The experience cz 138

Razem z Piotrkiem udaliśmy do moich dziadków, Piotrek na początku był trochę skrępowany, ale później się rozluźnił. Babcia uraczyła nas pysznym domowym obiadem a później ciastem. Gdy już nasze brzuchy były pełne siedzieliśmy sobie „u mnie” w pokoju na łóżku wraz z laptopem i winem. Musieliśmy sobie jakoś umilić to późne popołudnie. Przeglądaliśmy facebooka w poszukiwaniu przypadkowego chłopaka z naszego miasta, który nie będzie znajomym dziewczyny, wokół której kręciła się cała ta akcja. Ją również znaleźliśmy na portalu, ma na imię Kasia i była w ostatniej klasie liceum, czyli w moim wieku. Z Piotrkiem wybraliśmy chłopaka, który wyglądał całkiem normalnie, ale był przystojny, miałam nadzieję, że spodoba się Kasi jak i przystanie na nasz układ. Zdecydowaliśmy z Piotrkiem, że jeszcze to przemyślimy, że damy sobie jeden dzień i jak nic lepszego nie przyjdzie nam do głowy, to zrealizujemy ten plan. Gdy już to mieliśmy ustalone, siedziałam z Piotrkiem naprzeciwko siebie i rozmawialiśmy sobie o życiu.

- Nie myślałaś by wrócić do domu? Twój ojciec tęskni za Tobą – Piotrek poruszył bardzo delikatny temat, ale wiedziałam, że mogłam z nim o tym porozmawiać. Ostatnimi dniami, nie znalazłam osoby, z którą mogłabym podzielić się swoimi uczuciami. Filip ciągle był zajęty Martyną, co starałam się zrozumieć, ale czułam się przez Niego trochę opuszczona. Było jasne, że Piotrek będzie stał po mojej stronie, ale też i chciał zrobić coś dla mojego taty, chyba jako wyraz wdzięczności za to, co On robił dla Piotrka.

- Ja wiem, że On tęskni, ale jest jeszcze mama i Marcin. Uwierz mi, że śmierć Maćka bardzo nas zmieniła i wszyscy oddaliliśmy się od siebie. Dobrze mi tutaj i jakoś nie myślę o powrocie. Jest tyle spraw w mojej głowie, że chyba zapominam o tym, że mieszkam tutaj a nie tam – kończyliśmy pić pierwszą butelkę wina i chyba dlatego było mi łatwiej mówić. Zastanawiałam się kiedy w swoim życiu osiągnę spokój i upragnioną stateczność, ale jak na razie nic tego nie zwiastowało.

- A co się takiego dzieje? – Piotrek ciągnął mnie za język, co w cale mi nie przeszkadzało. Czułam się jak na wizycie u Pani psycholog u której zresztą dawno nie byłam. Promile alkoholu we krwi sprawiały, że nie czułam bariery i pozwalałam wejść Piotrkowi w głąb mojej duszy.

- Złożyłam wymówienie z pracy. Było to konieczne ze względu na zbliżający się rok szkolny, ale już czuję, że będzie mi brakowało tego miejsca, ludzi. Szybko się tam zaaklimatyzowałam i polubiłam tamto miejsce.– mówiłam powoli, ale szczerze sięgałam do swojej duszy, co rusz odkrywając nowe karty. -  Ponad to Bartek spędza mi sen z powiek. Te krótkie włosy, to głownie wynik chęci zmiany z Jego powodu, chciałam się poczuć lżej i o dziwo lepiej mi. Coś się posypało między nami i nie wiem jak to poskładać. Wiadomo, zaczyna się od bzdur ale my to już bijemy rekordy. On tęskni za dawną mną, a ja mam wrażenie, że już wróciłam z tej wycieczki i powoli zbliżam się do tamtej Gosi. – może za bardzo siebie usprawiedliwiałam i oczyszczałam, może to była zasłona dymna, by czasem się nie przyznać, że ja też sporo zawiniłam – Wiesz czego mi brakuje? Takich rozmów wprost. On mówi coś, ale ja kompletnie nie wiem o co mu chodzi, a on do czegoś zmierza. Chciałabym móc z Nim, tak jak z Tobą, wprost powiedzieć pewne rzeczy, a on się kryje.

