The experience cz 172

- Gosia, zaczekaj! – te słowa usłyszałam następnego dnia, gdy wychodziłam ze szkoły. Znałam ten głos doskonale, to był Bartek. Zastanawiałam się czego on jeszcze chciał ode mnie. Odwróciłam się bardzo niechętnie i wtedy nawet nie spodziewałam się, że był tak blisko mnie. Patrzyliśmy na siebie twarzą w twarz.

- O co chodzi?- nie miałam ochoty na rozmowę z nim i nie ukrywałam tego. Zresztą, chciałam już iść do domu i położyć się do łóżka, bo tego dnia nie czułam się najlepiej.

- Chcę z tobą porozmawiać, proszę – patrzył na mnie błagalnie a ja myślałam tylko nad tym, gdzie podziała się moja siła. Czułam się słaba i to nie był dobry moment na rozmowę, wiedziałam, że trudno będzie mi postawić na swoim, bo w tamtym momencie byłam w stanie szybko mu ulec.

- Kiedy ty zrozumiesz, że my już nie mamy o czym rozmawiać? Tak trudno zrozumieć, że chcę byś odszedł? Na zawsze?- starałam się go zniechęcić do siebie, ale od razu miałam wyrzuty sumienia, że za ostro go potraktowałam. Odwróciłam wzrok, bo nie chciałam dłużej patrzeć w te jego brązowe oczy. Bartek chyba wyczuł moją słabość bo złapał mnie za rękę, przez co automatycznie na niego spojrzałam.

- Czemu mi się wydaje, że twoje oczy tego nie chcą? – jego głos złagodniał i stał się bardzo przyjemny. On sam stał się czuły i taki, jaki był kiedyś, na samym początku naszej znajomości. Tylko, że nie byłam w stanie zaczynać tego od nowa, za bardzo bolało mnie to, co zrobił.

- Bo ci się tak tylko wydaje. Co mam zrobić byś się wreszcie odczepił ode mnie? Bartek zrozum, że to koniec, ja już nigdy z tobą nie będę – mówiąc te słowa przekonywałam nie tylko jego, ale i samą siebie. Pragnęłam spokoju i nie wracania do przeszłości, a on ciągle mi to uniemożliwiał.

- Kocham cię i będę o ciebie walczył, bo wiem, że nie przestałaś mnie kochać – tym razem Bartek odezwał się bardziej stanowczo i pewnie siebie. Nie mogłam wyprzeć się tego, że go kochałam, to byłoby za duże kłamstwo.

- Ale ja nigdy nie zapomnę o tym co zrobiłeś! Proszę, odwal się, raz a porządnie, daj mi spokój! – zdenerwowałam się tym, że zasłaniał się moją miłością do niego. Jasne, miłość była ważna, ale nie można było wszystkiego nią przykryć. A co z zaufaniem i szacunkiem?

- Jesteś dla mnie wszystkim, jesteś sensem mojego życia, nie mogę Cię stracić – tym razem Bartek zmienił kierunek i starał wzbudzić we mnie litość, ale i to nie poskutkowało, a wręcz jeszcze bardziej podsyciło moją złość na niego. Grał uczuciami i życiem tylko po to, bym do niego wróciła. Byłam zmęczona tym wszystkim, nim, tym nękaniem, namawianiem.

- Czy ty chociaż raz nie możesz skupić się na tym, czego ja chcę? Jesteś pieprzonym egoistą! – kiedy wykrzyczałam mu to prosto w twarz zauważyłam, że niektóre osoby wychodzące ze szkoły, zaczęły nam się przyglądać. Nieświadomie znaleźliśmy się w centrum zainteresowania i od razu zaczęłam się czerwienić.

- Jakiś problem? – nagle, nie wiedząc skąd, obok znalazł się Kamil. Kompletnie nie wiedziałam co tam robił, przecież  się nie umawialiśmy. To był kolejny raz, kiedy był świadkiem mojej kłótni z Bartkiem. Byłam trochę zła, że się tam zjawił, bo to mogło dolać tylko oliwy do ognia.

