The experience cz 178

Cześć!

Krótkim słowem wstępu chciałabym Wam przekazać, że jak pewnie wiecie w związku z moją zmianą Uczelni, czeka mnie przeprowadzka, która ma miejsce właśnie w ten weekend.  Pakowanie jest podwójne, ponieważ wyprowadzam się wraz z siostrą i będziemy mieszkały razem. Przez ten natłok obowiązków i wszelkich pojawiających się problemów  nie mam czasu by spokojnie usiąść przed komputerem. Obiecałam sobie, że dzisiaj z samego rana będzie post, a wczoraj wieczorem okazało się, że muszę jechać do Opola po jedno zaświadczenie, którego potrzebuję na Uczelni w Krakowie. Także cały dzień mi zleciał na załatwianiu papierkowych spraw.

Wracając do meritum sprawy. W niedzielę będę już w „swoim” nowym domu, także zanim się ogarnę z rzeczami, internetem i miastem to może trochę czasu minąć, więc proszę Was o cierpliwość. Odezwę się na pewno na instagramie  ( instagram/paulina.opowiadania).  Kolejny post będzie już prosto z Krakowa!

Sprawdzian z matematyki poszedł mi nawet dobrze, przynajmniej takie miałam przeczucie. Gdyby nie pomoc Kamila, to pewnie miałabym większy problem z rozwiązywaniem niektórych zadań, a tak cały czas miałam w pamięci to, czego mnie nauczył.

Od środy w sumie nic się nie działo. Tak naprawdę natłok nauki mnie przygniatał, a cały wolny czas spędzałam w książkach. Na szczęście dzisiaj był już piątek i byłam umówiona z Kamilem. Cieszyłam się na to spotkanie, ale w głębi duszy byłam lekko przerażona  tym, co planował zrobić. Zapowiedział, że komuś mnie przedstawi i gdyby to była jego mama albo dziadkowie, to pewnie by mi o tym powiedział, a nie trzymał w niepewności. No nic, musiałam spokojnie czekać.

Kiedy wyszłam z budynku szkoły, Kamil już na mnie czekał. Wyglądał normalnie, tak jak zawsze, chociaż kiedy do niego podeszłam, zauważyłam, że był nieco spięty.

- Hej – miło uśmiechnęłam się do chłopaka i przywitałam się z nim całusem w policzek. Zauważyłam, że obok przeszła Martyna, która nie spuszczała z nas wzroku.

- Cześć, gotowa? – widziałam, że Kamil za wszelką cenę starał się ukryć towarzyszące mu zdenerwowanie,  natomiast byłam naprawdę spostrzegawczą osobą. Może nie znałam go jakoś wybitnie długo, bo lekko ponad  miesiąc, ale Kamil zawsze był wyluzowany i spokojny, więc łatwo było poznać, że coś go trapiło.

- Tak, powiesz mi gdzie jedziemy? – chłopak otworzył mi drzwi do samochodu a ja zanim wsiadłam, spojrzałam na niego mając nadzieję, że zdradzi mi chociaż drobny szczegół.

- Niedługo się wszystkiego dowiesz – po tych słowach ujrzałam tylko lekki uśmiech i nie pozostało mi nic innego jak uzbroić się w cierpliwość. Kiedy Kamil również znalazł się w samochodzie, ruszyliśmy w stronę centrum.

Całą drogę milczałam, a to chyba było spowodowane przez jego tajemniczość. Najgorsze było to, że nie wiedziałam na co się przygotować, więc starałam się być spokojna i nie denerwować na zapas. Po około kwadransie dojechaliśmy pod budynek, który nigdy wcześniej nie był mi znany. Wiedziałam, że kiedyś znajdowały się w nim jakieś biura, ale obecnie nie wiedziałam co się tam mieściło, a tabliczka była na tyle daleko, że nie potrafiłam przeczytać napisów, które się na niej znajdowały.

- Poczekasz tutaj na mnie? Zaraz wrócę – Kamil miał spokojny głos, ale lekko błagalny, jakby bał się, że mogłabym się czymś wystraszyć i chcieć uciec.

- Jasne – nie rozumiałam jego obaw ani tajemniczości. Chciałam dodać mu otuchy i wiary, że zostanę i cierpliwie poczekam. Nie czekał długo, tylko wyszedł z samochodu i zniknął w środku budynku.

Zanim chłopak wrócił, z budynku wyszło kilkoro ludzi z małymi dziećmi. Powoli domyślałam się kogo chciał mi przedstawić i szczerze byłam tym bardzo zaskoczona, ale chyba nie na tyle, by uciekać, może przez to, że ciągle nie chciałam w to uwierzyć… Lubiłam Kamila i musiałam pozwolić by zrobił to, co zamierzał, dać wytłumaczyć zaistniałą sytuację.

