma teraz pacjenta, może mogę w czymś pomóc?- wszystko szło nie po mojej myśli, a ja bardzo tego nie lubiłam. Ciągle napotykały mnie jakieś przeszkody, niby drobne, ale ciągle były to przeszkody.

- Jestem jej córką i potrzebuję jak najszybciej się z nią skontaktować, więc jakby pani mogła ją poprosić do telefonu to byłabym bardzo wdzięczna – mój ton głosu był poważny a ja starałam się nie być zlekceważoną.

- Jak tylko wyjdzie pacjent z gabinetu, to przekażę jej żeby oddzwoniła – ta opcja też mi nie pasowała bo to oznaczało kolejne minuty, które wszystko by opóźniły. Ja nie lubiłam czekać, szczególnie jak w grę wchodziło zdrowie moich bliskich.

- A jak Pani zapomni? To naprawdę jest ważne i zależy mi na czasie – nie ufałam tej kobiecie, ani jej zapewnieniom.

- Już mówiłam…. Proszę chwilę poczekać –  słyszałam, że kobieta już chciała mnie spławić, ale chyba coś się wydarzyło, bo nagle zrezygnowała z tego pomysłu, więc cierpliwie czekałam. W słuchawce usłyszałam tylko głośne westchnięcie i ciszę. Każda minuta była maksymalnie wydłużona.

- Tak? – w końcu doszedł do mnie głos mamy. Patrząc na zegarek nie byłam w stanie ocenić ile musiałam na to czekać.

- Cześć mamo – skruszona przywitałam się z kobietą. Nagle moja odwaga, pewność siebie gdzieś się ulotniły i poczułam się słaba.

- Gosia? Coś się stało? Niepokoi mnie twój telefon – mama zawsze była poprawna jeżeli chodzi o wypowiedzi. Można było odczuć w nich nie tylko klasę, ale i dystans.

- Mojego znajomego bardzo boli ząb i nigdzie nie może dostać się do dentysty – wyjaśniłam jej powód mojego telefonu, który w tamtym momencie wydał mi się trywialny. Nie odzywałam się do niej od trzech miesięcy i zadzwoniłam tylko dlatego, że mojego kolegę bolał ząb. Przyznam, że to było słabe.

- Gosia, ale ja już na dzisiaj mam komplet, nie dam rady go nigdzie wcisnąć – czułam, że to był zwykły, utarty slogan. Nie miałam poczucia, że ona chciała to zrobić dla mnie.

- A do kogoś innego z przychodni?- szukałam jakiegoś innego rozwiązania, by nie pokazać mamie, że szybko mogła się mnie pozbyć. Znała mnie, przecież byłam jej córką, więc powinna wiedzieć, że tak łatwo nie odpuszczę.

- Pani Jerczyk się rozchorowała i musieliśmy poprzesuwać wizyty. Ja naprawdę nie mam miejsca, już i tak zostaję po godzinach – chociaż to co mówiła brzmiało sensownie, to i tak czułam niedosyt. Nie widziałam w tym szczerych chęci jak i miłości. Myślałam, że zawsze mogłam na nią liczyć, lecz w tamtym momencie bardzo się rozczarowałam.

- A gdyby to chodziło o mnie? Mamo proszę. - postanowiłam inaczej zagrać, obrócić sytuację w drugą stronę, by dowiedzieć się, co by było gdybym to ja zmagała się z bólem.

- Gosia, przecież wiesz że …

- Od kilku miesięcy o nic cię nie prosiłam, niczego od ciebie nie  wymagałam, a ty nawet tego nie potrafisz dla mnie zrobić? – było mi przykro, naprawdę poczułam się bezsilnie i tak samotnie. Nie miałam mamy prawie od pięciu miesięcy i przez ten czas o nic jej nie poprosiłam, a teraz żałowałam, że to zrobiłam. To bolało. Ona nic się nie zmieniła. W słuchawce panowała cisza, zastanawiałam się czy się rozłączyć a może powinnam była jeszcze coś jej wykrzyczeć. Byłam zła na nią, odebrała mi nadzieję, wiarę  w to, że mam kochającą mnie mamę, która zawsze będzie miała wyciągniętą rękę w moją stronę.

