The experience cz 93

Rozmowa z panią psycholog była bardzo szczera i otwarta. Rozmawiała ze mną w wyrozumiały i delikatny sposób, nie czułam się jak osoba badana, tylko jakbym rozmawiała ze swoim aniołem stróżem o dręczących mnie  problemach i utrapieniach. Wpuściłam Panią Agnieszkę do swojego wnętrza i pozwoliłam swobodnie poruszać się po zakamarkach mojej duszy, tak by mogła poznać każdą część z której się składałam. Rozmawiałyśmy o moim dzieciństwie i rodzinie. Podczas tego spotkania skupiłyśmy się na podstawowych informacjach dotyczących mnie, aby moja rozmówczyni dogłębniej mogła mnie zrozumieć oraz aby mogła stworzyć kompleksową diagnozę. Budziła moje zaufanie, także niczego przed nią nie skrywałam. Pani Agnieszka miała mi pomóc odnaleźć się w zmienionej rzeczywistości oraz nauczyć mnie, jak radzić sobie z emocjami i stresem. Kilka razy poruszałyśmy temat Maćka i tego co się działo odkąd Go z nami nie było. Kilka razy też płakałam ale nie musiałam się tego wstydzić, ponieważ gabinet w którym się znajdowałyśmy przypominał mi trochę konfesjonał. Różnica była taka, że  nie miałam uzyskać rozgrzeszenia i pokuty lecz dokonać rachunku sumienia. To nie miało być nasze ostatnie spotkanie ponieważ tak nagle nie dało się uleczyć duszy i nauczyć się żyć dalej. Wiedziałam, że chciałam tam przychodzić ponieważ wierzyłam, że pomoże mi to odzyskać siebie.

Po skończonej rozmowie, Pani Agnieszka zawiozła mnie do sali gdzie czekał na mnie Marcin, który rozmawiał z dziewczyną, z którą dzieliłam salę, nawet nie wiedziałam jak miała na imię.

- Jesteś już – Marcin uśmiechnął się do mnie i wstał by pomóc mi znaleźć się z powrotem na łóżku. Nie lubiłam poruszać się na wózku a byłam za słaba by chodzić o własnych siłach. Nawet przeniesienie się z wózka na łóżko było sporym obciążeniem dla mojego organizmu.

- Dziękuję – zwróciłam się do Pani psycholog, która odpowiedziała uśmiechem i wyszła z sali. Dziękowałam jej nie tylko za pomoc przy znalezieniu się w sali ale przede wszystkim, za szczerość jaką mnie obdarzyła.

- Przyniosłem Ci książkę, kosmetyki, tableta i ipoda. Tu masz ładowarki – brat wyciągał wszystko z torby na łóżko. Byłam zaskoczona ponieważ poprosiłam jedynie o książkę i kosmetyki. Za to on zadbał żebym miałam co robić.

- Dzięki – dałam mu buziaka w policzek i schowałam wszystko do szafki. - Marcin jesteś cudownym bratem. - nie wiem czemu, lecz zebrało mnie na czułości i wyznania.

- A Ty najcudowniejszą siostrą. - gdy tak sobie słodziliśmy to akurat rodzice weszli sali. Z uśmiechem szli w moim kierunku a u mamy zauważyłam dużą reklamówkę wypchaną po brzegi jedzeniem. Aż było mi niedobrze na sam widok tak dużej ilości jedzenia a już nie wspominając o tym, że w jej rozumieniu miałam to zjeść.

- Cześć córeczko – tato przywitał się ze mną a zaraz po tym mama, która zaczęła wyciągać rzeczy, jakie mi przyniosła. Musiałam zaprotestować bo szkoda było, żeby się to zmarnowało.

- Mamo, ale ja tego wszystkiego nie zjem. - popatrzyłam na to co mi podawała. Soki, ciastka, czekolada, jogurty i owoce. Było tego znacznie za dużo.

- Musisz się dobrze odżywiać – mama nie przestawała, co mnie strasznie zirytowało. Wydawała się być głucha na moje słowa, a ona sama jakby była w amoku. Nie liczyła się z moim zdaniem, bo przecież ona wiedziała lepiej.

- Rozmawiałam z lekarzem i wiem co mam robić. Nie zacznę nagle jeść tonami bo nie mogę – oburzyłam się trochę zachowaniem mamy ponieważ traktowała mnie jak nierozsądną dziewczynę, która powinna była siedzieć cicho i się nie odzywać. To, że popełniłam błąd i zatraciłam się gdzieś w swoim życiu nie oznaczało, że byłam głupia i że ktoś powinien sterować moim życiem.

