The experience cz 69

To była bardzo dziwna sytuacja, ja przytulałam się z Bartkiem a Justyna z Panem Grzegorzem. Odnosiłam wrażenie, że Bartek z tatą przeszedł właśnie długa drogę, którą była rozmowa. Nie patrzyłam na zegarek ale z pewnością ich konwersacja trwała ponad dwie godziny. Po chwili gdy wtulałam się w Bartka podeszła do nas Justyna. Bartek nie wiedział, jaką odbyłyśmy rozmowę i  miałam nadzieję, że się o niej nie dowie. Zrozumiałe było to, że mógł mieć mi za złe to, że jakby nie patrząc wygarnęłam jej to co myślałam. Zrobiłam to tylko z jednego powodu, chciałam dla Bartka jak najlepiej. Byłam ciekawa czemu kobieta podeszła do nas.

- Bartek przepraszam Cię. Gosia uświadomiła mi gdzie tak naprawdę leżał problem. W niczym nie zawiniłeś żeby mieć takie życie. Nie chciałam odebrać Ci ojca. - była smutna i bardzo poważna. Bartek najpierw spojrzał na mnie a potem na nią. On był w najtrudniejszej sytuacji. To on za dużo wycierpiał i dużo stracił.

- Ja też przepraszam z moje zachowanie. - wyciągnął dłoń do kobiety ale ciągle zachowywał dystans. Wiedziałam, że ot tak nie zmieni swojego nastawienia bo tak się nie dało. Metoda małych kroków w takich sytuacjach sprawdzała się najlepiej. Ale mimo wszystko miałam przeczucie, że byli na najlepszej drodze do porozumienia. Na pewno czekało ich dużo pracy, wysiłku i chęci ale to co najgorsze mieli już za sobą.

-  Chodźcie na grilla. - Bartka tata zawołał nas wszystkich. Justyna od razu zawróciła i podeszła do męża a za nią podążyła Julia. Wydawało mi się, że Bartek miał inne plany i chęci, niż siedzenie z ojcem przy jednym stole, ale nie mógł od tego uciekać.

- Zaraz do Was dołączymy – Bartek odpowiedział ojcu i pociągnął mnie za dłoń. Nie zaskoczył mnie swoim zachowaniem, byłam już do tego przyzwyczajona. Poszliśmy do pokoju, który zajmowaliśmy. Bartek zamknął drzwi i usiadł na łóżku. Zrobiłam to samo.

- Dziękuję, że mnie do tego skłoniłaś. Otworzyłem się przed nim i starałem się być spokojny, ale nie dało się powstrzymać łez. Oboje z ojcem nie chcieliśmy się znowu kłócić. Wyjaśniliśmy sobie te kilkanaście lat mojego życia. Teraz chyba będę miał ojca. Kocham Cię najbardziej na świecie. Jesteś najlepsza, najukochańsza. Wiesz co jest w tym wszystkim najlepsze? - patrzył mi w oczy i się uśmiechał. Śmiał się On, jego usta, oczy. Wszystko w nim było szczęśliwe. Pokręciłam głową bo nie byłam w stanie rozdziawić ust.

- To, że jesteś Moja. - powiedział to z takim uznaniem, że poczułam jak się unosiłam w przestworzach. Nasze usta złączyły się w pocałunek. Nie mogłam uwierzyć w to co przed chwilą usłyszałam. To było piękne i spowodowało, że w moich oczach pojawiły się łzy szczęścia. Nie mogłam uwierzyć, że po takim cierpieniu, wylanych łzach w ostatnim czasie, ktoś pokochał mnie tak mocno. Nie zmieniło to faktu, że tęskniłam za swoim kochanym Braciszkiem i nadal czułam ogromną pustkę ale dzięki Bartkowi nie była tak bardzo odczuwalna  jak wcześniej. Delikatnie kładł mnie na łóżku i namiętnie całował. Po chwili przerwałam te miłe czynności.