- Dobrze – usłyszałam po tym ogromne westchnięcie a jej głos przybrał na sile – Za ile będziecie mogli być?

- Pół godziny? – nie wiedziałam ile nam to zajmie, nie zastanawiałam się nad tym. Po części cieszyłam się, że udało mi się dopiąć swego.

- Dobrze, proszę tylko nie spóźnijcie się. – nie wiem czy dobrze rozpoznałam jej reakcję, ale chyba nie do końca była zadowolona z tego, że to ona mi uległa, natomiast musiała to przeżyć.

- Postaramy się, pa – nie zamierzałam marnować cennego czasu na rozmowy z nią, może chciała coś jeszcze dodać, ale nie pozwoliłam jej na to. To nie był czas na matczyne rozmowy. Zresztą, tyle czasu nie rozmawiałyśmy, że nie dało się tego przekazać w jednym telefonie. Później od razu wykręciłam numer do Kamila a w międzyczasie zaczynałam zbierać się do wyjścia.

- Tak? – po ponad pięciu sygnałach w telefonie wreszcie usłyszałam jego głos.

- Słuchaj możesz być w przychodni na ulicy Zielonej za pół godziny? – tak naprawdę grałam bardzo ryzykownie, ponieważ Kamil był w pracy i do końca nie miałam pewności, czy będzie mógł się zwolnić, natomiast ja zrobiłam co tylko mogłam, żeby mu pomóc.

- Yyy… Tak. Gosia, ale…

- Spotkamy się na miejscu, tylko pospiesz się bo inaczej będzie bardzo nieprzyjemnie – uśmiechnęłam się sama do siebie na tą myśl. Przecież tam Kamil miał poznać moją mamę, która będzie mu zadawać boleści. To naprawdę było zabawne.

- Dobra, to do zobaczenia – chłopak się rozłączył a ja ubrałam kurtkę i buty i poszłam na autobus. Tak bardzo żałowałam, że jeszcze nie miałam samochodu, że moja złość się pogłębiała. Autobus miałam za dwadzieścia minut, ale na szczęście opodal stała taksówka, więc udałam się pod przychodnię. Będąc na miejscu, ujrzałam Kamila, który naprawdę nie wyglądał za fajnie, miał całą prawą stronę spuchniętą i od razu zrobiło mi się go szkoda.

- Hej – podeszłam do niego i delikatnie pocałowałam w policzek. Starałam się to zrobić jak najdelikatniej potrafiłam, by  tylko nie zrobić mu krzywdy, ale i tak ujrzałam grymas  na jego twarzy.

- Cześć, jak to załatwiłaś? – widziałam zaskoczenie na jego twarzy tą całą sytuacją.

- Moja mama tu pracuje, ale chodź bo nie mamy czasu – uśmiechnęłam się do chłopaka i wspólnie, trzymając się za ręce weszliśmy do środka. Wewnątrz było naprawdę sporo ludzi, głównie dzieci i osób starszych. Od razu podeszliśmy do recepcji, gdzie mnie poznano.

- W którym gabinecie przyjmuje mama? – nie siliłam się na jakieś powitania i miłe uśmiechy. Doskonale wiedziałam, że recepcjonistka zidentyfikowała mnie, a na jej twarzy widziałam lekkie niezadowolenie.

- Czwórce, ale obecnie jest pacjent. Proszę poczekać – nie wiem skąd się to we mnie wzięło, ale strasznie mnie to irytowało. Kobieta cały czas kazała mi czekać a to było denerwujące. Już chciałam coś jej odpowiedzieć, lecz Kamil złapał mnie za ramię.

- Chodź, poczekamy – uśmiechem odgonił moją złość i od razu poczułam się spokojniejsza. Podążyłam za nim i usiedliśmy na kanapach, a ludzie patrzyli się na nas jak na ufo. Każdy kto przychodził, pytał się kto ostatni w kolejce itp. a my zachowywaliśmy się jakby nas to nie obchodziło, bo taka też była prawda.