- Nie twoja sprawa, nie widzisz, że teraz Gosia rozmawia ze mną? – nim zdążyłam cokolwiek powiedzieć Bartek wtrącił swoje pięć groszy. Tak jak sądziłam, przyjął postawę obronną i jego złość jeszcze bardziej się nasiliła. Nie wiedziałam co powiedzieć i jak się zachować. Byłam pomiędzy młotem a kowadłem, co bym nie zrobiła, to i tak byłoby źle, już rozważałam zostawienie ich tam obu.

- Zabrać cię do domu? – Kamil momentalnie zmienił front i zlekceważył Bartka. Odwrócił się do mnie i ciepłym, spokojnym spojrzeniem przypatrywał się mojej twarzy. Jego propozycja chyba była najlepszą z możliwych, ale to oznaczało, opowiedzenie się po stronie Kamila, a nie wiedziałam czy to było w porządku wobec Bartka, chociaż on też nie był w porządku i to już od bardzo dawna.

- Tak – tylko na tyle było mnie stać, ale to jedno, krótkie słowo wypowiedziałam z zmęczeniem i zwątpieniem w to co się działo. Miałam dosyć przekonywania Bartka, że nasz związek to już była historia. Tak bardzo chciałam żyć z biegiem chwil, a on mnie zatrzymywał.

- Gosia, proszę – kiedy już się miałam odwrócić, Bartek błagalnie wymówił moje imię. Zabolało mnie serce kiedy z jego ust wydobył się ból. Niespodziewanie, do oczu napłynęły mi łzy i poczułam się naprawdę źle.

- Ja też prosiłam –wyszeptałam te słowa unikając jego wzroku i z Kamila ręką na ramieniu odeszłam od Bartka i pospiesznie wsiadłam do samochodu kolegi. Nie byłam w stanie wypowiedzieć ani jednego słowa, byłam zmęczona, osępiała i pozbawiona nawet grama dobrego humoru.

- Niepokojąco milczysz – Kamil przerwał ciszę, która panowała w samochodzie. Sama nie wiedziałam nad czym myślałam i dlaczego się do niego nie odzywałam. Sytuacja sprzed chwili wprawiła mnie w beznadziejny nastrój a ja sama byłam rozstrojona.

- Jak ty w ogóle się tam znalazłeś? – pojawienie się Kamila przed szkołą wywołało u mnie różne uczucia. Z jednej strony mogłam dopiec Bartkowi odchodząc z Kamilem, a z drugiej byłam na niego zła, że Bartek znowu widział mnie w towarzystwie innego chłopaka.

- Myślałem, że zrobię ci niespodziankę, przyjadę po ciebie i razem spędzimy popołudnie, ale chyba wyszło odwrotnie… – po tych słowach spojrzałam na jego twarz i ujrzałam smutek. Od razu poczułam się źle, że miałam takie myśli. On starał się jak tylko mógł, chciał mi pomóc a ja jeszcze miałam pretensje.

- Skąd wiedziałeś o której kończę? – zanim planowałam zagłuszyć jego grymas, chciałam zaspokoić swoją kobiecą ciekawość.

-  Jak się ostatnio widzieliśmy to powiedziałaś, że codziennie kończysz o 14, oprócz poniedziałków – chłopak lekko uniósł swój prawy kącik do góry, co złożyło się na delikatny uśmiech.

- Przepraszam cię za siebie i za niego. Bardzo dobrze, że się pojawiłeś i zabrałeś mnie stamtąd – nie mogłam pozwolić by Kamil miał żal do siebie, przecież miał dobre intencje. Gdyby nie on, to pewnie Bartek tak szybko by się nie odczepił, a tak, rozmowa skończyła się w odpowiednim momencie.