- Chyba tam na nas czekają. - zaśmiałam się do Jego twarzy, która znajdowała się nad moją. Uwielbiałam patrzeć na Niego i zatracać się w czekoladowych oczach. Cieszyłam się, że były moje i to właśnie ja mogłam odszukać w nich miłość.

- Chyba mnie to nie obchodzi. - zadziornie zaśmiał się w moją stronę i wrócił do poprzedniego zajęcia. Był bardzo zabawny i cieszyłam się, że w końcu spadł z Niego ten ciężar. Wszystko wskazywało na to, że nasz wyjazd wcale nie okaże się fiaskiem a miał duże szanse na powodzenie. Było mi dobrze z tym jak mnie całował, przytulał ale nie mogłam mu pozwolić na kontynuację, ponieważ wiedziałam do czego dążył i jaki miał plan.

- Chodź – wymsknęłam się spod Niego i poszłam do drzwi. Nim zdążyłam je otworzyć Bartek znalazł się przy mnie z przeogromnym uśmiechem na swojej pięknej twarzy. Ten widok był bezcenny.

- Gdzie Ty mi uciekasz? - złapał mnie za biodra i w powietrzu rzucił na łóżko. Czułam się jak dziecko, szczęśliwa i radosna. Nawet takie przekomarzanie się z Nim dostarczało mi wiele uciechy.

- Bartek, opanuj swoją rządzę. – chciałam sprowadzić Go do pionu, na ziemię ale był oporny. Nie należał do materiału, który łatwo było ukształtować. Czekało mnie bardzo dużo pracy bym to ja rządziła w naszym związku.  

- Chyba należy mi się jakaś nagroda – nonszalancko na mnie spojrzał. Nasze twarze śmiały się, cieszyły z tej zabawy. Bartek miał jasny plan i był facetem więc nie można było mieć mu za złe, że akurat w tamtej chwili miał ochotę na seks. Jako facet miał gdzieś pewne rzeczy, które mnie krępowały.

- Tak ale to nie jest dobry moment. Przecież oni będą wiedzieć, że się kochaliśmy jak za godzinę tam pójdziemy. Nie narażaj mnie na te spojrzenia. - zaśmiałam się a w moich oczach było jakieś przerażenie. W głowie już miałam obraz tego jak to mogło wyglądać. - Nie, proszę to każ mi tego znosić – śmiałam się do siebie kręcąc głową. Bartek znał mnie i moją wyobraźnie więc nagle rozbrzmiał Jego chichot.

 - No, w nocy tym bardziej. Jak będą spać za ścianą i nie daj Boże coś usłyszą – on miał rację ale go to bawiło a mnie frustrowało. Niby miał poważną minę ale wiedziałam, że żartował ze mnie.

- Celibat – ponownie wstałam z łóżka i tym razem szybko otworzyłam drzwi i wyszłam do kuchni. Odwróciłam się w Jego stronę, siedział na łóżku i nie wiadomo na co czekał. Chyba do końca miał nadzieję, że żartowałam i zaraz zawrócę.

- No chodź, bo głodna jestem – tupnęłam nogą niczym rozzłoszczona mała dziewczynka. Bartek choć bardzo niechętnie wstał i złapał mnie w biodrach. Czułam się bardzo kochana przez Niego. Wyszliśmy przed dom gdzie pozostali grillowali. Z uśmiechem na ustach dołączyliśmy do nich. Atmosfera była troszkę napięta ale było znacznie lepiej niż przy śniadaniu. Bartek dosyć swobodnie rozmawiał z ojcem. Czasem dołączałam się  do rozmowy ale znacznie bardziej wolałam przyglądać się jak Bartek odżywał. Julia z dużym dystansem podchodziła do Bartka a ten trochę jej unikał. Wiedziałam, że to kwestia czasu aż przekona się do małej dziewczynki.