- Bardzo cię boli? – z uczuciem patrzyłam na twarz Kamila. Tak bardzo chciałam mu pomóc, ulżyć cierpieniu, a jak na razie nie mogłam nic zrobić i to było bardzo męczące.

- Nie. Gosia, nie jestem z cukru – chłopak złapał mnie za dłoń i czule ją głaskał. Wiedziałam o co mu chodziło, chciał pokazać jaki to on nie był silny, a przecież nie był w stanie się całkowicie zamaskować.

- Wiem, ale szkoda mi ciebie.

- To dobrze, bo to oznacza, że choć trochę mnie lubisz – to jakie zadowolenie miał na twarzy, było warte miliony. Miałam ochotę wyciągnąć telefon i zrobić mu zdjęcie, by codziennie móc na nie patrzeć.

- Tylko troszeczkę – zmierzyłam tą odległość palcami a de facto była ona maleńka. Oboje delikatnie się zaśmialiśmy a ja przeniosłam wzrok na drzwi z których wyszła moja mama wraz z pacjentką. Od razu poderwałam się z siedzenia i patrzyłam się na nią jak w obrazek. Czułam jak było niezręcznie pomiędzy nami, bez żadnych czułości, gestów przywitania, było tak jakbyśmy były sobie obce.

- Cześć – nie wiedziałam co powiedzieć i tylko na tyle było mnie stać.

- Wejdźcie – mama delikatnie się odsunęła byśmy mogli wejść do gabinetu. Kamil wstał z kanapy i przepuścił mnie przed siebie.  

- Przepraszam, ale teraz moja kolej – na te słowa momentalnie się odwróciłam i ujrzałam młodą dziewczynę około 20 lat.

- Proszę chwilę poczekać, to nie potrwa długo – mama miło uśmiechnęła się do kobiety, a ja znałam ją na tyle, że widziałam, że nie czuła się z tym dobrze. Zawsze dbała o to, żeby mieć nieposzlakowaną opinię, a teraz narażałam jej dobre imię na delikatny uszczerbek. – Połóż się proszę na fotelu – tym razem swoje słowa skierowała do Kamila, który akurat chciał coś powiedzieć. Nie wiem czy mama to zauważyła, czy nie, ale dosyć dziwnie to wyglądało.

- Co u ciebie? –  usiadła na swoim krzesełku, zaglądając w jamę ustną Kamila te słowa skierowała w moim kierunku. Nieswojo było mi rozmawiać z nią przy Kamilu. On mało wiedział o waśniach pomiędzy nami i nie wiedziałam, czy chciał tego słuchać.

- Dobrze, uczę się do matury, chodzę na próby do poloneza. Nie mam na co narzekać – tak naprawdę nie wiedziałam co ją interesowało, o czym miałam jej mówić. Ona nic nie wiedziała o moim rozstaniu z Bartkiem jak i o pojawieniu się Kamila w moim życiu. Generalnie, nie miała o niczym pojęcia.

- Dasz mi znać jak będzie studniówka? Bardzo chciałabym cię zobaczyć jak tańczysz – po tych słowach obie na siebie spojrzałyśmy a ja poczułam ukłucie w sercu. Czułam, że było jej przykro, że oddaliłyśmy się od siebie.  

- Dobrze. – spuściłam trochę głowę i spojrzałam na Kamila, który bezbronnie leżał na fotelu. Już chciałam się odezwać, ale mama znowu pierwsza to zrobiła.

- Z kim tańczysz? – wypowiadając to pytanie nie patrzyła na mnie, ale już zajmowała się swoją pracą. Trochę mnie speszyła tym pytaniem, a ja kompletnie nie wiedziałam co jej powiedzieć.

- Z kolegą… Mariuszem Majewskim – czułam o co jej chodziło. Chciała się dowiedzieć czy czasem nie był to Bartek. Pewnie resztę sobie dopowiedziała, co zresztą nie było trudne. Skoro razem nie tańczyliśmy to wniosek był jednoznaczny. – Co z nim? – kiwnęłam głową na Kamila. W końcu to on powinien był być tam najważniejszy.

