Trudna rozłąka cz 19

Hej! Ostatnio Wasza aktywność na blogu jest bardzo mała, czy ktoś tu zagląda? Czytacie jeszcze to opowiadanie?

Kiedy tylko przekroczyłam próg mieszkania poczułam się naprawdę zmęczona i pragnęłam wziąć długą kąpiel i od razu pójść spać. Przez kilkugodzinną podróż pociągiem odczuwałam każdy mięsień swojego ciała, czułam się tak jakbym zderzyła się z czymś potężnym, co mnie kompletnie przeczołgało Moje znużenie powodowało, że oczy same mi się prawie zamykały, lecz kiedy dostrzegłam mamę siedzącą w salonie postanowiłam wykorzystać tą chwilę. Nie często zdarzało się, że mogłyśmy usiąść i porozmawiać, a nie wiedząc kiedy nadejdzie podobna chwila postanowiłam odłożyć swoje zmęczenie i od razu wziąć się za problemy, które na mnie czekały.

- Cześć - uśmiechnęłam się do mamy, która beztrosko siedziała na kanapie i raczyła się lampką wina.

- Hej, jak tam weekend? - uśmiech na jej twarzy dał mi nadzieję, że może wcale tak źle nie będzie, chociaż mentalnie przygotowywałam się na burzliwą wymianę zdań.

- Dobrze, byliśmy u rodziców Pawła i masz pozdrowienia od pani Ali - moja mama tylko raz w życiu widziała się z mamą Pawła, natomiast od kobiety od razu przypadły sobie do gustu i zawsze jedna pytała co się działo u drugiej. Dzięki temu i tej sympatii, która panowała między mną a rodzicami Pawła jak i moją mamą a Pawłem, miałam poczucie bezpieczeństwa, że nic nam nie zagraża.

- Dziękuję, następnym razem przekaż jej uściski ode mnie. - mam obdarzyła mnie jednym z jej najszczerszych uśmiechów, co spowodowało i u mnie uniesienie kącików - A z Pawłem już wszystko w porządku? Dotarliście się?

- Tak, jest tak jak było dawniej. Cieszę się, że ta burza minęła - na samą myśl o potwornej kłótni z Pawłem, która miała miejsce ostatnim razem aż przeszły mnie ciarki. Nie chciałam pamiętać o tym co się wtedy działo, jak bardzo bolały mnie jego krzyki i brak zaufania.

- To dobrze, pasujecie do siebie. To naprawdę dobry chłopak.

- Wiem, cieszę się, że też tak myślisz. - im dłużej odbiegałam od tematu moich zamiarów, tym bardziej się denerwowałam, a naprawdę chciałam już mieć to za sobą - Mamo, pamiętasz jak mówiłam ci, że robię zdjęcia takim chłopakom, którzy jeżdżą na desce?

- Mhm, pamiętam. - podejrzliwy wzrok mojej mamy niemal wwiercał się we mnie, czułam jakby mnie parzył.

- W ten weekend jadą na turniej i chcą bym jechała razem z nimi.

- Pytasz mnie o zgodę? - mama poprawiła się na kanapie, co tylko sprawiło, że wiedziałam iż łatwo nie będzie.

- Mniej więcej.

- I tak pojedziesz, prawda? Niezależnie co o tym myślę. - jako, że wychowywała mnie tylko mama to, znała mnie naprawdę dobrze. Może wynikało to też z tego, że byłyśmy podobne do siebie i moje zachowanie mogła przewidzieć, bo znała siebie?

- Bardzo mi na tym zależy i jest to szansa dla mnie. Równolegle odbywa się konkurs fotograficzny i chciałabym się sprawdzić - mój ton głosu był spokojny i miałam nadzieję, że właśnie spokojem uda mi się uratować tą sytuację. Musiałam to jakoś dobrze rozegrać, sprawić, że osiągnę to, czego potrzebowałam.

- Rozumiem, ale sama powiedziałaś, że to faceci, nie boisz się? Ile ty ich znasz? I ufasz im by wyjechać z nimi? Co Paweł na to? - grad pytań ze strony mamy był dla mnie trochę spodziewany, a trochę irytujący. Każde jej pytanie odnosiło się do Pawła i zaufania, a nie do możliwości i szansy jaką dawał mi ten wyjazd.

- Paweł dowiedział się o tym pierwszy i sam nie namawiał. Mamo, to cudowni ludzie, z pasją, zaangażowaniem i łączy nas jeden cel. Oni robią to co kochają, a ja mogę się przy nich realizować.

- W takim razie skoro decyzja już podjęta, to jaka w tym moja rola? - mama sięgnęła po kieliszek wina i władczo mierzyła mnie wzrokiem. Byłam pewna, że wiedziała o co mi chodziło. Pomimo, że denerwowały mnie jej zagrywki, to starałam się opanować.

- Chciałabym cię prosić o pożyczkę, oczywiście wszystko oddam, po prostu potrzebuję pieniędzy na ten wyjazd.

- Dostajesz przecież kieszonkowe - pewność siebie jaką miała w sobie mama tworzyła mur między nami. Nie wiedziałam jak miałam się przez niego przebić.

- Wiem, ale teraz byłam u Pawła i wydałam na pociąg. Mamo, obiecuję, że wszystko oddam, potrzebuję dwieście złotych. Proszę, nie odmawiaj mi - czułam sie zdesperowana i trochę pod kreską. Mama była całą moją nadzieją i nie widziałam innego rozwiązania, jak właśnie dostanie tych pieniędzy od niej.

