The experience cz 141 2/2

Gdy wróciłam do domu, byłam zmęczona ale miałam też sporo energii. Bardzo zależało mi na wyjaśnieniu sytuacji z Bartkiem i nie chciałam tego odwlekać . Było mi przykro, że wczoraj tak mnie potraktował, w sumie wyrzucił mnie z domu, ale wiedziałam, że był pod wpływem alkoholu i to było czynnikiem zapalnym, poza tym, chyba sobie na to zasłużyłam.

Był piątek a on pracował. Jako, że chciałam skorzystać z każdej możliwej okazji, to postanowiłam Go tam odwiedzić i zrobić mu, miejmy nadzieję miłą, niespodziankę. Ubrałam się w czarną obcisłą sukienkę, zrobiłam delikatny makijaż z czerwoną szminką, włosy pokręciłam w loki i byłam gotowa. Chciałam wywrzeć na nim jak najlepsze wrażenie, to wszystko co robiłam, było tylko dla Niego. Miałam żałobę i nawet to postanowiłam złamać, oczywiście nie zamierzałam tańczyć, lecz samo wyjście do klubu było jakimś nagięciem, a to nie było dla mnie łatwe. Wyszykowana zeszłam na dół, gdzie zastałam tatę i Marcina, którzy wspólnie oglądali mecz. Taki widok nie zdarzał się często, tata zazwyczaj piątkowe wieczory spędzał w rozjazdach albo pracując. Trochę pożałowałam, że wychodziłam, bo chętnie posiedziałabym z nimi, nawet jeżeli mecz mnie nie interesował.

- A Ty gdzie się wybierasz? – tato był zaskoczony moim wyglądem i tym, że o tej porze gdzieś wychodziłam, nawet Go wcześniej nie uprzedziłam, ale to wszystko było naprawdę spontaniczne. Musiałam ostudzić Jego zmartwienie i ojcowską opiekę.

- Spotkać się z Bartkiem, ale spokojnie nie wrócę późno. – nie chciałam wchodzić w szczegóły, bo tata na pewno zacząłby się martwić. Nie planowałam jakoś długo być w tym klubie, nie wiedziałam też czy Bartek będzie miał ochotę ze mną rozmawiać, czy w ogóle znajdzie czas.

- Odwiozę Cię – mój kochany rodzic zaczął się podnosić z kanapy, ale to nie było potrzebne. Ten wieczór miał spędzić z synem i nie chciałam tego psuć.

- Spokojnie, wezmę samochód. Kocham Cię i nie martw się tak o mnie– uśmiechnęłam się do Niego i dałam mu buziaka w policzek a po chwili wytarłam szminkę, jaka znalazła się na Jego policzku. Czułam się naprawdę jak w domu i z taką miłością, jaką kiedyś dostawałam od rodziców. Tata był silny i radził sobie z ogarnianiem mnie i Marcina.

- Postaram się – po tych słowach taty poszłam ubrać buty i jeszcze poprawiałam w lustrze swoje włosy. – Gosia, ślicznie wyglądasz – kiedy się obróciłam, zobaczyłam że tata wraz z Marcinem dokładnie mi się przyglądali, przez co trochę się speszyłam. Byli facetami i w tamtym momencie wiedziałam, że nie zachowywali się jak członkowie rodziny, dla których byłam najładniejsza na całym świecie, ale robili to jako faceci i to od razu podbudowało moją wartość i dodało pewności siebie.

- Spodoba mu się – swoje dwa grosze wtrącił też Marcin. Na mojej twarzy pojawiły się rumieńce a w głowie nadzieja, że naprawdę mogę się spodobać chłopakowi, którego tak bardzo chciałam odzyskać. Już nic nie mówiąc i nie wdając się w żadne dyskusje z mężczyznami siedzącymi na kanapie, wyszłam z domu i pojechałam do klubu. Godzina była nawet w miarę, dochodziła 22. Przed klubem było sporo osób, czego nawet się nie spodziewałam. Trochę mnie to przeraziło bo duża liczba osób oznaczała tłum przy barze, ale cały czas miałam nadzieję, że nie będzie źle i uda mi się chociaż zamienić z chłopakiem kilka zdań. W podświadomości liczyłam na coś więcej, że razem opuścimy to miejsce i pojedziemy do mnie bądź do Niego, ale to był wymarzony scenariusz. Mnie wystarczyłoby gdyby On dał mi chociaż nadzieję, że nic nie jest stracone i da się wszystko odbudować.