- Gosia jesteś naprawdę fajną dziewczyną. Jesteś pełna ciepła i wrażliwości, masz uczucia i nie możesz się ich wyrzekać. Z dnia na dzień jesteśmy innymi osobami, wzbogaconymi o doświadczenia, uczucia jakie doświadczamy każdego dnia. To nie jest tak, że te pół roku rzucisz w niepamięć i pozbędziesz się uczuć jakie Ci towarzyszyły, tak się nie da. Nikogo na siłę nie uszczęśliwisz, może potrzebujecie czasu by zatęsknić znowu za sobą. Ale pamiętaj, musisz być sobą, bez względu na to co inni oczekują – Piotrek trzymał mnie za rękę a swoimi oczami filtrował moją twarz. On doskonale mnie rozumiał i czułam, że Jego słowa odnosiły się nie tylko do mojej osoby, ale także i do Niego. Oboje mieliśmy ciężki czas za sobą jak i obecnie. Fajne było to, że mogliśmy się wspierać i razem przez to przejść. On był przy mnie a ja przy nim. Każde z bagażem doświadczeń i sporą masą negatywnych uczuć a mimo to, znajdowaliśmy siłę by być przy sobie, pocieszać i wspierać. Gdy usłyszałam, że ktoś złapał za klamkę to obróciłam się za siebie. Byłam przekonana, że to była babcia albo dziadek, ale moim oczom ukazał się ktoś inny. To był Bartek. Czułam jak robiłam się czerwona na twarzy i szybko puściłam dłoń Piotrka. Jego wyraz twarzy mówił sam za siebie, był wściekły a w dłoniach trzymał bukiet moich ulubionych, białych róż. Nim zdążyłam cokolwiek powiedzieć już Go nie było.

- Bartek!- krzyknęłam za chłopakiem i nie zastanawiając się ani chwili dłużej pobiegłam za nim. O mały włos nie przewróciłam się na schodach, ale miałam to gdzieś. Za wszelką cenę musiałam Go dogonić, wybiegłam za nim boso przed dom i złapałam dopiero gdy był przy samochodzie – Poczekaj!- wrzasnęłam sile sił w sobie miałam. Miałam wrażenie, że cała wieś słyszała mój głos. Byłam pod wrażeniem swojej siły, bo po chwili Bartek przystanął i gardzącym wzrokiem patrzył na mnie. To było strasznie uczucie. W Jego oczach widziałam odrazę i cholerny zawód. Z oddali też widziałam Piotrka, stał w sporej odległości od nas, ale przypatrywał się całemu zajściu. Miałam niepokój w sobie, byłam pełna obaw, stresu i złości na siebie i na Bartka.

- Szybko się pocieszyłaś –  mówiąc te słowa wskazał ręką na Piotrka. Chłopak ewidentnie czuł pogardę dla mojej osoby, dał temu wyraz w głosie jak i w swoim zachowaniu. Zranił mnie tym, ale miałam świadomość, że to co przed chwilą zobaczył, mogło Go również zaboleć. To nie było tak, że byliśmy kwita, bo tak to nie działało. Pomiędzy naszymi zachowaniami nie było równowagi.

- O czym Ty mówisz!? Nie dopowiadaj niczego sobie. Po prostu siedzieliśmy i rozmawialiśmy – niczego się nie wypierałam, tylko starałam się realnie na to spojrzeć. To była głupia sytuacja i bardzo niezręczna, ale nic złego się nie działo. Nie wiedziałam jak miałam mu to wytłumaczyć.