- Nie zaszkodzi Ci to – miałam wrażenie, że puszczała moje słowa mimo uszu i się  w ogóle nie przejmowała tym co mówiłam. Miała gdzieś to co mówiłam, ona wiedziała lepiej, zresztą jak zawsze.

- Jasne, przecież Ty wiesz lepiej – odwróciłam się do niej plecami bo nie chciało mi się na nią patrzeć. Ona uważała, że byłam nieodpowiedzialna i zrobiłam to wszystko świadomie by zrobić jej na złość. Ale przecież tak nie było i wydawało mi się, że tylko ja i mój lekarz o tym wiedzieliśmy. Inni nawet nie pofatygowali się by mnie zrozumieć.

- Robimy dla Ciebie wszystko, byś tylko się lepiej poczuła a Ty jak zawsze nie umiesz tego docenić – mama nie dała za wygraną i nawet w szpitalu nie odpuszczała. Czułam, że to wszystko sprowadzało się do jednego, pieniędzy. Miałam dość jej zachowania, słów, w ogóle jej osoby.

- A może byś się spytała czego potrzebuję a nie robiła to co uważasz, że jest dla mnie najlepsze ? Może ja tego wcale nie potrzebuję. Przecież myślisz, że zawsze wszystko miałam podkładane pod nos, jestem rozpieszczona i robiłam to co chciałam, to po co tu przychodzisz i podsuwasz mi wszystko pod nos? - obróciłam się by spojrzeć jej w oczy a ona była w szoku. Patrzyła na tatę, który również był zdezorientowany. - Co, przypomina Ci to coś? - może i byłam bezczelna ale i szczera. Położyłam wszystko na jedną kartę i czekałam na to co powie.

- Jak możesz? - zachowywała się tak jakbym ją strasznie uraziła i kłamała, ale w końcu przestałam wszystko tłumić w sobie, ukrywać to co naprawdę czułam. - Podsłuchiwałaś nas? - mama próbowała się bronić winiąc mnie za wszystko. Zachowywała się jakby to ona była pokrzywdzona, chciała oczyścić siebie ze wszystkiego co jej zarzucałam.

- Nie trzeba było podsłuchiwać by usłyszeć co o mnie myślisz. - spojrzałam na Marcina, który nie wiedział co się działo, był kompletnie skołowany naszym zachowaniem.

- Przestańcie się kłócić bo to nie jest odpowiednie miejsce. Myślę, że powinnyście ochłonąć i później o tym porozmawiać. Teraz Gosia ma odpoczywać a my powinniśmy oszczędzić jej stresu. - Marcin ratował to cale zajście za co byłam mu niezmiernie wdzięczna. Chciałam zostać sama i w spokoju przemyśleć swoje zachowanie, które de facto nie uważałam za szczeniackie, w końcu przestałam udawać, że wszystko było w porządku.

- Odpoczywaj – tato wstał i pocałował mnie w czoło i wziął mamę za rękę i wyszli. Zaraz po nich poszedł Marcin. Czułam, że w domu odbędzie się dzika awantura ale jakoś się tym nie przejmowałam, ponieważ nie musiałam się temu przysłuchiwać. Nalałam sobie soku do szklanki i dostrzegłam moją współlokatorkę, która chcąc nie chcąc, przyglądała się temu przedstawieniu.

- Przepraszam, że musiałaś być tego świadkiem. - było mi przykro z tego powodu i wyobrażałam sobie jak niezręcznie musiała się czuć.

- Nic nie szkodzi. Nie przejmuj się.

- Gosia – zwróciłam się do niej przedstawiając się, czego wcześniej nie zrobiłam.

- Klaudia – wstałam i podałam jej dłoń, którą ona dosyć pewnie uścisnęła. Nalałam soku do drugiej szklanki i otworzyłam ciastka by poczęstować dziewczynę.

- Proszę, ktoś musi mi to pomóc zjeść – zaśmiałam się do niej a ona bez żadnego zbędnego słowa odmowy przyjęła drobny podarunek. Zdałam sobie sprawę z tego, że przez te dwa dni co tam leżałam nikt jej nie odwiedzał, musiała czuć się samotnie.

- Dzięki – dziewczyna wniosła szklankę i stuknęłyśmy się nimi na przypieczętowanie nowej znajomości. 

Znalazłam dzisiaj trochę więcej czasu więc dodaję kolejną część. 

Nie wiem co się stało, ale pod poprzednim postem nie ma w ogóle komentarzy. Czytacie jeszcze to opowiadanie, podoba się Wam?