- Więc nie jesteś zła na mnie? – trochę niepewnie, a zarazem z uśmiechem na twarzy, chłopak spojrzał na mnie.

- Ja na ciebie? To prędzej ty na mnie – z wyrzutem i kręcąc głową z niedowierzania odpowiedziałam mu na zadane pytanie. Wystarczyła mi jego obecność i już byłam spokojniejsza. Całe napięcie, nerwy, które towarzyszyły mi przed chwilą, spadły do parteru.

- To nie mamy o czym mówić. – zadowolony z przebiegu naszej rozmowy uśmiechnął się do siebie i patrzył na drogę.

- Czy mi się wydaje, czy nie jedziemy do mnie do domu?- zwróciłam uwagę na to, że już dawno powinniśmy skręcić w jedną uliczkę, by dojechać do mojego domu, bo to właśnie tam Kamil miał mnie zabrać.

- Nie wydaje ci się. Chyba nie masz nic przeciwko, żeby spędzić ze mną kilka godzin? – pomimo, że znałam Kamila dosyć krótko, to już zdążyłam poznać jego uśmiechy i wyrazy twarzy. Tym razem, patrzył podejrzliwie i trochę mnie podpuszczał.

- W sumie to już postawiłeś mnie przed faktem dokonanym – nie byłam rozczarowana jego zachowaniem, ani tym, że nie spytał się mnie o zdanie. Kiedyś nie lubiłam jak ktoś podejmował za mnie decyzje, ale Kamil robił to w tak fajny i uprzejmy sposób, że nie sposób było mu odmówić.

- Jesteś zawiedzona tym faktem? – znowu robił to samo, podpuszczał mnie i czułam, że starał się wyciągnąć ode mnie, jakie zdanie miałam na jego temat. Do tej pory, to on mówił jaka jestem, co o mnie myślał itd., a ja kryłam się ze swoimi uczuciami.

- A na taką wyglądam? – nie zmieniałam swojego frontu i ciągle trzymałam się tego, by nie dać mu podstaw by myślał, że robił na mnie wielkie wrażenie. Chciałam traktować go jako kolegę i nie robić nadziei na coś więcej. Byłam w takim okresie, że nie wiedziałam czego chciałam i czy byłam w stanie się zaangażować.

- Maskujesz się ciągle i nie wiem czy lubisz spędzać ze mną czas, czy przeszkadza ci, że dzwonię, przyjeżdżam – Kamil zmienił ton głosu na bardziej poważny, ale ciągle był miły.

- Jak będzie coś nie tak to ci powiem, ok? – swoim uśmiechem chciałam uspokoić jego wszelkie obawy i uświadomić, że nie robił nic, co by mi przeszkadzało.

- Czyli jak nic nie mówisz, to znaczy, że jest w porządku? – Kamil zatrzymał samochód i patrzył na mnie niebezpiecznym wzrokiem, filtrował mnie i czułam się trochę nieswojo.

- Dokładnie tak. Co tu robimy? – uśmiechnęłam się miło i zmieniłam front rozmowy dodatkowo uciekając wzorkiem by rozejrzeć się po okolicy, która wydawała mi się znajoma. Przywołała pewne wspomnienia, które wydawały się być tak odległe, że pamiętałam je jak przez mgłę. Kiedyś jak miałam zły dzień, Maciek zabrał mnie na gokarty i oboje wtedy niesamowicie szaleliśmy. Oboje lubiliśmy adrenalinę i jeździć czymkolwiek, byleby szybko. Od tamtej pory, nigdy nie byłam na gokartach a one, kojarzyły mi się tylko z Maćkiem. Może to było zrządzenie losu, ale Kamil mi Go przypominał,  nie tylko w tym, że wpadł na taki sam pomysł, ale swoim podejściem do życia, otwartością i naturalnością. I może naginałam rzeczywistość i doszukiwałam się czegoś, czego nie było, ale tak jakoś mi się skojarzyło.