- Żartujesz sobie ze mnie?! Siedzieliście na łóżku, trzymając się za ręce i spokojnie piliście sobie wino, to mało?! Miałem Was zobaczyć jak się kochacie?! Gośka nie wal ściemy, kogo chcesz oszukać, siebie czy mnie? Nie wmówisz mi, że rozmawialiście o mnie! - Bartek zrobił krok do przodu czym zmniejszył dystans pomiędzy nami. W ogóle mi nie pomagał, a kiedy przybliżył się do mnie, to tak naprawdę miałam wrażenie, że się oddalał.

- Tak właśnie było! Odrzuć swoje domysły czy zazdrość. Kocham Cię i myślisz, że mogłabym Ciebie zdradzić?! Naprawdę tak uważasz?! Aż tak bardzo mi nie ufasz? – pomimo, że to było trudne i bardzo bolało, to byłam silna, chociaż zbierało mi się na płacz. Skutecznie się powstrzymywałam, natomiast chyba w tamtym momencie  płacz byłby wskazany, może wzbudziłby w nim litość.

- Jestem wprost wzruszony. – szydził ze mnie i z mojej szczerości. To tak cholernie bolało, jakby ktoś przypalał mi skórę wokół serca i próbował wyrwać Jego kawałek.

- My naprawdę nic nie robiliśmy i nie zamierzaliśmy robić – Piotrek podszedł bliżej stając obok mnie.

- Podziwiam Twój takt, ale weź się nawet nie odzywaj, ok? – Bartek dość ostro i bezpretensjonalnie odezwał się do Piotrka. On nie tylko gardził mną ale i Piotrkiem, czego w ogóle nie krył. Nie lubiłam Go takiego. Za wszelką cenę starał się dwa razy mocniej nas potraktować niż na to zasłużyliśmy. Zaciskałam wargę by tylko się nie rozpłakać, by nie wyjść na histeryczkę.

- Bartek daj spokój, porozmawiaj ze mną normalnie, proszę – gdy to mówiłam powoli traciłam nadzieję, że da się to jeszcze odkręcić. Stałam tam boso na piasku, wyglądałam jak ofiara losu i tak się zaczynałam czuć. To było nieporozumienie i jak najszybciej należało to wytłumaczyć.

- Nie będę Wam przeszkadzał bo ewidentnie Wam przerwałem, miłej nocy – Bartek rzucił kwiaty w ręce Piotrka i zawrócił do samochodu. Nie mogłam mu tak pozwolić odejść, bo to oznaczałoby koniec, zaczęłam panikować. Bałam się i ten strach złamał mnie na pół, ale musiałam walczyć.

- Bartek, nie zostawiaj mnie tak! – podbiegłam do chłopaka i rzuciłam mu się na plecy, chciałam Go zatrzymać chociaż na chwilę, poczuć Jego ciepło, smak Jego ust. To, co po chwili zrobił, jeszcze bardzo mnie zabolało, odepchnął mnie tak mocno, że upadłam na ziemię, dookoła było dużo kamieni i moje lądowanie nie było przyjemne. Miałam wrażenie, że odrzucił mnie z całej swojej siły. Próbowałam sobie tłumaczyć, że On mnie nie uderzył, tylko mnie popchnął. Zaczęłam płakać nie z bólu fizycznego, który też mi towarzyszył ale z wewnętrznego. Kątem oka zobaczyłam jak Piotrek podbiegł do Bartka i rzucił się na Niego z pięściami. Z domu wybiegł dziadek i omijając mnie próbował rozdzielić chłopaków.

- Przestańcie, rozejść się! – dziadek mocno krzyknął na nich a ja, szybko otrzepując się z piachu podbiegłam do Bartka starając się Go odciągnąć od Piotrka.

- Proszę, przestań – cichym głosem powiedziałam do Bartka. On spojrzał na mnie i poprawiając ubranie puścił Piotrka. Dziadek mocno trzymał Piotrka i zabrał Go na bok, zdążyłam zauważyć, że krwawił z nosa. Bartek miał ogromną siłę uderzenia, wyćwiczone ciosy i naprawdę mógł mu zrobić sporą krzywdę.