- Gosia – nagle usłyszałam głos Juli, który wyrwał mnie z zamyślenia, ponieważ przed chwilą jak patrzyłam na powściągliwość Bartka i Julii wobec siebie, skupiłam się na wspomnieniach ze swojego dzieciństwa. Każdemu życzyłam takiego okresu dorastania, przez który przechodziłam. Z moimi braćmi nie potrzebowaliśmy zabawek, komputera i innych urządzeń, nam wystarczyła nasza obecność. Tęskniłam za tamtymi czasami, za beztroskimi zabawami z Maćkiem. Naszymi szalonymi pomysłami a przede wszystkim jednością.

- Tak? - spojrzałam na Nią. Powoli wracałam na ziemię ze swoimi myślami. Byłam ciekawa, czemu zwróciła się do mnie, nie zważała na rozmowę Bartka z tatą a spowodowała, że wszyscy zamilkli.

- Czemu nie jesz? - na te słowa dziewczynki wszyscy spojrzeli na mnie. Byłam pod ostrzałem spojrzeń co zdecydowanie było krępujące.

- Przepraszam, zamyśliłam się. - wzrokiem przejechałam po wszystkich osobach. Musiałam się ogarnąć. Od razu wzięłam się za jedzenie. Powoli przełykałam kiełbasę, nie wiem co mi się stało ale miałam strasznie zwężone gardło, że nie potrafiłam przełknąć, to było okropne. Myślałam, że się uduszę. Pospiesznie wstałam od stołu.

 - Przepraszam zaraz wrócę. Muszę do toalety – uśmiechnęłam się miło i poszłam spokojnie do domku by nie wzbudzać niepokoju u pozostałych. Kiedy byłam w środku od razu pobiegłam do łazienki. Zamknęłam się w pomieszczeniu i spokojnie zwymiotowałam. Nie wiedziałam co się ze mną działo. Po chwili w moich oczach pojawiły się łzy. Usiadłam na podłodze i zamknęłam oczy w nadziei, że zaraz dostanę zastrzyku siły. To moje wspomnienia tak na mnie podziałały i tęsknota za tym co było. Gdy się denerwowałam to nie mogłam jeść i tak miałam od zawsze. Jedzenie stawało mi w gardle i zaczynały się schody. Chwilę siedziałam na podłodze a po mojej twarzy spływały łzy. Nie chciałam nadużywać czasu i niepokoić Bartka.  Obmyłam twarz wodą i poszłam do kuchni. Zrobiłam sobie herbatę i wróciłam do stołu Postanowiłam skupić się na Bartku by nie myśleć o sobie i tęsknocie, a przede wszystkim uspokoić swoje nerwy.

- Wszystko dobrze ? – Bartek z troską spojrzał na mnie. Było mi źle z tym, że znowu skupiałam Jego uwagę na sobie, że zamiast cieszyć się tym co odzyskał to martwił się mną.

- Tak. - zdziwiłam się Jego pytaniem bo chciałam zachować pozory, że nic się nie działo. Zbliżał się wieczór a my ciągle siedzieliśmy i rozmawialiśmy. Bartek z tatą nadrabiał stracone lata, a ja powracałam do rzeczywistości starając się odgonić wspomnienia.

Gdy zrobiło się późno postanowiliśmy przenieść się do środka. Każdy był dzisiaj zmęczony. Julia już jakiś czas temu poszła spać, Justyna z Grzegorzem też byli wyczerpani. Leżeliśmy sobie z Bartkiem w naszym pokoiku. Bartek uporządkowywał dzisiejszy dzień, układał w głowie to co zdziałał.

- Jesteś szczęśliwy ? - z uśmiechem popatrzyłam na Niego.

- Tak i to bardzo, a to wszystko dzięki Tobie. Odkąd mam Ciebie wszystko zaczyna się układać a ja zacząłem być szczęśliwy. Powinienem nosić Cię na rękach. - głaskał mnie po włosach i delikatnie dotykał mojego policzka.