Po niecałych kolejnych pięciu minutach, zobaczyłam idącego w moją stronę Kamila i małego chłopczyka. Podobieństwo pomiędzy nimi, było naprawdę porażające – te same włosy, nos i oczy. Nie czekając na ich żadne słowa, wyszłam z samochodu i promiennie uśmiechnęłam się do dwóch mężczyzn, którzy stali naprzeciwko mnie, byłam poddenerwowana i naprawdę zaskoczona, ale robiłam wszystko, by nie dać tego po sobie poznać.

- Gosiu, chciałbym przedstawić ci Kacpra…. to mój syn – Kamil niewyobrażalnie się stresował a przy tym tak intensywnie się na mnie patrzył, że aż miałam gęsią skórkę. Podejrzewałam, że było to dla niego bardzo trudne i obawiał się mojej reakcji.

- Hej, jestem Gośka – ukucnęłam przed małym klonem Kamila i wyciągając do niego dłoń, uśmiechałam się szeroko. Chłopczyk nie pozostawał mi dłużny i od razu uścisnął moją dłoń.

- Cześć – nieśmiałość małego mężczyzny wprawiła mnie w rozbawienie. Wyglądał tak słodko i uroczo, że od razu go polubiłam. Kiedy powróciłam do normalnej postawy zetknęłam się nie tylko z szerokim uśmiechem na twarzy Kamila, ale i przerażeniem w jego oczach. Czułam, że nadal się denerwował i starał się przefiltrować moje myśli, chociaż najgorsze miał już za sobą.

- Pójdziemy na plac zabaw? – to pytanie Kamil skierował nie tylko do swego syna, ale także do mnie. Uśmiechem mu przytaknęłam, a Kacper zaczął skakać z radości.

- A pohuśtasz się ze mną? Bo tata mówi, że jest za duży – potomek mojego kolegi, skierował się ze swoim żalem w moją stronę, co mnie bardzo rozbawiło. Poczułam, że mnie zaakceptował, a to było bardzo miłe.

- Naprawdę tak mówi? Nikt nie jest za duży na huśtawki – śmiać mi się chciało z wymówki Kamila, przecież huśtanie było zabawne i takie beztroskie.

- On chyba się boi – Kacper był tak niewinny, że zazdrościłam mu, iż był dzieckiem. Jak na moje oko miał z 4 latka, a naprawdę był rozgadany jak niejeden 6 latek. Po chwili znaleźliśmy się na wspomnianym placu zabaw, Kacper od razu pobiegł do piaskownicy, a my usiedliśmy na ławce obok. Czułam, ze Kamil chciał ze mną porozmawiać i sama odczuwałam taką potrzebę.

- Nie wiem od czego zacząć… - widziałam zmagania i wewnętrzne rozterki, jakie towarzyszyły chłopakowi. Miałam wrażenie, że zaraz połamie sobie wszystkie palce z nerwów. Chciałam mu jakoś pomóc, tylko nie wiedziałam jak.

- Nie stresuj się tak, to, że masz dziecko naprawdę niczego pomiędzy nami nie zmienia – uśmiechnęłam się do niego mając szczerą nadzieję, że to jakoś ułatwi sprawę, a moje słowa zabrzmią naprawdę przekonująco.

- Nie zmienia bo nie masz nic przeciwko, bo jesteśmy tylko znajomymi, czy nie zmienia nawet gdybyśmy byli dla siebie kimś więcej? – Kamil był ze mną naprawdę szczery i nasza rozmowa wchodziła na poważny tor. Domyślałam się intencji, jakie mu towarzyszyły, na szczęście długo nie musiałam się zastanawiać nad odpowiedzią.

- Obojętnie co byłoby pomiędzy nami to i tak to nie wpłynie na nasze relacje. Wiesz, że cię lubię i nie skreślę cię, tylko dlatego, że masz dziecko, które nota bene jest urocze – przepadłam pod  urokiem Kacpra. Nawet  przez chwilę nie towarzyszyła mi myśl, by się odwrócić i dać sobie spokój.

- Wiem, że cię zaskoczyłem, ale nie chciałem dłużej tego przed tobą ukrywać. – kiedy nasze oczy spotkały się ze sobą, złapałam chłopaka za dłoń i uśmiechnęłam się do niego.