- Żegnaj – chłopak cicho pożegnał się ze mną i nie czekając ani chwili wsiadł do samochodu i pozostawiając za sobą kurz odjechał. Czułam, że Go straciłam i Jego ostatnie słowo oznaczało rozstanie. Nie byłam na to przygotowania, nie spodziewałam się, że Go stracę i to z takiego powodu. Dusiłam z płaczu, kurzu jaki pozostał po Bartku.  To było straszne uczucie. W filmach rozstania wydawały się prostsze, czemu w rzeczywistości tak bardzo bolało?

Babcia mocno mnie do siebie przytuliła i pozwoliła wypłakać się w Jej ramię, później zabrała mnie do domu, gdzie okryta kocem siedziałam w kuchni patrząc, jak opatrywała Piotrka. Nie spodziewałam się, że tak mocno dostał od Bartka, czułam się winna a to było okropne uczucie. Nie tylko zraniłam Bartka ale i Piotrka. Zrozumiałam, że krzywdziłam każdego, kto znajdował się przy mnie.

- Powinniśmy jechać do szpitala, lekarz powinien to zobaczyć – babcia zwróciła się ni to do mnie ni to do Piotrka. Moje myśli błądziły gdzieś daleko, wokół Bartka, który mnie zostawił.

- Nic mi nie jest. – Piotrek mówił to patrząc na mnie, jakby chciał złagodzić moje poczucie winy, ale i tak widziałam, że Go to bolało. Znałam Bartka możliwości, poznałam je kiedyś podczas walki, na której byłam, żeby Go odzyskać. Poznałam je także dzisiaj, jak mnie pchnął.

- Zostawicie nas samych? – starając opanować swój płacz, zwróciłam się do dziadków, kiedy Piotrek już miał opatrzony nos. Chciałam zostać z nim sam na sam. Należało mu się kilka słów wyjaśnienia, a godzina była już na tyle późna, że dziadkowie powinni byli się położyć. Ich postanowiłam przeprosić następnego dnia.

- Tylko nie siedźcie zbyt długo – dziadek dał mi całusa w czoło, jak zwykle czynił to tato. Babcia pogłaskała mnie po plecach dając do zrozumienia, że wspierała mnie.

- Dobrze, dobranoc – pożegnałam się z nimi i wzrok zwróciłam na Piotrka. Widać było, że ciosy Bartka sprawiły mu ból i to jeszcze bardziej potęgowało moje poczucie winy.

- Przepraszam Cię, to nie powinno się stać. Nie powinnam była Go prowokować, to moja wina.– siedziałam w sporej odległości od Niego i nie potrafiłam złamać tego dystansu. Moje oczy powoli znowu zapełniały się łzami a w środku czułam okropny ból.

- Gośka przestań, co Ty w ogóle mówisz – Piotrek usiadł bliżej mnie, swoją rękę położył na moim kolanie a drugą obejmował mnie za plecy. Schowałam swoją twarz w Jego klatce piersiowej i zaczęłam płakać. Nie potrafiłam się zebrać w sobie i być silną. Zwiodłam Bartka i siebie i to kosztem Piotrka, a co najgorsze ja naprawdę nie zrobiłam nic, za co powinnam była się wstydzić. Nie całowałam się z Piotrkiem, nie obejmowałam Go, tylko trzymałam za rękę, to naprawdę nic nie znaczyło i nie oszukiwałam siebie, tylko tak po prostu było. Nie wiedziałam jak to udowodnić i sprawić by Bartek zrozumiał. – Mała, głowa do góry. To on powinien się wstydzić, uderzył Cię. Zachował się jak palant i to nie Ty powinnaś się przejmować. Nie powinnaś Go także bronić – Piotrek poniekąd miał rację a mnie trudno było to przyjąć do świadomości. To odepchnięcie przez Bartka bardzo bolało, nie sądziłam, że było Go na to stać. To, że Piotrek ujął to jako uderzenie nie było do końca adekwatne, ponieważ On tylko mnie odepchnął bo się rzuciłam na Niego, ale wiedziałam, że z boku mogło to tak wyglądać. On się tylko bronił, to był mechanizm. A może ja tylko sobie tak wmawiałam?