Stanęłam w kolejce, jak wszyscy ludzie. Nigdy nie lubiłam czekać i przepychać się wśród ludzi a przede wszystkim być popychaną. Ocieranie się ludzi o siebie było strasznie denerwujące i powodowało, że miałam ochotę zawrócić, ale nie w tamtej chwili.

- Hej, Ty czasem nie jesteś dziewczyną Bartka? – nagle usłyszałam gruby, męski głos i od razu skierowałam swoją głowę w lewą stronę. Moim oczom ukazał się dobrze zbudowany facet, który był ochroniarzem w klubie. Kiedyś miałam  okazję Go poznać, jak przyjechałam do Bartka po klucze do Jego mieszkania. Wtedy mnie wystraszył swoją postawą a dzisiaj był miły i zrodził nadzieję, że wejdę szybciej niż pozostali.

- Tak, Gosia – wyciągnęłam rękę do chłopaka i miło się uśmiechnęłam, chcąc podziałać na Jego zmysły.

- Tomek – chłopak uścisnął moją dłoń, przy czym uścisk był mocny, w sumie spodziewałam się tego. Spory facet równał się mocny uścisk – chodź, nie będziesz się ciskała – wskazał ręką na kierunek w którym miałam iść. Szłam przed nim, co dosyć śmiesznie wyglądało, bo znikałam w Jego posturze. Swoimi rękoma robił przejście a ja tylko szłam i patrzyłam na nietęgie miny oczekujących na wejście do środka. Naprawdę miałam szczęście, bo inaczej musiałabym tam stać dobry kwadrans, jak nie dłużej.

- Dzięki – uśmiechnęłam się do mężczyzny, kiedy już byliśmy w środku.

- Zawsze do usług, następnym razem podejdź z boku do bramkarza i powiedz kim jesteś – radę jaką usłyszałam postanowiłam zapamiętać i w stosownym czasie z niej skorzystać. Oczywiście miałam nadzieję, że nadarzy się taka okazja. Po wymianie uśmiechów z Tomkiem od razu poszłam do baru. Już z daleka widziałam Bartka w ferworze pracy. Momentalnie zalała mnie fala potu, a moja pewność siebie umniejszyła się co najmniej o połowę. Tęskniłam za nim bardzo mocno, dlatego też cieszyłam, że mogłam Go znowu zobaczyć.  Przy barze stało sporo ludzi, jedni siedzieli na krzesłach a inni oczekiwali na napoje alkoholowe. Niestety dla mnie nie było wolnego miejsca jak i krzesła. Poczułam się zazdrosna widząc te wszystkie kuso ubrane dziewczyny uśmiechające się do mojego chłopaka, wiedząc, że nie mam możliwości się tam wcisnąć bo nawet mrówka by się tam nie zmieściła. Nie miałam pomysłu co zrobić, bo nawet stanie w kolejce nic by nie pomogło, bo jakbym nawet coś zamówiła, to musiałabym od razu odejść zwolnić miejsca innym. Wszystko szło nie po mojej myśli. Wróciłam do Tomka, mając nadzieję, że On znowu wyświadczy mi przysługę.

- Słuchaj, mam jeszcze jedną prośbę – maślanymi oczami spojrzałam na chłopaka. Było mi głupio ponownie prosić Go o pomoc, ale cholera, no nie miałam innego pomysłu, a jak już tam byłam to chciałam pogadać z Bartkiem.

