The experience cz 142

Gdy wczoraj wróciłam do domu, od razu położyłam się spać i o dziwo zasnęłam. Nie czułam się najlepiej, trochę siadłam psychicznie, ale wiedziałam, że nie mogłam się poddać czy załamać. Miałam na sobie spory ciężar lecz musiałam wspierać tatę  i nie dodawać mu powodów do zmartwień. Dlatego też skrzętnie ukrywałam swój płacz, nie chcąc by przeżywał to samo, co kiedyś.

W pidżamie zeszłam do kuchni gdzie spotkałam krzątającego się Marcina.

- Hej – uśmiechnęłam się do Niego i usiadłam przy stole zabierając mu Jego talerz kanapek i bez krępacji zabrałam się za jedzenie.

- Ej, to moje – Marcin próbował zabrać talerz, ale skutecznie mu to uniemożliwiłam i brat zabrał się za ponowne robienie sobie śniadania. – Jak wczorajsza impreza?

- Do dupy – nie spoglądałam na Niego, tylko tępo patrzyłam w talerz. Czułam, że Marcin patrzył się na mnie oczekując jakiegoś rozwinięcia tej krótkiej myśli, po czym usiadł obok i ostentacyjnie się na mnie patrzył.

- Co się stało? – jak to zwykle ze starszymi braćmi bywało, martwił się o mnie. Gdy spojrzałam na Niego zobaczyłam o wiele więcej ciepła i wsparcia niż bym się tego spodziewała. Całym sobą mówił, że mam Jego i będzie dobrze.

- Rozstaliśmy się z Bartkiem, ale nie chcę o tym rozmawiać – wypowiedzenie tych słów kosztowało mnie dużej siły. Musiałam przerwać i zaczerpnąć powietrza - Z Filipem i Martyną mamy zarezerwowany wyjazd w Bieszczady, teraz po niedzieli. Może chcesz z kimś jechać, zamiast mnie i Bartka? – do ostatniego momentu miałam nadzieję, że ułoży się i pojadę tam razem z Bartkiem, natomiast dzisiejszej nocy ta nadzieja legła w gruzach i musiałam zmierzyć się z rzeczywistością. Marcin był zaskoczony moimi słowami, nie spodziewał się, że mój związek z Bartkiem dobiegł końca, ale nic nie mogłam zdziałać. Przez dłuższą chwilę milczał, chyba nie wiedział co powiedzieć.

- Może pojedziemy razem? Spędzimy wspólnie czas, Ty sobie na nowo wszystko poukładasz? – słowa Marcina mnie nie zaskoczyły, ponieważ po cichu liczyłam na to, że zaproponuje mi wspólny wyjazd.

- Nie wiem czy powinniśmy zostawiać tatę samego. – powiedziałam bratu o swoich obawach. Bardzo chciałam jechać, ale nie byłam co do tego przekonana.

- Pogadam z nim wieczorem, myślę, że nie będzie miał nic przeciwko. To tylko kilka dni. – brat objął mnie ramieniem i przytulił do siebie. Przez chwilę czułam się jakbym była w ramionach Maćka. Wiedziałam, że drugi brat czuwał nade mną i patrzył na mnie, nie chciałam się do końca załamać i pokazywać światu, jak bardzo byłam nieszczęśliwa.

- Dziękuję – lekko uśmiechnęłam się do Niego i zajęłam się jedzeniem.

- Nie ma sprawy, jakie masz plany na dzisiaj? – pytanie Marcina spowodowało, że tak naprawdę zdałam sobie sprawę, że miałam kompletnie wolny dzień, bez żadnych obowiązków, planów czy jakiś pomysłów. Z jednej strony było to cudowne a z drugiej trochę przerażające. Lubiłam swój szybki tryb życia, a kiedy przyszedł czas by zwolnić, to nagle nie wiedziałam co począć.

