The new life cz 5

Bardzo Wam dziękuję za taki miły odzew pod poprzednim postem :) Jestem naprawdę szczęśliwa, kiedy wiem, że to co robię przypada Wam do gustu i kiedy co rusz wiszę nowy komentarz :) Staram się dodawać posty co dwa-trzy dni a w weekendy będą się pojawiać losy Gosi i Sylwii :) Miłego czytania!

Jedyne czego musiałam się jak najszybciej nauczyć, to komunikowania z innymi ludźmi. Musiałam pokonać swoją nieufność i wycofanie, co bardzo utrudniało mi życie. Gdy pierwszy raz zobaczyłam Gosię, miałam wrażenie, że jest jedną z tych dziewczyn, które nękały mnie w szkole. Wydawała mi się być bogata a przez to zarozumiała i nazbyt pewna siebie, ale już po pierwszej wymianie zdań, wiedziałam, że to wrażenie było mylne. Była dla mnie taka miła, że aż trudno było mi w to uwierzyć. Początkowo myślałam, że udawała, że nie chciała sprawić by przykrości, natomiast później ona po prostu była taka ciepła, tak samo jej brat, jakby nie zauważali, że byłam z kompletnie innego świata. Pierwszy raz w życiu, ktoś się do mnie tak szczerze uśmiechał, obdarzył zaufaniem i był tali normalny. Wchodząc do jej mieszkania czułam się jak słoń w składzie porcelany, albo jak kwiatek do kożucha. Było tam jakby luksusowo, chociaż też bardzo przyjaźnie. Mieszkanie było naprawdę ładne, przestronne, że wydawało mi się, że byłam w innym świecie. I do dosłownie. W tym mieszkaniu moje rzeczy wyglądały jak ścierki do podłogi… a w sumie nawet ścierki i ręczniki były ładniejsze. Nie wiem co spowodowało, że podpisałam tą umowę. Zaraz po tym czułam, że będą z tego kłopoty, że powinnam iść tam gdzie moje miejsce, a nie pchać się do wyższego świata.

Nie mogłam uwierzyć, że z skrajnej biedy trafiłam w tamto miejsce. To było jak przeniesienie się do innego wymiaru. Tutaj cywilizacja poszła o kilkadziesiąt lat do przodu. Jak sobie przypomnę moją kuchenkę kaflową, albo pralkę, która była okazem prehistoryczności, to czułam, że urwałam się z choinki. Tutaj wszystko było nowe, błyszczące i z pewnością cholernie drogie. Bałam się czegokolwiek dotykać, zmywarki, piekarnia... Byłam pewna, że wyposażenie kuchni przewyższało wartość wyposażenia całego mojego domu rodzinnego. Po części wstydziłam się warunków z jakich pochodziłam, ale nie chciałam winić za to rodziców. Chciałam żyć myślą, że oni przecież chcieli dla mnie jak najlepiej. Naprawdę chciałam tak myśleć, chciałam w to uwierzyć.

Najbardziej bałam się odrzucenia z jej strony, szydzenia, bałam się, że jak pozna moją historię, to będzie litościwie na mnie patrzeć. Naprawdę nie chciałam tego. Było mi miło, że mnie  polubiła, że była taka ciepła dla mnie, ale swoje życie chciałam zachować do siebie. Miałam jeden cel, skupić się na nauce, bo po to tutaj przyjechałam. Musiałam zrobić wszystko by mieć lepszą przyszłość. Pierwszym krokiem była wyprowadzka z domu, czas było na kolejny.

Pierwsze dni na uczelni były czymś w rodzaju błądzenia po omacku. Chmara wesołych ludzi i ja jedna. Pomimo, że miałam wrażenie, że jakoś od nich wszystkich odstawałam, to i tak starałam się cieszyć, że tam byłam. Trudno było mi się tam odnaleźć, a przez pierwsze dni kilka razy udało mi się spóźnić na zajęcia, bo najzwyczajniej w świecie zgubiłam się w wielkim budynku. Nie miałam odwagi by kogokolwiek poprosić o pomoc, chciałam być niezauważalna, taka przeźroczysta.

