The experience cz 177

Ostatnie dwa dni były tak zwyczajnie, że nie warto o nich nawet wspominać. W szkole nic się nie działo, ponieważ skupiałam się tylko na nauce. Z Martyną nie rozmawiałyśmy, mówiłyśmy sobie tylko „cześć” i poza tym nic. Powoli przechodziła mi złość na nią, ale potrzebowałam jeszcze czasu. Co do Bartka, to przez ostatnie dni nie było go w szkole, dopiero dzisiaj był, ale to nie wywarło na mnie większego wrażenia. Czułam na sobie jego wzrok, ale starałam sobie z tym radzić. Jasne, to nie było łatwe, lecz byłam silna. Starałam się zobojętnić w stosunku do niego, szło mi mozolnie, natomiast wierzyłam, że powoli dotrę do celu.

Dzisiaj znowu popołudnie spędzałam w książkach, a raczej z matematyką, której nie znosiłam. Jutro miałam mieć ważny sprawdzian i już się nim stresowałam.

Co do Kamila, to nie odzywał się od naszej ostatniej rozmowy, czyli od niedzieli, a dzisiaj była już środa. Tęskniłam za jego spokojem, którego w tamtym momencie bardzo potrzebowałam, natomiast sama nie odważyłam się  zadzwonić. Postanowiłam, że jak do jutra się nie odezwie, to tym razem to ja pierwsza zrobię krok.

Moją naukę przerwało pukanie do drzwi, byłam przekonana, że tata albo Marcin przynieśli mi kolację do pokoju, bo ja nawet nie miałam czasu by zejść do kuchni.

- Proszę – dokończyłam liczyć jakieś zadanie i odwróciłam się twarzą do drzwi. To, co zobaczyłam, przerosło moje najśmielsze oczekiwania. – Co ty tu robisz? – to był Kamil. Miałam oczy jak pięciozłotówki, ponieważ już prędzej spodziewałabym się Bartka, niż jego, sama nie wiedząc czemu.

- Znasz to? Jak nie możesz pokonać wroga, to przyłącz się do niego? – Kamil nonszalancko opierał się o futrynę i patrzył na mnie zadowolonym wzrokiem. Widziałam, że wypełnił swój plan w stu procentach.

- Wariat – kręciłam głową z niedowierzania. Było mi tak miło, że nie można było tego wyrazić słowami. Jeszcze nikt tak o mnie nie dbał, nie zabiegał jak on. Poczułam naprawdę się wyjątkowo.

- Potraktuję to jako komplement – Kamil uśmiechnął się do mnie miło i wszedł do środka. – Pomyślałem, że przyda ci się wsparcie w postaci witamin, orzechów, owoców, czekolady i innych dobroci – chłopak wyciągał na biurko rzeczy z którymi przyszedł. Nie wierzyłam swoim oczom, najchętniej poprosiłabym go, by mnie uszczypnął.

- Ty naprawdę oszalałeś – byłam głupia, bo zamiast mu podziękować, to nadal miałam wrażenie, że śniłam. Czy on był realny? A może mi się tylko śnił?

- Na twoim punkcie – chłopak oparł się plecami o biurko i patrzył mi prosto w oczy. Podobało mi się to, co robił i mówił. Śmiałam się sama do siebie kompletnie nie wiedząc co powiedzieć. Imponował mi i brakowało mi słów by wyrazić to, co czułam.

- Bajerant. Dobrze, że przyszedłeś, bo przyda mi się mała przerwa – postanowiłam zmienić temat i odpocząć trochę od książek.

- Oj nie moja droga, gdybym nie przyszedł to nie byłoby żadnej przerwy, prawda? – Kamil ciągnął ten temat, który ja poruszyłam, a ja cieszyłam się, że nie miał mi za złe, że ominęłam te jego słodkie słówka.

- To nie ma znaczenia, chętnie zrobię sobie przerwę, już nie mogę na to patrzeć – próbowałam uciec od nauki i chociaż na chwilę zająć swój mózg czymś innym niż matematyką.

- Nie marudź, czego się uczysz? – chłopak wziął w rękę mój zeszyt i zaczął go przeglądać. Twarz miał kamienną i skupioną na tym, co czytał, a mnie brakowało sił na dalszą naukę.

- Matematyki, której nie znoszę – byłam humanistką i zawsze miałam problem z matematyką, pomimo że zawsze na koniec wychodziłam z dobrymi ocenami, to nienawidziłam liczyć i zmagać się z cyferkami.