- Halo, Gosia, wszystko ok? – dopiero wtedy dotarły do mnie słowa Kamila. Przez chwilę tak się zamyśliłam, że nie słyszałam tego, co chłopak do mnie mówił.

- Tak, przepraszam – było mi głupio za swoje zachowanie, ale tak nagle mnie to naszło, że nie byłam po prostu przygotowana, że z pozoru normalna sytuacja wywoła we mnie takie poruszenie.

- Jeżeli nie chcesz to nie musimy tam iść – Kamil patrzył na mnie zatroskanym wzrokiem i patrząc w jego oczy widziałam, że przejął się moją reakcją. On też był zaskoczony, że zamiast uśmiechu na mojej twarzy, zobaczył smutek.

- Nie, wręcz przeciwnie, po prostu coś mi się przypomniało – znowu spojrzałam na widok za oknem i dokładnie widziałam tamten dzień. Odkryłam w sobie ranę, która nie była zaleczona a to nie było komfortowe, ale musiałam się z tym zmierzyć. Musiałam dalej żyć, bo jakbym się tak dalej zachowywała to mogłabym zwariować.

- To coś ma związek z przeszłością i tym chłopakiem? – Kamil był delikatny w swoich słowach i nie czułam, żeby nazbyt ingerował w moje życie. To było zrozumiałe, po prostu chciał poznać moje uczucia by zrozumieć mój obecny stan.

- Tylko z przeszłością, możemy już iść ? – uśmiechnęłam się do chłopaka mając nadzieję, że już więcej nie będzie pytał o to, co mi się stało.

- Chodźmy – Kamil odpiął sobie pas a ja zrobiłam to samo. Po chwili wyszłam z samochodu poprawiając ubranie i szliśmy w kierunku hali, gdzie znajdował się tor wyścigowy.

- Zobaczysz, pokonam Cię, jestem mistrzynią – postanowiłam trochę rozładować atmosferę i pożartować z obecnej sytuacji. Tym samym chciałam odgonić wspomnienia i przywołać nowe.

- Jak jesteś tego taka pewna, to się załóż – Kamil przystanął na chwilę i wpatrywał się we mnie z trochę cwaniackim uśmiechem. Byłam świadoma tego, że mnie podpuszczał i że miał ochotę podkręcić atmosferę naszego spotkania. Sama jazda na gokartach dostarczała sporej dawki adrenaliny, a zakład mógł tylko urozmaicić to wydarzenie.

- O co? – założyłam ręce na piersi i pełna pewności siebie, czekałam na jego propozycję jednocześnie myśląc, o co ja bym chciała się założyć. To była bardzo niebezpieczna gra, nie wiedziałam co mogło mu siedzieć w głowie, a na pewno nie chciałam się poddać.

- Jak wygram, pójdziesz ze mną na rodzinną imprezę. Za dwa tygodnie moi dziadkowie mają pięćdziesiątą rocznicę ślubu i organizują imprezę, wiesz tańce i takie tam. No i chciałbym żebyś mi towarzyszyła – Kamil mówiąc mi, co ma być moją karą,  miał radosny, ale wywyższający uśmiech. W pierwszej chwili śmiałam wątpić czy mówił poważnie.

- Żartujesz, prawda? – rodzinne imprezy zawsze kojarzyły mi się poważnie i towarzyszenie Kamilowi w jednej z nich, było właśnie czymś w tym rodzaju. Byłam zdziwiona, że chciał abym to ja była jego partnerką, bo znaliśmy się dopiero dwa tygodnie.

- Nie i nie mam do tego powodu. A co ma być twoją nagrodą? – Kamil trochę zlekceważył moje zaniepokojenie i skupił się na tym, o co ja walczyłam.  Za dużo czasu do namysłu nie miałam a jakiegoś konkretnego pomysłu również mi brakowało.