-  Nie mów tak, on tylko się bronił – podniosłam głowę na wysokość Jego oczu, by spojrzeć na Niego i przekonać do swojej racji.

- Bronił? Przed kim? Przed kimś kogo kocha? Gośka…

- Wyolbrzymiasz, on tylko mnie odepchnął – odwróciłam głowę bo nie chciałam i z Nim się kłócić.

- Uderzył Cię i dobrze o tym wiesz – chłopak złapał mnie ręką za brodę i skierował tak, bym spojrzała mu w oczy.

- Kocham Go i nie chcę Go stracić – załzawionymi oczami przekonywałam Go by to on mi uwierzył. By stanął po mojej stronie, zrozumiał.

- Za wszelką cenę? Jak zrobił to raz, to zrobi kolejny – uważałam to za bzdurę, nie chciałam dłużej tego słuchać. Bartek, On nigdy by mnie nie uderzył, nigdy.

- Boli?– postanowiłam jak najszybciej zmienić temat i delikatnie przejechałam dłonią po Jego policzku, robiłam to bardzo delikatnie, prawie Go muskałam a miałam wrażenie, że i tak to bolało. Jego ból sprawiał i że ja go czułam. Piotrek lekko się uśmiechnął do mnie, podejrzewam, że miało mnie to rozchmurzyć.

- Nie martw się tym, będę z tym żył. Powinnaś odpocząć, chodź – Piotrek wyciągnął do mnie rękę, którą od razu złapałam i poszliśmy na piętro. Podziwiałam Go za spokój i opanowanie. Czułam się bezpiecznie przy nim i chciałam czerpać z spokoju jaki miał w sobie.

- Pościelę Ci w drugim pokoju –  od razu chciałam udać się do wolnego pokoju, by naszykować mu miejsce do spania, ale Piotrek ponownie złapał mnie za dłoń, co sprawiło że się zatrzymałam.

- Będzie lepiej jak pojadę do siebie, zadzwonię po taksówkę a Ty wyśpij się – Piotrek zaskoczył mnie swoimi słowami i na początku chciałam Go zatrzymać, ale wiedziałam, że miał rację. Poczekałam aż zadzwoni po taksówkę a później pożegnał się ze mną tak jak wcześniej dziadek. Czule mnie przytulił i dał całusa w czoło. Biło od Niego wsparcie. Gdy pojechał, położyłam się do łóżka i próbowałam zasnąć, chociaż na marne mi to wychodziło. Męczyły mnie wyrzuty sumienia i okropne poczucie niesprawiedliwości. Zastanawiałam się jak przekonać Bartka, by mnie nie zostawiał, jak zatrzymać Go przy sobie. Nie potrafiłam wyobrazić sobie przyszłości bez Niego. Moje życie nabierało kolorytu tylko dzięki Niemu i nie chciałam by zapanowała szarość.

Miałam też poczucie, że bardzo Go zraniłam, że ten widok musiał boleć. On zawsze był zazdrosny, a o Piotrka to już w szczególności. Gdybym wiedziała, że On tak to może zinterpretować to naprawdę nigdy bym się tak nie zachowała. Dla mnie Piotrek był przyjacielem i nie zamierzałam przekraczać tej granicy, a Bartek nie ufał mi. Od razu założył, że będę chciała iść z Nim do łóżka. Byłam wściekła na siebie, miałam ogromne poczucie winy i takie potworne przekonanie, że zawiodłam.

 Jestem ciekawa Waszych opinii :)