- W sumie żadne – nie miałam pomysłu jak spędzić tamten dzień, pogoda była ładna, w końcu było lato i słońce dawało się we znaki. Jedyne co wpadło mi do głowy to opalanie.

- Jedziemy nad jezioro? Poopalamy się, pokąpiemy? – czułam się jakby Marcin czytał mi w myślach. Jakiś czarnoksiężnik z Niego był, ale jakby nie patrząc nie bez przyczyny byliśmy rodzeństwem, ja byłam czarownicą.

- Czytasz w moich myślach – brat poprawił mi humor, przede wszystkim sprawił, że chociaż trochę przestałam myśleć nad tzw. rozlanym mlekiem.

- No to się pakuj i jedziemy – posłuchałam słów Marcina i od razu poszłam do swojego pokoju, wyciągnęłam torbę i spakowałam dwa ręczniki, kremy z filtrem, książkę, słuchawki do telefonu i inne potrzebne rzeczy. Strój kąpielowy założyłam pod sukienkę i byłam gotowa. Nie robiłam makijażu a swoje włosy nawet nie musiałam związywać bo były krótkie. Już po chwili siedzieliśmy wspólnie w samochodzie i jechaliśmy nad jezioro, które było kąpieliskiem. Ze względu na pogodę było tam bardzo dużo ludzi, a my chcieliśmy znaleźć jakieś ustronne ciche miejsce. Relaksowaliśmy się w promieniach słońca, rozmawialiśmy o tym co się działo w naszym życiu, także o Bartku. Unikaliśmy tematu rodziców, mnie samej brakowało odwagi by zacząć ten temat.

- Słuchaj, zastanawiam się nad tym czy czasem nie powinnam porozmawiać z mamą. Wiem, że jej też może być ciężko, jeżeli chodzi o rozstanie z tatą. Nie chcę by myślała, że cieszę się z tego powodu. Tęsknię za nią – przed Marcinem mogłam zdać się na szczerość. Bałam się tego, że mama pomyśli, że teraz gdy się rozstała z tatą, nagle zechcę mieć z nią kontakt i jestem zadowolona z obrotu spraw, ale tak nie było, nie jest i nie będzie. Była moją mamą i cały czas ją kochałam, nawet przez minutę nie przestałam, natomiast różniłyśmy się od siebie i gdzieś w tym wszystkim pogubiłyśmy się. Chciałam dodać jej sił, by wiedziała, że nie jest sama, że ma mnie i zawsze będzie mogła na mnie liczyć. To w cale nie był odwet za jej zachowanie, ani coś w stylu pokazania jej, jak powinna była się zachowywać.

- Też nad tym myślałem. W sumie teraz wygląda to tak, że stajemy po stronie taty, a ona jest sama. – Marcin myślał dokładnie tak samo jak ja. Byliśmy jej dziećmi i nie mogliśmy ot tak, po prostu się od niej odwrócić.

- Zadzwonię do Niej i spotkam się z nią. Chciałabym z nią porozmawiać sam na sam, bo trochę pomiędzy nami się wydarzyło, o dużo za dużo – w sumie nie wiedziałam gdzie mieszkała, jak sobie radziła. Tata też nic nie mówił o mamie, a w końcu tyle lat byliśmy razem, że teraz nie powinniśmy się tak zachowywać.

- Dobra, a teraz chodź do wody – Marcin pociągnął mnie za ręce i wspólnie pobiegliśmy do wody. Zachowywaliśmy się jak małe dzieci, chlapaliśmy i próbowaliśmy gonić. Mieliśmy niezły ubaw, tak samo jak ludzie, którzy się nam przyglądali, ale nie dbaliśmy o to. Brakowało mi takich beztroskich chwil, w końcu były wakacje a ja je całe przepracowałam. Byłam w szpitalu, kłóciłam się z Bartkiem, rodzicami, Marcinem, wyprowadziłam się z domu i wiele innych. Nigdy jeszcze nie miałam tak emocjonalnie negatywnych wakacji. Do rozpoczęcia roku szkolnego pozostały dwa tygodnie i nie dało się przez ten czas nadrobić straconych chwil, natomiast chciałam chociaż trochę postawić temu czoła. Wiedziałam, że całkowicie się od tego nie oderwę. Sprawa z Bartkiem bardzo mnie męczyła, ale już tyle przeszłam, podniosłam się po śmierci Maćka i nie chciałam zmarnować swojej pracy. Żyłam nadzieją, że jeszcze spotka mnie coś dobrego, że jeszcze wiele dobrych chwil przede mną, a głównie tym, że Bartek mnie kocha i wróci.