- Wcale, że nie. Sam tego dokonałeś. Możesz być dumny z siebie. Ja jestem pełna podziwu. Bardzo mi imponujesz – przysunęłam się bliżej. Nasze usta złączyły się w pocałunek. Całowaliśmy się długi czas i zaczęło się robić niebezpiecznie. Nie mogłam pozbyć się świadomości, że Jego ojciec był za ścianą.

 - Bartek nie mogę. - przewróciłam się na drugi bok i wstałam. Patrzyłam na Jego zdziwienie.

 - Coś nie tak? - usiadł na łóżku i wpatrywał się we mnie. Nie rozumiał o co chodziło i był zaskoczony moim zachowaniem. Nie wiedziałam czy już nie wariowałam. To był strasznie długi, emocjonalny dzień.

 - To strasznie krępujące, że Twój tata tam śpi – mówiłam szeptem bo bałam się, że Pan Grzegorz mógł usłyszeć to o czym rozmawialiśmy. Bartek tylko słodko zaśmiał się na moje słowa.

 - Chodź. Będę grzeczny – poklepał miejsce obok siebie. Nie mógł opanować swojego śmiechu. Postanowiłam mu zaufać i wróciłam do łóżka, gdzie wtuliłam się w Jego ciepła klatkę piersiową a gdy Bartek zgasił światło i panowała cisza to momentalnie zasnęłam.

  

Śnił mi się Maciek. Siedzieliśmy w Zakopanym na Gubałówce. To było takie realne, my to przeżyliśmy. Kilka miesięcy temu, jak wyjechaliśmy razem do Zakopanego to dokładnie tak samo wyglądał jeden z naszych wieczorów. Gwieździste niebo i my wpatrzeni w przestrzeń. W tym śnie wszystko było identyczne, tak samo byliśmy ubrani, to samo jedliśmy.

 - Gosia, żyj. Nie zatrzymuj się, nie wracaj do tego co było. Masz dbać o siebie. Nie mogę patrzeć jak cierpisz, zmagasz się z bólem. Proszę Cię. - Maciek wpatrywał się we mnie. Swoimi błękitnymi oczami patrzył na mnie. Był bardzo szczery i zmartwiony tym co się ze mną działo.

 - Maciek ale ja nie mogę. To wszystko ciągle wraca. Ja Cię tak bardzo kocham i tęsknię. Wszystko mi Ciebie przypomina.

 - Pamiętaj, że ja cały czas jestem przy Tobie. W każdej sekundzie, gdziekolwiek jesteś, jestem obok. Nigdy Cię nie opuszczę. Bezustannie patrzę na Ciebie, pilnuję, ochraniam. Nie bój się wejść w życie, bawić, śmiać. To wcale nie oznacza, że zapomniałaś. Widzę jak Ci ciężko i nic nie mogę zrobić. Bartek jest dobrym chłopakiem, wiem o tym. Jeżeli coś złego  pojawi się w Jego myślach to dam Ci znać. A teraz dobranoc słodka. - dał mi całusa w policzek i zniknął.

 Obudziłam się i gorączkowo rozglądałam się po pokoju. Wróciłam na ziemię. W pierwszej chwili nie wiedziałam gdzie byłam i co ja tu w ogóle robiłam lecz po chwili wszystko sobie przypomniałam.

Nie mogłam uwierzyć w to co przed chwilą mi się przytrafiło. Czułam się tak, jakbym naprawdę z Nim rozmawiała, jakby tu był albo jakbyśmy przed chwilą byli w tym Zakopanym. Było mi przykro, że tak szybko poszedł. Nie rozpaczając odmówiłam modlitwę i spokojnie poszłam spać. Dziękowałam Bogu za to, że mogłam z Nim porozmawiać, mimo, że tak krótko.

Przepraszam Was, że musieliście czekać tak długo ale właśnie wróciłam z mojego ostatniego wakacyjnego wyjazdu, z Krakowa. Teraz czeka mnie miesiąc praktyk więc znowu nie wiem czy będę miała wystarczająco dużo czasu na pisanie, ale mam w zapasie jeszcze kilka części :)