Byłam świadoma, że mój wygląd i styl, a raczej jego brak, czy zasobność portfela będzie się diametralnie różniła od innych ludzi, chociaż rzeczywistość przeszła moje najśmielsze oczekiwania. Liczebną większość nie tylko na uczelni, ale i na moim roku, stanowiły osoby z wypasionymi samochodami, najnowszymi telefonami czy drogimi ubraniami, a jak wiadomo swój do swego ciągnie. Już w pierwszych dniach, stworzyła się grupa, którą nazwałam elitą. Guru była piękna brunetka z nienaganną sylwetką, ciemniejszą karnacją i pięknymi oczami, czyli Asia. Zawsze towarzyszyła jej blondynka, która lubiła eksponować swój biust i nieco mocniej się malować, czyli Ola. Obie były bardzo pewne siebie i chciały być na wierzchu całego towarzystwa. Zawsze wysuwały się na pierwszy plan, by tylko innym zaimponować.  Tak sobie im przyglądając myślałam, że w sumie ja też chciałabym być tak pewna siebie i umieć zdecydowanie wyrażać swoje poglądy. Chciałabym by ludzie mnie szanowali, chociaż miałam wrażenie, że w ich przypadków było to pozorne. Patrzyłam na nie, nie tylko z zazdrością, ale i podziwem. Były naprawdę ładne, miały wszystko czego chciały, ludzie się z nimi liczyli, więc miały cały świat u swoich stóp.

Oczywiście, oprócz tych piękności, w mojej grupie ćwiczeniowej było też kilka fajnych, zwykłych dziewczyn, z którymi nawet łapałam kontakt, chociaż to były dopiero pierwsze dni, więc dopiero się poznawaliśmy i wkraczaliśmy w studencki świat.

Jak w przyrodzie, tak i wśród ludzi, równowaga musi być. Na dwudziestoosobową grupę ćwiczeniową, przypadło 7 chłopaków, z czego trzech spokojnie mogłoby być modelami. Wysocy, dobrze zbudowani i oczywiście nienagannie ubrani. Aż wstydziłam się patrzeć na nich. Igor, Emil i Mikołaj to idealni partnerzy dla Asi i Oli, i nikogo chyba nie zdziwi to, że cała piątka trzymała się razem. Oni chyba nawet nie wiedzieli o istnieniu pozostałej części grupy, a o moim to już na pewno. Byli tak zaabsorbowani sobą, że tylko bomba spadająca z nieba mogłaby ich ocucić.

Zwykłe przejście obok nich wprawiało mnie w zakłopotanie i chęć założenia czapki niewidki, bym nie musiała widzieć ich pogardliwego spojrzenia, tak jak wtedy, gdy szłam do ksera. W sumie wtedy zdałam sobie sprawę, że oni jednak wiedzieli o moim istnieniu i poznałam także ich zdanie na mój temat. To była banalna sytuacja, chciałam tylko skserować tekst, który był do przeczytania na następny dzień. Pech chciał, że blokowali dostęp do ksera, w cale z niego nie korzystając.

- Przepraszam – powiedziałam niezbyt głośno do całej grupy, a wtedy wszystkie pary oczu zostały skierowane na moją osobę. Od razu żałowałam, że chciałam skserować ten głupi tekst. Od środka czułam jak moją twarz zalewały rumieńce, chciałam uciekać, tylko, że było już za późno.

- Proszę? – Asia pewnie na mnie patrzyła a na jej jakże gładkim czole, zauważyłam aż jedną, drobną  zmarszczkę.

- Chciałabym dojść do ksera – wyjaśniłam im powód mojej obecności i myślałam, że będzie po wszystkim, ale nie, to był dopiero początek. Najbardziej zła byłam na to, że mój głos nie był pewny, że brzmiał jakby chciał się złamać.

- Tu nie ma miejsca dla ciebie – do rozmowy wtrąciła się Ola, a ja nie wiedząc czemu spojrzałam na chłopaków. Najpierw na Emila, który ewidentnie był rozbawiony, później na Mikołaja, który lekko unosił brwi i na końcu na Igora, który wpatrywał się we mnie z tak podłą wyższością, że poczułam się nikim. Stałam ram jeszcze chwilę, a kiedy odzyskałam zdolność myślenia, po prostu stchórzyłam i zawróciłam, chcąc jak najszybciej się od nich oddalić, a wtedy usłyszałam jedno słowo, które sprawiło, że momentalnie zastygłam.  