- Chyba nawet wiem o co chodzi, chodź za mną – Tomek od razu wyczuł co się kroiło i chyba mnie obserwował, bo o nic więcej nie pytał. Zrobiłam to, co mi kazał, szłam za nim a on szedł w kierunku baru. - Jak ktoś nie pije to na parkiet, zróbcie miejsce dla innych! – mocnym głosem zwrócił się do osób siedzących przy barze a wtedy Bartek podniósł wzrok na Tomka i … ujrzał mnie. Jego twarz miała dziwny wyraz, nie wiedziałam czy się cieszył czy też nie, trudno było to wyczytać, ale nie zniechęcałam się i postępowałam według założonego planu. Po słowach Tomka, kilka osób, które bezczynnie siedziały przy barze odeszły i zajęłam jedno z wolnych miejsc. Uśmiechem podziękowałam ochroniarzowi i całą swoją uwagę skupiałam na Bartku, przypatrując się każdemu Jego ruchowi.

- Zastąpisz mnie na chwilę? – usłyszałam jak Bartek mówił do drugiego barmana i po chwili podszedł do mnie. Stał za barem, ale już naprzeciwko mnie. Cały czas nie widziałam, czy ucieszył się z mojej obecności, miał powściągliwą twarz i wszystko skrupulatnie maskował. – Co Ty tu robisz? – ton głosu niby miał normalny, ale było w nim coś niepokojącego. Nie był miły i nawet za specjalnie się z tym nie krył. 

- Przyszłam do Ciebie – zbędne było udawanie, że znalazłam się tam przypadkiem czy, że przyszłam potańczyć. Byłam tam tylko i wyłącznie dla Niego i chciałam o Niego zawalczyć, a On musiał o tym wiedzieć.

- Niepotrzebnie – Bartek nadal upierał się przy swoim i w Jego postępowaniu brała górę męska duma. Wczoraj łatwo wyrzucił mnie z mieszkania, ale tego dnia, wiedziałam, że tak łatwo mu ze mną nie pójdzie. Znał mój upór i musiał się z nim liczyć.

- Pozwól, że ja to ocenię. – byłam silna i ukazywałam to w tonie swojego głosu. Nie zniechęcałam się, tylko dalej, uparcie dążyłam do celu. Złapałam za Jego rękę, która znajdowała się na blacie i patrzyłam głęboko mu w oczy – Kocham Cię i zrobię wszystko, byś mi uwierzył – przybrałam poważny ton i nie spuszczając wzroku z Jego twarzy wyznałam mu miłość. Wydawał się być nieskruszony i jakby to, co mówiłam, nie wywierało na nim większego wrażenia, natomiast podejrzewałam, że była to tylko skorupa.

- Zamawiasz coś, czy będziesz sobie tak siedzieć? – odbiegł od tematu, ale nie zniechęciło mnie to. Ciągle w myślach przypominałam sobie cel z którym tam przyszłam. Natomiast nie byłam ze skały, miałam też uczucia, które on ranił, ale nieustannie powtarzałam sobie, że wytrzymam to, że jeszcze trochę wytrzymam.

- Colę, jestem samochodem – niestety, nie mogłam sobie pozwolić na coś mocniejszego i trochę żałowałam, bo alkohol pomógłby mi się choć trochę rozluźnić, ale niestety nie było mi to dane. Musiałam działać na trzeźwo. Po moich słowach Bartek odwrócił się i podał mi colę, po czym bez słowa wrócił do swoich obowiązków, a ja ani na sekundę, nie odrywałam wzroku od chłopaka. Widziałam te dziewczyny, które niemalże śliniły się na Jego widok, to uświadomiło mi jak bardzo Go kocham i jak bardzo bałam się, że Go stracę. Towarzyszyło mi wrażenie, że to co robiłam, to ciągle było za mało by Go odzyskać. Bartek co rusz patrzył na mnie, albo mi się tak tylko wydawało. Siedziałam tam tak z dobre pół godziny i zbierałam myśli. Był moment w którym chciałam zrezygnować, ale mój upór przypomniał o sobie.

- Bartek – gdy skończył mi się napój to zwróciłam się do chłopaka, który chyba trochę mnie unikał. Co chwilę zamieniał kilka zdań z dziewczynami, które podchodziły do baru. Niby za każdym razem to one zaczynały rozmowę, ale w żadnym przypadku, On nie kończył – Zrobisz mi drinka? – popatrzyłam na chłopaka mając nadzieję, że wreszcie zmięknie i nie będzie dla mnie taki „obcy”, lecz to nadal były tylko marzenia, które tliły się w mojej głowie.