- Domyślam się, że nie każda dziewczyna tak zareagowała jak ja? – poniekąd było to pytanie retoryczne, ale byłam ciekawa poprzednich doświadczeń Kamila. Już trochę znałam świat i reguły w nim panujące, także mogłam się domyślić, jaka czekała mnie odpowiedź.

-Niestety, a może stety. Cieszę się, że potrafisz mnie zrozumieć i nie okazujesz, żeby chociażby w najmniejszym stopniu, jest to dla ciebie ciężkie – zachowywał się tak, jakby spadł mu kamień z serca, chyba był lżejszy o kilka kilo. Nigdy nie byłam w takiej sytuacji w jakiej on się znalazł i pewnie nawet nie byłabym w stanie wyobrazić sobie co przeżywał, ale nie byłam od zadawania katuszy.

- Bo nie jest. Jasne, zaskoczyłeś mnie i to nawet bardzo, ale to nie jest powód bym nagle zerwała z tobą kontakt. Jesteś ze mną szczery i naprawdę to doceniam. Opowiesz mi o was?  - pogodnie spojrzałam najpierw na Kamila  a później na jego pierworodnego. Byłam ciekawa ich historii i jak teraz wyglądało wychowanie syna przez niego.

- Kacper urodził się jak miałem 21 lat, czyli niecałe pięć lat temu. Z  Natalią, poznałem się jak miałem 17 lat i byliśmy ze sobą aż do czasu narodzin małego. Kiedyś byliśmy naprawdę szczęśliwi, rzadko się kłóciliśmy, ale gdy Natalia zaszła w ciążę, to wszystko się zmieniło. To była wpadka, nie planowaliśmy tego i nie trudno się domyślić, że ciąża kompletnie przewróciła nasze życie. Jej rodzice mieli do mnie pretensje bo Natalia była na studiach. Oni, zresztą tak samo jak Natalia, chcieli byśmy wzięli ślub. – Kamil na chwilę zamilkł i czułam jak się wahał. Przywracanie tych wspomnień pewnie nie było dla niego łatwe, mimo, że minęło już tyle lat.

- A ty nie chciałeś? – postanowiłam mu trochę pomóc, ale zależało mi na tym, by nie wyglądało to, jako ciągnięcie za język i bezwzględne dopytywanie się.

- To nie tak… Nie chciałem żenić się tylko z tego powodu, że miało przyjść na świat dziecko. Byłem młody, miałem dopiero 21 lat i nie w głowie było mi małżeństwo. Owszem, dziecko byłem w stanie wychowywać i kochałem Natalię, ale uważałem, że wszystko ma swój czas. O to były wieczne kłótnie i pretensje. Natalia wypominała mi, że jej nie kocham itp. Tłumaczyłem jej, że tak nie jest, ślub weźmiemy, wtedy gdy uznamy, że to wszystko jest na tyle silne by to zrobić, bo to poważna decyzja. W końcu mnie zrozumiała, ale na tym kłótnie się nie kończyły. Ja dużo pracowałem, jeszcze wtedy nie w firmie u dziadka, miałem dwa etaty i ciągle mnie nie było w domu i według niej niewystarczająco zarabiałem, a później to o każdą rzecz się kłóciliśmy i jak mały miał z 5 miesięcy to się rozstaliśmy. Nikt by nie zniósł wiecznych oskarżeń, pretensji i wygórowanych wymagań. To nie była łatwa decyzja, ale tak jest lepiej dla Kacpra, Natalii i mnie. Teraz mamy normalne relacje, ani przyjacielskie ani wrogie, zupełnie neutralne. Tolerujemy się bo musimy to robić dla dobra dziecka. Na co dzień to Natalia się nim opiekuje, a ja w dwa weekendy w miesiącu i czasem odbieram go z przedszkola. Kocham go najbardziej na świecie i jest dla mnie najważniejszy. Wiesz, to niesamowite jak ktoś woła do ciebie „tato”, ma twoje oczy i nawet w najgorszy dzień dodaje radości – nie mogłam nadziwić się czułości z jaką chłopak mówił o swoim dziecku. Zrozumiałam, że musiał sporo wycierpieć i przejść w tamtym okresie. Uważałam, że podjął jedną z lepszych decyzji i ktoś mógłby uznać, że była szczeniacka, ale to właśnie było wręcz przeciwnie. Pokazał swoją dojrzałość i rozsądek.