- Pomogę ci, zaraz ci to wszystko wytłumaczę – Kamil przysunął sobie krzesło, które stało obok i obecnie siedział ze mną przy biurku. Takiego go nie znałam, myślałam, że mi odpuści i miło spędzimy wieczór, a tu nie miałam taryfy ulgowej.

- Kamil, proszę… – postanowiłam nabrać go na słodkie oczka i błagalny ton głosu. Miałam serdecznie dość tego dnia i patrzenia na rachunki.

- Nie, zabieramy się do pracy, dalej. Zobaczysz, że to wcale nie jest takie złe – chłopak popędził mnie do skupienia się nad tym, czego nie rozumiałam. Czułam się bezsilna i przewracając oczami, poddałam się i zrobiłam to co kazał. Chłopak bawił się w nauczyciela, którym de facto był bardzo dobrym. Robił wszystko by jak najlepiej mi to wytłumaczyć i powoli zaczynałam wszystko trawić. Byłam oporna na naukę, ale gdyby nie jego pomoc, to musiałabym siedzieć nad tym całą noc . Uczyliśmy się chyba z  dwie godziny. Niestety zrobiło się już późno i chłopak musiał iść.

- Ja się będę zbierał, a ty kładź się do łóżka. Musisz wypocząć – nie mogłam się nadziwić jego opiekuńczości i serdeczności. On był cudowny, a moje serce znowu zaczynało bić. Patrzył na mnie z ogromnym spokojem, a sam miał wiele cierpliwości do mojej osoby.

- Dziękuję ci za odwiedziny, pomoc, no i witaminy – Kamil zadbał o każdy szczegół. Było coś dla ciała, duszy…

- Będziesz dziękować jak zdasz na 5 – chłopak pogłaskał mnie ręką po ramieniu, czym dodał mi wsparcia. Bałam się jutrzejszego dnia, a dzięki niemu, ten niepokój został trochę zagłuszony.

- Dobrze – uśmiechnęłam się do niego i nie mogłam oderwać oczu od jego twarzy.

- Zobaczymy się w piątek? – Kamil zmienił temat, jak i wyraz twarzy. Nadal się uśmiechał, natomiast wydawało mi się, że trochę spoważniał.

- Jasne, jestem wolna od 15 – planowałam odpocząć w piątek i już nie zaglądać do książek. Kamil zawsze sprawiał, że miałam dobry humor i nie wahałam się ani chwili przed kolejnym spotkaniem.

- W takim razie, przyjadę po ciebie do szkoły. – chłopak był tajemniczy, ale byłam przekonana, że i tym razem wymyśli coś zwariowanego.

- Okej – uśmiechnęłam się miło do niego, tak, że aż mi się cieplej w środku zrobiło.

- Gosia, chciałbym ci wtedy kogoś przedstawić – widziałam jak walczył ze sobą, co budziło we mnie lęk. Nie wiedziałam dlaczego tak to na niego wpływało.

- Dobrze, to mam jakoś się specjalnie ubrać, przygotować? Przeraża mnie trochę twój ton – nie chciałam ukrywać, że niepokoiło mnie jego zachowanie. Dla mnie nie było problemu, miałam kogoś poznać, więc chciałam to zrobić.

- Nie, spokojnie. Ubierz się normalnie, nie będzie to nic oficjalnego, zresztą, zobaczysz w piątek. Będę już leciał – Kamil rzucił mi uśmiech i wstał z krzesła, chcąc już opuścić mój pokój.

- Nie zapomniałeś aby o czymś? – byłam zaskoczona, że już chciał wyjść. Tak bez większego pożegnania, więc nastawiłam mu policzek, by zrobił to, co powinien.

- Czyli mogę już się tak z tobą żegnać? – na twarzy miał piękny, szeroki uśmiech, który był wart miliony. Moje serce  urosło, kiedy widziało go takiego.

- Musisz -  poprawiłam jego wypowiedź, bo chciałam zaznaczyć, że chciałam, by w stosunku do mnie zachowywał się trochę czulej. Chłopak podszedł i zrobił to, o co go poprosiłam. Dał mi buziaka w policzek, a ja natychmiast się zarumieniłam.

- Pa – po tych słowach, już go nie zatrzymywałam. Byłam w bardzo dobrym humorze i nawet nie przejmowałam się sprawdzianem. Byłam w skowronkach i to mnie uskrzydlało.

Poświęćcie kilka minut na zostawienie komentarza, to dla mnie bardzo ważne :)