- Jesteś samochodem – oparł się o blat i patrzył na mnie z lekką wyższością, jakby dopiął tego czego dopiąć chciał, jakby znęcanie się nade mną sprawiało mu przyjemność.

- Bezalkoholowego – po moich słowach, Bartek wziął pustą szklankę i zaczął robić mi drinka. Spoglądałam to na Niego to na dziewczynę z którą przed chwilą rozmawiał. Przeszkodziłam im, ale nie było mi przykro z tego powodu. Czułam się bezradna i taka nic nie ważna, zrównał mnie z ziemią i traktował jakby mnie tam w cale nie było.

- Proszę – gdy już chciał odejść szybko złapałam za Jego dłoń co spowodowało, że zawrócił i spojrzał na mnie. Nasze oczy się spotkały a Jego wyraz twarzy pozostawał niezmieniony.

- Porozmawiasz ze mną? – chyba wyczuł moją słabość, zwątpienie i ból jaki mi towarzyszył. Ja już nie wiedziałam jak sprowokować Go do rozmowy, zależało mi jedynie na tym, by spokojnie mnie wysłuchał, dał mi szansę.

- Jestem w pracy – próbował się wymigać, sprawić bym odpuściła i miała do siebie większe pretensje niż powinnam była mieć i poniekąd wychodziło mu to. Ale do cholery, podobno mnie kochał a nie da się odkochać w kilka dni.

- Nie traktuj mnie tak, jakby mnie tutaj nie było. Przyszłam tu dla Ciebie, siedzę od godziny by pokazać Ci, że zależy mi na Tobie a Ty masz mnie gdzieś, to nie jest miłe -  nadal trzymałam Go za rękę i trochę próbowałam wziąć Go na litość, wejść mu na uczucia, by chociaż odrobinę wzbudzić moment zwątpienia w Jego zachowaniu.

- A myślisz, że patrzenie jak ślini się do Ciebie Twój były chłopak  jest miłe? Jak po tym jak mówisz mi, że powinniśmy od siebie odpocząć, siedzicie sobie na łóżku i pijecie wino? Pomyślałaś o tym, co ja mogłem czuć? – wreszcie zaczął ze mną rozmawiać, co prawda nie był miły, ale w końcu nie pomijał mnie, tylko mówił. Otworzył się przede mną i byłam mu za to wdzięczna.

- Przepraszam Cię za to, naprawdę nie pomyślałam, że mogło to tak wyglądać. Nie zrobiłam tego celowo. Tamta kłótnia wymsknęła się nam spod kontroli i chyba oboje przesadziliśmy, ja też. Może pojedziemy w te Bieszczady, spędzimy kilka dni razem, porozmawiamy szczerze, przemyślimy to co się stało – w tym wyjeździe widziałam szansę na pojednanie, w końcu moglibyśmy być tam prawie sami i wspólnie dojść do porozumienia. Gdy gniewaliśmy się na siebie, traciliśmy każdą minutę, którą mogliśmy poświęcić na wspólne spędzenie czasu.

- To nie jest dobry pomysł, jak Ty sobie to wyobrażasz? Nagle tam pojedziemy i będziemy udawać, że nic się nie stało, że to tylko drobne nieporozumienie? – słowa Bartka zaskoczyły mnie, byłam prawie pewna, że zgodzi na się na ten wyjazd, bo w końcu nic nie tracił a to mogło nam pomóc. Bolało mnie to, że nie chciał zawalczyć, że tak szybko był w stanie zrezygnować z tej miłości, a przecież zawsze tak bardzo walczył o nas. – Poczekaj chwilę – po tych słowach puścił moją rękę i poszedł do kolegi, który również stał za barem. Kiedy Bartek powiedział mu kilka słów na ucho, wyszedł zza baru i podszedł do mnie. Obróciłam się twarzą do Niego i swoje dłonie położyłam na Jego klatce piersiowej, kiedy już chciałam sięgnąć do Jego twarzy oddalił się i wziął mnie za rękę. Prowadził mnie do wyjścia, czym byłam zaskoczona. W głowie miałam dwa scenariusze, pierwszy – że mnie wyprowadza z klubu, bo chciał, abym wyszła, a drugi, że chciał porozmawiać. Znaleźliśmy się na dworze i udaliśmy się w ustronne miejsce, gdzie prawie nikogo nie było. Miałam cichą nadzieję, że mnie pocałuje i zacznie przytulać, ale wiedziałam, że nie tym razem.