- Iza, wiesz, że choćbym chciała to nie mam skąd wziąć tych pieniędzy. Dobrze wiesz jaka jest nasza sytuacja i niestety nie mam żadnych wolnych środków a za coś trzeba żyć, muszę mieć na zakupy i inne potrzebne rzeczy.

- Mamo proszę, naprawdę to dla mnie ważne.

- Iza, przykro mi. Mogłaś odmówić sobie wyjazdu do Pawła i oszczędzać. Jak sobie teraz to wyobrażasz? Że dam ci moje ostatnie pieniądze, a za co jutro zrobię zakupy na obiad? Za co mam jeździć do pracy? - nieugiętość w głosie mamy powodowała, że czułam się odrzucona, pozbawiona najmniejszej szansy.

- Dopiero dzisiaj dowiedziałam się o tej składce... Mamo, proszę.

- Kochanie, przykro mi, ale nie mam tylu pieniędzy.

- Wiesz co mnie boli najbardziej? Że ty nawet się nie starasz. Po prostu mówisz nie i dla ciebie to koniec. Dla mnie ten wyjazd jest nadzieją, możliwością.

- Co twoim zdaniem mam zrobić? Iść i ukraść? Nie wiem, może napaść na biedną staruszkę pod blokiem by dać ci te cholerne pieniądze, o to ci chodzi?!

- Chodzi mi o twoją pomoc i zaangażowanie. Byś powiedziała, że coś wymyślimy, jakoś zdobędziemy te pieniądze, ale gówno cię to obchodzi!

- Wyrażaj się! - kiedy mama podniosła się z kanapy, stanęła nade mną by pokazać swoją wyższość i patrząc mi prosto w oczy powiedziała - Co mam wymyślić, co? Czemu nie postawisz się w mojej sytuacji? Ciężko pracuję, chodzę na dwie zmiany, robię co mogę, a tobie wiecznie miało! Kiedy docenisz to, co dla ciebie robię? - po tych słowach stanęłam na przeciwko mamy i mierząc ją wzrokiem, chciałam pokazać jej, że byłam niewzruszona jej żalem.

- Super, teraz to moja wina, tak? To ja nie potrafię zapewnić swojemu dziecku bezpieczeństwa i dać mu możliwość realizowania marzeń? Czy ty w ogóle wiesz czym jest dla mnie fotografia? Czy w ogóle zależy ci na moim szczęściu? Myślisz tylko o sobie, o swoich uczuciach, o swoich żalach, a gdzie w tym miejsce dla mnie?

- Całe życie poświęciłam tobie! Wychowywałam cię sama, dałam ci wszystko co tylko mogłam, poświęcałam tyle czasu ile tylko byłam w stanie, a ty zarzucasz mi obojętność?!

- Słyszysz tylko to, co chcesz usłyszeć! Gdybyś była rozważniejsza, to miałabym tatę! Myślałaś tylko o sobie! Czemu tak jak każde normalne dziecko nie mogę mieć mamy i taty?

- Iza, nie przeginaj! - ostry ton mamy nie zwiastował niczego dobrego, ale miałam to po dziurki w nosie.

- Prawda boli, co? - kiedy mama odwróciła głowę, to tylko nakręciło mnie do dalszego mówienia - Czemu nie mogę mieć dziadków? Czemu muszę mieć tylko ciebie?

- Wszystko to, zrobiłam tylko i wyłącznie z myślą o tobie!

- To czemu nie chcesz nigdy o tym rozmawiać? Czemu nic nie wiem o swoim tacie? Zawsze jak zaczynam o nim mówić, to mnie zbywasz! Czy on w ogóle wie, że istnieję?- kiedy mama podeszła do okna, to już wiedziałam jaka była odpowiedź na moje pytanie - I to też niby zrobiłaś z myślą o mnie? - kiedy otarłam spływające łzy po mojej twarzy, wzięłam głęboki oddech i podeszłam do mamy by dokładnie zrozumiała to, co chciałam jej powiedzieć - Wiesz, że cię kocham i jestem ci wdzięczna za całe to poświęcenie i tyle lat opieki - kiedy mama na mnie spojrzała, widziałam, że chciała coś powiedzieć, ale szybko uniosłam rękę, prosząc by dała mi dokończyć - Tylko, że też nienawidzę cię za to, że odebrałaś mi szansę na normalny dom! - to, co wydarzyło się po moich słowach, było jak koszmar. Mama zamachnęła się ręką i uderzyła mnie w policzek, a ja stojąc twardo przed nią, nawet nie zarejestrowałam tej chwili, kiedy uniosła rękę. Wszystko działo się tak szybko...

- Iza... przepraszam - łzy po jej twarzy zaczęły spływać strumieniami, a ja dopiero po chwili się ocuciłam i zrozumiałam co się stało.

- Nie dotykaj mnie! Już nigdy więcej, nie waż się mnie dotknąć! - strzepnęłam jej dłoń, którą dotknęła mojego ramienia i ruszyłam do swojego pokoju.

- Iza! proszę... - zamknęłam jej drzwi przed nosem, i ciężko oparłam się o nie z drugiej strony. Żeby nie słyszeć jej płaczu i słów, włączyłam głośno muzykę i usiadłam na łóżku w geście zwątpienia. Musiałam mieć jakiś plan, musiałam coś postanowić.