- Nieciekawie to wygląda i pewnie strasznie boli, ale  dzisiaj trochę tu podleczę i już nie będzie tak bolało. Natomiast w poniedziałek przyjdzie na kontrolę i zobaczymy co dalej, bo teraz wszystko jest tak  opuchnięte, że nie jestem w stanie nic więcej zrobić.  Dostanie antybiotyk, także będzie żył – mama nie przerywała swoich czynności a Kamil biedny nie mógł się nawet odezwać.

- Dziękuję – wcześniej nie zdążyłam tego zrobić, a ewidentnie należały się jej te słowa. W końcu coś dla mnie zrobiła. Mama nic się już nie odezwała tylko dokończyła swoją pracę, całość zajęła jej może z 10, góra piętnaście minut.

- Na dzisiaj to już wszystko, opuchlizna powinna powoli schodzić, ale jak będzie bolało to bierz środki przeciwbólowe. I widzimy się w poniedziałek – Kamil wypłukał sobie usta i podniósł się z fotela. Od razu było po nim widać, że nie przepadał za dentystą. To, co mama mu robiła na pewno nie należało do przyjemnych czynności, ale przynajmniej miał już to za sobą.

- Naprawdę Pani dziękuję i przepraszam za kłopot – Kamil był naprawdę dobrze wychowany i zauważałam to na każdym kroku, nawet w drobnych gestach, przepuszczał kobiety w drzwiach, ustępował miejsca, otwierał drzwi… A to wszystko budziło podziw, nigdy też nie byłam przyzwyczajona do takiego traktowania.

- Nie ma za co, przynajmniej mogłam zobaczyć się z córką – mówiąc te słowa, patrzyła na mnie a ja spuściłam wzrok. Było to bardzo osobiste wyznanie, a ja miałam wyrzuty sumienia, że tak rzadko się spotykałyśmy.

- Już ci nie będziemy zabierać czasu. – chciałam jak najszybciej opuścić tamto pomieszczenie i przytulić się do chłopaka. Nie byłam przygotowana na takie emocjonalne wyznania.

- Chodźcie jeszcze do recepcji to wcisnę cię gdzieś na poniedziałek – mama wyszła z nami na korytarz, gdzie ludzie wbijali w nas wzrok. Kamil objął mnie ramieniem, jakby chciał ochronić mnie przed tymi wszystkimi spojrzeniami. W recepcji Kamil został umówiony na wizytę, a kiedy chciał zapłacić, mama kategorycznie zaprzeczyła, mówiąc, że Kamil zrobił dla niej coś, znacznie cenniejszego. Później od razu pożegnaliśmy się z mamą i wyszliśmy na zewnątrz. Stanęłam na schodach mocno wciągając powietrze. Niby tego po sobie nie okazywałam, ale kosztowało mnie to bardzo dużo siły i emocji. Nie dało się być obojętnym wobec swojej mamy. Tak naprawdę tyle chciałam jej powiedzieć, a brakło mi odwagi. Może też dlatego, że nie miałam pewności jak ona zareaguje i co odpowie na moje słowa…

- W porządku? – chłopak stanął przede mną i wpatrywał się we mnie tak, jakby chciał mnie przefiltrować.

- Przytulisz mnie? Mocno? – było to niemal błaganie o wsparcie. Bardzo tego potrzebowałam, a Kamil od razu wypełnił moją prośbę. W Jego ramionach czułam spokój, bezpieczeństwo, a najważniejsze było to, że czas się zatrzymał. Nie odczuwałam bólu, cierpienia, tęsknoty… To było moje lekarstwo. On był dla mnie tak ważny, że aż przerażało mnie to. Miałam się nie angażować, nie pakować w nowy związek, nie pozwolić nikomu być dla mnie tak ważnym jak ważny był Bartek. Tylko czemu tak trudno było dotrzymać złożonej sobie obietnicy? 

Post trochę taki zwyczajny, ale mimo to mam nadzieję, że Wam się podoba ;) Piszcie co sądzicie i zostało nam 11 części!

Chodzą głosy, że mnie znienawidzicie, ale mam nadzieję, że za sprawą nowego opowiadania to uczucie zniknie ;)