The experience cz 63 2/2

Kiedy się budziłam to Jego nie było obok. Na zegarku dochodziła 11.

- No to pospałam – powiedziałam sama do siebie i zwlekłam się z łóżka. Zaspana poszłam do kuchni ale nikogo nie było. Przez okno zobaczyłam, że Bartek siedział na tarasie, a na stole było naszykowane śniadanie. Kąciki moich ust uniosły się do góry. Nie przebierając się, nie malując, nie czesząc wyszłam do mojego chłopaka.

- Dzień dobry – stanęłam w drzwiach z miłym uśmiechem na ustach.

- Wstałaś, zapraszam – wskazał ręką na wolne miejsce naprzeciwko Niego. Dałam mu buziaka w policzek i usiadłam na wskazanym miejscu. Nie czekając na żadne pozwolenie zabrałam się za jedzenie.

- To co dzisiaj robimy ? - na chwilę podniosłam wzrok znad talerza. Bartek chyba był już po śniadaniu bo na talerzu miał resztki.

- To zależy od tego jak szybko się ogarniesz. - łobuzersko się uśmiechał. Nie patrzył na mnie. Siedział wygodnie na fotelu, prawie w nim leżał. Miał założone okulary przeciwsłoneczne i spoglądał przed siebie. W tym wydaniu był bardzo przystojny a szczególnie, że miał na sobie białą koszulkę, która rozświetlała mu twarz.

- No zjem śniadanie i potrzebuje z 15 minut. - Bartek już nic nie odpowiedział, nawet nie spojrzał na mnie. Dokończyłam śniadanie i poszłam się przebrać. Wybrałam czarną bokserkę, jeansowe spodenki i trampki. Bez sensu było robić makijaż więc nałożyłam tylko krem z filtrem a włosy związałam w wysoki kok.

- Jestem gotowa – stałam w drzwiach, a Bartek ciągle był w tym samym miejscu. Zerknął na mnie jakby chciał stwierdzić, czy byłam odpowiednio ubrana.

- To ruszamy w drogę. - złapał mnie za rękę i szliśmy w las. W ciszy przemierzaliśmy niewielką odległość. Byliśmy nad jeziorem, było nawet sporo ludzi ale Bartek ciągle się nie zatrzymywał. Weszliśmy na niewielki pomost przy którym było sporo łódek.

- Próbowałaś już ? - stanął naprzeciwko mnie, a ja dopiero zrozumiałam o co mu chodziło. Mieliśmy żaglować.

- Nigdy – rozejrzałam się dookoła. To była duża niespodzianka i trochę się bałam ale sama do końca nie wiedziałam czego. Nie miałam lęku przed wodą ale to było coś innego, może podekscytowanie.

- Zaskoczona ? - spodziewał się tego, albo przynajmniej miał nadzieję, że mnie zaskoczy. I mu się udało.

- No, nie spodziewałam się tego. - stałam i jakby osłupiałam. Bałam się ruszyć z miejsca.

- Nie bój się, jestem z Tobą – złapał mnie za rękę. Poniekąd miałam wrażenie, że bawiło go to. Po raz pierwszy odkąd go poznałam żadne szaleństwo nie urodziło we mnie strachu.

- Nie boję się, tylko to jest nowe dla mnie, ale ufam Ci i nie mam się czego bać. Tylko nie zostawiaj mnie – złapałam go mocniej za rękę. Moje słowa były czymś co raczej skierowałam do siebie a nie do Niego. To siebie chciałam przekonać, że nie miałam się czego bać bo on był obok.

- Nawet na moment nie zostaniesz sama. - przytulił mnie do siebie i złożył delikatny pocałunek na moich ustach po czym weszliśmy na jedną z łodzi. Ostrożnie stawiałam kroki nawet nie puszczając Jego dłoni, wręcz przeciwnie wzmacniałam uścisk.

- Sami płyniemy? - byłam zdziwiona. Myślałam, że jakiś instruktor albo jakiś dorosły, doświadczony mężczyzna z nami popłynie. Z niepewności zrobiłam krok w tył.

- Nie ufasz mi ?