- Pójdziemy na wieczór karaoke i tym razem to Ty zaśpiewasz – tylko to przyszło mi do głowy. Pamiętałam jak ostatnio prosiłam Kamila by wziął udział w tej zabawie, a on bronił się czym tylko mógł. Wtedy uszanowałam jego prośbę i odpuściłam śpiewanie przed pełną salą ludzi. Tym razem miałam wątpliwości czy grałam czysto, ale naprawdę nie mogłam się doczekać, aż zobaczę Kamila śpiewającego.

- Teraz to ty żartujesz, dobrze wiesz, że tego nie zrobię – Kamil był w szoku kiedy usłyszał moją propozycję. Był zagubiony i zmieszany bardziej niż ja, kiedy słuchałam tego, co miało być moją karą.

- W takim razie, na razie – odwróciłam się na pięcie i zaczęłam iść w stronę centrum.  Nie zamierzałam w ogóle walczyć, skoro on nie chciał przystać na moje słowa, ale prawdę powiedziawszy, znowu go podpuszczałam. Chciałam sprawdzić czy był mięczakiem czy może miał temperament.

- Okej, dobra niech będzie – kiedy usłyszałam te słowa, momentalnie się odwróciłam i zobaczyłam Kamila stojącego z uniesionymi ku górze rękoma. Wyglądał jakby się poddawał, a ja w duszy modliłam się o wygraną. Po pierwsze marzyłam o tym, by Kamil zaśpiewał, a po drugie, nie za bardzo lubiłam rodzinne imprezy, szczególnie kiedy nie znałam tej rodziny.

- To zmierzmy się – byłam pełna pewności siebie kiedy wchodziliśmy do budynku i miałam nadzieję, że ta pewność siebie mnie nie zgubi. Widziałam, że Kamil był lekko przestraszony, ale starał się to ukryć. Po wejściu na halę dokonaliśmy wszelkich formalności jeżeli chodzi o płatność, ubiór itd. I już po niecałych dziesięciu minutach wsiadaliśmy do naszych pojazdów. Czułam jak serce biło mi szybciej i krew pulsowała w żyłach. To było niesamowite uczucie. Mogłam wydobyć z siebie twardziela i pokazać swoją siłę. Walka była zacięta i żadne z Nas nawet na moment nie odpuszczało. Najpierw przez dłuższy czas to on prowadził, później przez chwilę ja i znowu on. W ostatnim okrążeniu przepychaliśmy się jak wariaci, było bardzo zabawnie i cała ta sytuacja z boku musiała wyglądać naprawdę komicznie, lecz w ostateczności tuż przed samą metą wyhamowałam i pozwoliłam mu przejechać. Nim się zorientował co zrobiłam znalazł się za metą a ja dopiero wtedy dojechałam.

- Czemu to zrobiłaś?! – powiedział zaskoczony, kiedy ściągnął kask. Patrzył na mnie, w ogóle nie rozumiejąc mojego zachowania. Wtedy ja również ściągnęłam kask i uśmiechnęłam się szeroko.

- Jakby to powiedzieć, nagle nabrałam chęci by ujrzeć cię w garniturze – tak naprawdę poczułam się głupio, że zagrałam nieczysto. Nie było mi dobrze z tym, że miałby zrobić coś, przed czym tak się bronił. Gdyby  chciał grać tak samo jak ja, poprosiłby o to, abym opowiedziała mu o swojej przeszłości, a jednak tak nie postąpił.

- Nie wiem co powiedzieć – chłopak stanął przede mną i wyraźnie było tak jak mówił. Widziałam skołowanie na jego twarzy połączone z nieznaną mi radością.