Gdy wieczorem zmęczeni wróciliśmy do domu postanowiłam zadzwonić do mamy. Była sobota a w poniedziałek mieliśmy jechać w Bieszczady, więc chciałam się z nią spotkać jeszcze przed naszymi wakacjami.

- Tak słucham? – kiedy usłyszałam głos mamy w słuchawce od razu serce zabiło mi mocniej. Czułam się poddenerwowana i zestresowana tą całą rozmową.

- Cześć mamo – mój głos był bardzo cienki i na dodatek drżał. Momentalnie zaschło mi w gardle. Nie poznawałam samej siebie i tylko utwierdziłam w przekonaniu, że przez ten cały czas moje uczucie do niej nie zmalało.

- Cześć, coś się stało? – mój telefon zaskoczył mamę i przede wszystkim przestraszył. Nic dziwnego, że myślała iż stało się coś złego, w końcu minęło sporo czasu od naszej ostatniej normalnej rozmowy, pozbawionej krzyków.

- Nie nic, po prostu pomyślałam, że może porozmawiamy – nie czułam się pewnie a wręcz przeciwnie, gdybym mogła to wycofałabym się i odeszła od tego pomysłu, ale już zaczęłam i wypadało to skończyć. To było zmierzenie się ze swoimi słabościami i nawet nie wiem czy nie największymi.

- Ja też chciałam z Tobą porozmawiać, ale brakowało mi odwagi – słowa mamy pokazały mi, że zrobiłam naprawdę spory krok do przodu, niemalże zmierzyłam się z górą lodową. To, że byłam odważniejsza od mamy trochę było budujące, więcej cech charakteru miałam po tacie, ale zawsze uważałam mamę za osobę silniejszą od siebie czy od taty.

- Może spotkamy się jutro? – nie chciałam załatwiać tego przez telefon, to było naprawdę ważne i chciałam mieć okazję ją przytulić, spojrzeć w oczy i fizycznie dotknąć. Rozstanie rodziców nie oznaczało, że traciłam jednego z nich, miałam ich obu tylko w różnych miejscach, nic się pomiędzy nami nie zmieniło.

- Oczywiście. Może zjemy razem obiad? – propozycja, jaką rzuciła mama, była satysfakcjonująca i wydawała się być odpowiednia do rozmowy.

- Jasne. To może w tej włoskiej czy ul. Krakowskiej? – nasze serca zawsze biły mocniej w stosunku do kuchni włoskiej i akurat to zamiłowanie miałam po mamie. Zawsze gdy jadłyśmy obiad na mieście, to wybierałyśmy sprawdzoną restaurację w której każde danie było ucztą dla podniebienia.

- Pasuje Ci o 15?

- Tak, to do zobaczenia – pożegnałam się z mamą i poczułam jakby kamień spadł mi z serca. To była niesamowita ulga i krok w kierunku lepszych relacji z mamą, co było jedną składową lepszego życia. 

Wszystkim maturzystom życzę powodzenia! Nie stresujcie się, wierzę, że jesteście wszyscy dobrze przygotowani i żadne pytanie/ zadanie nie jest Wam straszne :)Mam nadzieję, że w tej majowej "maturalnej gorączce"  opowiadanie pozwoli Wam się odstresować. Trzymam za Was kciuki i myślcie pozytywnie, przed Wami najdłuższe wakacje!