- Wieśniara – tym razem nie był to damski głos, lecz te słowa padły z ust Igora. W pierwszym momencie chciałam się odwrócić i pokazać im, że nie mieli prawa mnie obrażać, ale kiedy całą grupą głośno parsknęli śmiechem, ruszyłam przed siebie i starałam się zagłuszyć wszystkie powracające uczucia. Łzy powoli napływały mi do oczu, a ja ostatnie czego chciałam to właśnie tego, płaczu. Nienawidziłam siebie za tą słabość. Byłam nikim, nie potrafiłam się obronić, a co najgorsze sama narażałam siebie na te kpiny. Najgorsze było to, że kolejny raz nic z tym nie zrobiłam. Tak naprawdę nie rozumiałam ich zachowania, przecież zajęcia trwały dopiero od 3 dni, a oni już wyrobili sobie opinię na mój temat. Wcześniej nawet nie zamieniliśmy ze sobą żadnego słowa. Byłam bezbronna, zresztą jak zawsze. Takie sytuacje sprawiały, że zaczynałam nienawidzić samą siebie.

Po zajęciach od razu wróciłam do mieszkania. Złość w ogóle mi nie przeszła, a w sumie nawet nie wiem czy to była złość. Miałam w sobie ogromne rozżalenie i  zwątpienie nie tylko  w ludzi, ale głównie w siebie.  

- Cześć – te słowa usłyszałam zaraz po wejściu do domu. Należały one do Gosi, która akurat pech chciał, była w kuchni.

- Hej – niechętnie i z piekącymi oczami krótko odpowiedziałam jej na przywitanie i zniknęłam za drzwiami swojego pokoju. Musiałam pobyć sama i przede wszystkim się uspokoić i powstrzymać łzy, które zaczęły płynąć od razu gdy usiadłam na łóżku.

- Sylwia, wszystko w porządku? – po krótkim pukaniu do drzwi ujrzałam twarz dziewczyny, która zaskoczyła mnie swoją troską i zainteresowaniem. Gdy spojrzałam na nią, poczułam złość, bo czym się ona różniła od nich? Była bogata, miała wszystko co chciała, była zdecydowanie jedną z ładniejszych dziewczyn, była taka sama jak oni.

- Chcę zostać sama - nie chciałam dać jej satysfakcji, nie chciałam by się nade mną litowała. Tyle lat radziłam sobie sama, że teraz też sobie dam radę. Musiałam po prostu zagryź język i żyć dalej.

– Sylwia, co się stało? – dziewczyna usiadła obok mnie i gładziła mnie ręką po moim ramieniu. Dziwnie się czułam, kiedy obdarzyła mnie tym ciepłym gestem. Musiałam zebrać w sobie wszystkie siły, które miałam, by moja bariera obronna nie runęła.

- Nic, po prostu chcę zostać sama, możesz? - nie mogłam na nią patrzeć, nie mogłam spojrzeć w jej oczy i powiedzieć by wyszła. Mimo, że chciałam by to zrobiła, wiedziałam, że nie zasługiwała na to. Cały czas powtarzałam sobie, że ona jest taka sama jak oni.

- Tak... tak, jasne - słyszałam wahanie w jej głosie i tylko odliczałam w głowie by wytrzymać do momentu w którym zostanę sama. Kiedy cofnęła swoją rękę, odczułam ulgę, lecz kiedy ponownie usłyszałam jej głos, wszystko się zmieniło - Nie musisz mi mówić co się stało, nie musisz mi nic mówić, tylko proszę, nie traktuj mnie jak wroga. Nie jestem przeciwko tobie i zawsze... - nie słyszałam kolejnych słów bo z moich ust wydobył się głośny płacz. Nie byłam w stanie stłumić łez, one po prostu spływały po mojej twarzy i nie było końca.

- Cii... będzie dobrze – dziewczyna mocno mnie objęła a ja swobodnie płakałam jej w ramię. Nigdy tego nie robiłam, a dokładniej, nigdy nikomu się nie wypłakiwałam. To była nowa sytuacja dla mnie, ale nagle poczułam, że dobrze było czuć, że nie jest się samym. Tak dawno nikt mnie nie przytulał, nie kołysał mnie w swoich ramionach. Pierwszy raz od kilkunastu lat, poczułam się bezpieczna. – Spokojnie, jestem przy tobie – Gosia cichym głosem dawała  ujście moim emocjom, temu co  doświadczyłam tego dnia. Byłam jej naprawdę wdzięczna za troskę. Bo gdyby nie było jej ze mną, nie wiem jakbym sobie z tym poradziła. Naprawdę byłam wściekła, że moje marzenia okazały się być takie, jakie było całe moje życie. Nie wiem skąd we mnie było tyle naiwności, jak ja mogłam uwierzyć, że tutaj będzie inaczej. Ludzie wszędzie byli tacy sami.