- Ufam – cicho powiedziałam jakbym znowu chciałam przekonać samą siebie. To była walka ze sobą i swoim strachem. Nie wiem czego się bałam, bo nie odbierałam tego jako strachu, Bartek złapał mnie za rękę i delikatnie przyciągnął do siebie. Zrobiłam kok w przód.

- Powoli i spokojnie. - próbował mnie uspokoić, zapanować nad moim lękiem. Dla mnie woda to jeden z najbardziej nieprzewidywalnych żywiołów. Powodowała niesamowite spustoszenie, ogień można było ugasić ale nic człowiek nie poradził na sztorm czy jakąś potężną burzę i to mnie paraliżowało. Usiadłam na ławce a Bartek ruszył. Kurczowo trzymałam się barierki, Bartek podał mi kamizelkę, którą od razu, bez wahania założyłam. Płynęliśmy na początku bardzo powoli z czasem przyspieszaliśmy.

- Dobrze się czujesz? - spojrzał na mnie, cały czas kontrolował moje zachowanie i samopoczucie.

- Tak – rozglądałam się dookoła by zyskać harmonię w swoim organizmie co jednak nie było łatwe. Widoki były piękne i warto było, zmierzyć się ze swoim strachem by zobaczyć piękno Mazur.

- Gosia, jestem z Tobą – uśmiechnął się do mnie po czym zatrzymał łódkę.

- Co Ty robisz?! - byłam lekko przerażona, nie wiedziałam co się działo. Nie znałam się na żeglowaniu ani poruszaniu się łódką po wodzie. Nie wiedziałam czego miałam się spodziewać.

- Hej, spokojnie. - przytulił mnie mocno. Trzęsłam się jak galareta. Sama siebie nie poznawałam. - Przepraszam, nie powinienem Cię na to narażać. - Bartek posmutniał trochę a we mnie wezbrały się wyrzuty sumienia. Czułam, że zepsułam tą chwilę. Byłam beznadziejna, on się starał a ja urządzałam histerię.

- Nie masz za co przepraszać. Należy przełamywać swoje słabości. W końcu mogłeś zobaczyć, że nie jestem taka idealna i odważna. Nie boję się szybkiej jazdy, jazdy na motorze, skoku z boungee, nie boję się latać ale woda to żywioł, nie da się przewidzieć tego co ze sobą niesie. - starałam jakoś usprawiedliwić swoje dosyć histeryczne zachowanie. Jak zawsze w stresującej sytuacji dostałam słowotoku. W Jego ramionach wszystko odeszło, wszystkie złe emocje poszły w dal, niemal jak za pomocą czarodziejskiej różdżki. Chciał zrobić mi niespodziankę, przyjemność a wyszło jak wyszło.

- Wracamy – rozluźnił uścisk. - Może chcesz spróbować? - wyciągnął dłoń w moim kierunku.

- To chyba nie jest najlepszy pomysł jak chcemy przeżyć. - zachowywał się jak wariat. Widział mnie w postaci trzęsącej się galarety a proponował mi przejęcie steru.

- Chodź. Zobaczysz, że to proste. - wahałam się przez chwilę ale kochałam tego wariata i na pewno wiedział co robił. Wstałam i podeszłam do Niego. Bartek odpalił łódkę i postawił mnie przed sobą, swoje ręce położył na moich i na kierownicę. Adrenalina pulsowała w moich żyłach, uwielbiałam ją, była moc. Powoli zbliżaliśmy się do brzegu.

- Wow, to było niesamowite – byłam prze szczęśliwa, wskoczyłam w Jego ramiona a on okręcił mnie wokół swojej osi. Z tej radości pocałowałam go bardzo namiętnie.

- No powiedzmy, ze taka nagroda może być – złapał mnie za rękę i pobiegliśmy na plażę.

- Co Ty robisz?! - śmiałam się z całych sił. Byłam ak nowo narodzona. Wbiegliśmy do wody, która de facto nie była najcieplejsza ale dało radę. Zaczęliśmy się chlapać i bawić jak małe dzieci. Ludzie patrzyli na nas jak na wariatów, ale miłość to wariactwo, miłość jest szalona. Nie można tego tłumić w sobie. Człowiek aż ma ochotę krzyczeć aby cały świat usłyszał jak brzmi szczęście.