- Nic nie mów, nic nie zmieni faktu, że bawiłam się wyśmienicie i powinnam Ci za to podziękować – wypad na gokarty był wspaniałym pomysłem i nic tego nie zmieniło, nawet moja przegrana. Świadomość, że mogłam zrobić coś dobrego, była znacznie większa. Nikt nie lubił przegrywać, ale ja wybrałam mniejsze zło i nie czułam się przegrana, po prostu wygrałam coś innego - Jego uśmiech i zadowolenie , w końcu też mogłam mu się odwdzięczyć za to, co w ostatnim czasie dla mnie robił, a przede wszystkim wygrałam walkę sama z sobą i z dawnymi wspomnieniami.

- W takim razie, i ja rezygnuję z twojej kary – Kamil zrobił krok do przodu i stał bardzo blisko mnie, i zastanawiałam się czy czasem nie za blisko. Lubiłam go, ale nie chciałam dawać mu mylnych sygnałów. Był bardzo fajnym chłopakiem i zasługiwał na coś znacznie lepszego niż to, co ja mogłam mu zaoferować.

- Oj nie mój drogi. Zakład to zakład, a ja przegrałam na własną odpowiedzialność i to nie podlega żadnej dyskusji. Jeżeli chcesz mi to zadośćuczynić, to jestem piekielnie głodna – nie zamierzałam odpuszczać, doskonale wiedziałam co mi groziło i chciałam się z tym zmierzyć. Jeżeli Kamil chciał żebym poszła z nim na tą imprezę, to zamierzałam to zrobić, nawet jeśli to ja wygrałabym ten zakład.

- W takim razie zapraszam na obiad – chłopak uśmiechnął się do mnie i wskazał ręką w kierunku w którym miałam podążyć. Musieliśmy zdjąć z siebie kombinezony i zabrać swoje rzeczy.

- Nie jesteś zła, że fryzura  trochę Ci się popsuła? – Kamil zwrócił się do mnie kiedy siedzieliśmy już w samochodzie i jechaliśmy do jakiejś knajpy na obiad.

- Proszę Cię, jeszcze nie zauważyłeś, że nie należę do dziewczyn, które lamentują z powodu złamanego paznokcia czy popsucia fryzury?- było mi zupełnie obojętne jak wyglądałam i w jakim stanie były moje włosy . Nie wyglądałam jak upiór, ale po prostu jakbym zmierzyła się z silnym wiatrem.

- Zauważyłem i zauważyłem także, że znowu się śmiałaś – Kamil cały czas nie odpuszczał, tylko starał się mnie rozweselić i przywrócić nastoletnią radość. Nikt chyba tak uważnie jak on nie słuchał tego co mówiłam. Doskonale zapamiętywał co mówiłam  i wykorzystywał na obopólną korzyść.

- To dzięki tobie. Dziękuję ci za ten dzień i wszystkie poprzednie – byłam mu niezmiernie wdzięczna, że poświęcał swój wolny czas na to, bym znowu była szczęśliwa. Co rusz mnie zaskakiwał i wymyślał coś nowego i za każdym razem trafiał w samo sedno. Z nim czas płynął tak szybko i w przyjemnej atmosferze, że żałowałam że nadchodziły chwile, kiedy musieliśmy się rozstać.

- Spokojnie, to jeszcze nie koniec, bo chyba nie masz mnie dosyć, co? – Kamil spojrzał na mnie z ukrytym uśmiechem. Nie mogłam nadziwić się, że tak dobrze się rozumieliśmy. To było niezwykłe, a zarazem ogromnie przyjemne.

- Jeszcze trochę wytrzymam – ciągle się maskowałam, ale nie trudno było odgadnąć, że jego towarzystwo było najlepszym jakie mogłam mieć. Odrywałam się od świata i przyziemnych spraw, zapominałam o szkole, domu, Bartku. Może to było niezdrowe i egoistyczne, ale lubiłam to. 

Hej, mam nadzieję, że tą długą częścią wynagrodziłam Wam to czekanie :) Na pocieszenie dodam, że następne części będą równie długie. 

Powodzenia w nowym roku szkolnym!