- Gosia słuchaj. Ja nie wiem co będzie dalej, Może miałaś rację z tym, że powinniśmy odpocząć od siebie – odwrócił wzrok jakby nie miał odwagi spojrzeć mi w oczy, zachowywał się jak mięczak i denerwował mnie tym.

- Słucham? Przecież siebie kochamy, jesteśmy razem, tyle przeszliśmy. Naprawdę tego chcesz? – miałam łzy w oczach, traciłam pewność siebie i wiarę w to, z czym przyszłam. Wiedziałam, że zebrał się na szczerość i nie żartował, ani nie bawił się ze mną.

- Nie czujesz, że to nie to samo co kiedyś? Nie wiem o co chodzi, ale gdzieś się pogubiliśmy. Może powinniśmy zatęsknić za sobą, by na nowo siebie docenić? – Bartek trzymał dystans i budował barierę pomiędzy nami a ja zaczynałam płakać, natomiast szybko wycierałam łzy by nie dać mu powodu do dumy, bo towarzyszyło mi przeświadczenie, że moje łzy sprawią mu radość, że tym razem to ja cierpię, a nie on.

- Przecież Cię przeprosiłam i mogę jeszcze raz to zrobić. Wiem, że to wyglądało niefortunnie, ale przysięgam Ci, że ja i Piotrek to przeszłość. Rozumiem, że mogło Cię to zaboleć, ale ja nie zrobiłam tego specjalnie. Kocham Cię każdego dnia mocniej. Wyrzuciłeś mnie wczoraj z mieszkania co cholernie bolało. Jesteś dla mnie nieprzyjemny i oschły, patrzysz z pogardą a ja pomimo to Cię kocham. Jak mnie wtedy rzuciłeś na ziemię to naprawdę bolało, ale mimo to wszystko przychodzę, przepraszam. Proszę Cię, nie odrzucaj mnie – płakałam jak jakaś płaczka żałobna, ale nie potrafiłam się uspokoić. Musiałam się przed nim otworzyć, poprosić Go o szansę, zrozumienie. Byłam ulepiona z trochę twardszej gliny, ale każdemu czasem brakuje sił. Niby nic złego się nie stało, ale wiedziałam, że go skrzywdziłam, tylko, że uważałam iż to nie był na tyle poważny powód by się rozstawać.

- Ja mam się teraz czuć winny? Nikt Ci nie każe za mną biegać – Bartek wypierał to wszystko od siebie i nie rozumiałam dlaczego tak bardzo bronił się przed uczuciem do mnie. Powoli traciłam orientację i sens tej rozmowy.

- To, co robisz, to ucieczka od problemów. Powinniśmy się wspierać i dodawać sił. Potrzebuję Ciebie, szczególnie teraz, a Ty mówisz mi, że nic mnie do Ciebie nie ciągnie. To powiedz mi, że mnie nie kochasz! – moje słowa przybrały na sile i wiedziałam, że on nie będzie w stanie na nie odpowiedzieć. – No powiedz to do cholery! – krzyknęłam na tyle mocno, że grupka ludzi się na nas spojrzała. Odpowiedź z Jego strony nie nadchodziła a On nawet na mnie nie patrzył. Zrobiłam krok do przodu i chciałam Go pocałować, użyć tej broni by przeciągnąć Go na „swoją stronę”  lecz Bartek miał bardzo dobry refleks. Oddalił się przy czym odwrócił głowę. – Rozumiem – nie czekałam już na żadne słowo z Jego strony, na żaden gest czy ruch, odeszłam. Nie odwróciłam się w Jego stronę ani nie obejrzałam, tylko wsiadłam do samochodu i odjechałam. Czułam się okropnie i chciało mi się wyć. Zależało mi na nim a straciłam Go. Moje życie straciło barwy i sens jaki nadawał mu Bartek.