- Jesteś… aż brakuje mi słów – nie wiem czemu, ale miałam łzy w oczach. Wzruszyłam się, co mnie samą zdziwiło. Widziałam zdezorientowanie na twarzy chłopaka, który był bardziej zaskoczony moim zachowaniem niż ja sama. – Spokojnie, nie mam nic złego na myśli – musiałam jak najszybciej wyjaśnić mu, że wcale nic złego się nie działo, nie miałam żadnych nieprzyjemnych myśli. Wytarłam spływającą łzę po moim policzku i spontanicznie przytuliłam się do chłopaka a on mocno, po raz pierwszy od naszego poznania, mnie przytulił. Nie wiedziałam co się ze mną działo i czemu tak mnie to poruszyło. – Jesteś wspaniałym tatą, wiesz? – uwolniłam się z uścisku i z uśmiechem na ustach spojrzałam w oczy chłopaka. Może moja zmiana nastroju była zbyt szybka i diametralna, ale moje łzy były łzami szczęścia.

- Staram się nim być – już nic nie zdążył dodać, bo podbiegł do nas mały klon Kamila i przerwał nam rozmowę, a ja starałam się jak najszybciej ogarnąć by malec nie widział mnie w takim stanie.

- Pobawisz się ze mną? – ku memu zaskoczeniu, chłopczyk stanął naprzeciwko mnie i patrzył na mnie swoimi maślanymi oczkami, którym nie sposób było odmówić.

- Jasne – szybko złapałam go za rączkę i poszliśmy na zjeżdżalnię, wahadłowe huśtawki i inne atrakcje, które znajdowały się na placu. Sama byłam zdziwiona, że tak szybko złapałam kontakt z Kacprem, ale każdy mi mówił, że miałam dar do dzieci. Tak samo było z Julią, siostrą Bartka.

Kacper był rozkosznym dzieckiem, bardzo wesołym, energicznym i niesamowicie rozgadanym jak na swój wiek. Jemu buzia się nie zamykała, ale mnie to pasowało. Bardzo go polubiłam i chyba najlepszym momentem był ten, kiedy niosłam go na rękach to dał mi buziaka. Kupił mnie tym dokumentnie i najchętniej bym się z nim w ogóle nie rozstawała. Jakbym w przyszłości miała mieć dziecko, to mogłoby być ono dokładnie takie jak Kacper.

- Zbieramy się, czas na jakiś obiad – Kamil podszedł do nas i przerwał nam zabawę, po której byłam cała mokra. Wtedy poczułam także burczenie w moim brzuchu.

- Nie, jeszcze troszeczkę – Kacper zaczął błagalnie prosić tatę, by ten pozwolił mu jeszcze trochę się pobawić. Byłam ciekawa ich stosunków, oraz jak wyglądało przez Kamila wychowywanie dziecka.

- Wiesz, że Gosia nie potrafi zawijać makaronu na widelec? Musisz ją koniecznie nauczyć – chłopak ukucnął przy mnie i Kacperku i wpatrywał się w syna radosną miną. Mały patrzył to na mnie, to na swojego tatę.

- Ale Gosia jeszcze kiedyś pobawi się ze mną? – smutnym głosem odpowiedział tacie pytaniem na pytanie. Widziałam jego ponure oczka, które mnie rozbrajały.

- Z wielką przyjemnością – nie czekałam na słowa Kamila, tylko sama zapewniłam chłopca o tym, że nie widział mnie pierwszy i ostatni raz w swoim życiu.

- W takim razie jedziemy – chłopak wziął syna na ręce i po otrzepaniu go z piasku poszliśmy do samochodu. Miałam pewne wątpliwości, czy powinnam była z nimi jechać, nie chciałam nadużywać ich gościnności,  ten czas mieli dla siebie a ja nie chciałam przeszkadzać.

- Kamil, jedźcie sami, ja zjem coś na mieście – zwróciłam się do chłopaka, który wyciągnął fotelik z bagażnika i zapiął w nim syna.

- Ale czemu? Nie chcesz z nami jechać? – nie rozumiał mojego zachowania i w sumie sama mu się nie dziwiłam. Jeszcze przed chwilą zapewniałam go, że nie mam nic przeciwko temu, że miał syna, a teraz próbowałam się wykręcić z obiadu, tylko, że nie w tym leżał problem.

- Nie o to chodzi, nie chcę wam przeszkadzać – czułam się skrępowana i dosyć niepewnie. Chłopak podszedł do mnie i położył swe dłonie na moich ramionach.

- Gosia nie przeszkadzasz, oczywiście zmusić cię nie mogę, ale proszę byś z nami pojechała. Kacper cię polubił i chciałbym spędzić to popołudnie z wami – nie mogłam się oprzeć jego głosowi i wzrokowi. 

Jestem bardzo ciekawa jakie emocje w Was wywołał ten rozdział :)