The experience cz 150!

Jak to się potocznie  mówi, tonący brzytwy się chwyta. Tak naprawdę to już nie wiedziałam jak pomóc Piotrkowi a wiedziałam, że jak nic nie zrobię, to będę miała potworne wyrzuty sumienia. W mniemaniu kogoś całkowicie obcego czy nawet Piotrka, który de facto nie był mi obcy, zrobiłam naprawdę wiele, lecz ja ciągle miałam poczucie, że cały czas za  mało. Najgorsze było to, że w ogóle nie widziałam skutków swoich starań, żadnych efektów. Natomiast zupełnie bacząc na to, nie brakowało mi zapału.

Z drugiej strony, marzyłam o tym, by już ten rozdział zakończyć, by to wszystko się skończyło. Pierwszym czynnikiem, który sprowadzał mnie do tego typu myśli, było to, żeby Piotrek zaznał już spokoju i mógł cieszyć się życiem. By Jego troski i zmartwienia, wreszcie odeszły i mógł swobodnie funkcjonować. Drugi czynnik był bardziej osobisty. Przemyślając te wszystkie ostatnie wydarzenia w moim życiu doszłam do wniosku, że lepiej było jak z Piotrkiem byłam na dystans. Broń Boże nie obwiniałam Go za swoją kłótnię z Bartkiem, ale gdyby nie obecność Piotrka, wszystko mogło wyglądać inaczej a mimo to, ciągle zależało mi na Piotrku, szczerze Go lubiłam. I to nie było tylko dlatego, że był ze mną gdy Maciek umierał, ale to jest naprawdę dobry i fajny chłopak. 

Ja wiem, to wszystko jest strasznie pokręcone, ale chciałam zacząć nowy rok szkolny zamykając poprzedni.  Liczyłam, że i w tym spotka mnie dużo dobrego a z drugiej strony musiałam skupić się na nauce, bo przecież już będę pisać maturę.

Nie chciałam izolować się od Piotrka, ale czułam, że on nie zacznie normalnie żyć, gdy ta sprawa z sądem się nie skończy. Pałałam nadzieją, że gdy Jego prawne sprawy się ułożą, to On znajdzie sobie dziewczynę i będzie poświęcał jej czas, a my będziemy w uszczuplonych kontaktach.  Nie chodziło mi o to by nasza znajomość się zerwała, tylko chciałam ją trochę ograniczyć. Miałam dosyć zakrętów w swoim życiu i chciałam najzwyczajniej unikać pewnych sytuacji, tak na przyszłość.

Wracając do tematu. Myślałam, co mogłabym jeszcze zrobić. Znałam adres domu poszkodowanego mężczyzny, ale liczyłam się z tym, że on nie będzie chciał ze mną rozmawiać, to było do przewidzenia i nawet nie chciałam próbować. To był od razu spalony pomysł. Jedyną drogą dotarcia, jaką zauważałam, to była rozmowa z Jego córką. Byłyśmy w tym samym wieku i miałam nadzieję, że jakoś uda mi się ją przekonać do rozmowy ze mną, a przede wszystkim do wysłuchania tego, co zamierzałam jej powiedzieć. Może w ten sposób mogłabym coś wskórać. Jedno miałam ustalone, chciałam z nią porozmawiać, ale to też nie było takie łatwe. Jej domownicy nie pozwoliliby mi na to, a chciałam tego dokonać na neutralnym gruncie.  Jak wczoraj byłam w centrum handlowym to widziałam Kasię, bo tak ta dziewczyna ma na imię. Pracowała w kiosku z gazetami i dzisiaj chciałam zaczekać na nią pod galerią. Byłam bardzo zestresowana i przejęta, bo do końca nie wiedziałam, czy czasem z nerwów nie dostanę paraliżu, albo czy dziewczyna w ogóle będzie chciała się zatrzymać i ze mną porozmawiać. Byłam wątłej postury, więc siłą nie mogłam jej zatrzymać, a nawet nie miałam do tego prawa. Nie musiałam na nią zbyt długo czekać, bo zaraz po zamknięciu centrum, wyszła. Wysiadłam z samochodu i szybko do Niej podeszłam, dziewczyna mnie nie zauważyła.

- Możemy porozmawiać? – zwróciłam się do niej a ona dopiero w tamtym momencie mnie zobaczyła. Doskonale wiedziała, kim jestem, musiała mnie pamiętać, bo po jej minie widziałam, że nie była zadowolona z mojego widoku. Była ewidentnie zaskoczona.

- Nie mamy o czym – ruszyła przed siebie a ja podążyłam za nią. Byłam uparta i oczywistym było dla mnie to, że nie zrezygnuję.

- Tylko 5 minut, proszę. – byłam spokojna, nie chciałam na nią naskakiwać, grozić, krzyczeć. Zależało mi na tym, by wzbudzić jej zaufanie. Ona nie zatrzymywała się tylko nadal szła, a nawet przyspieszyła kroku.

- Zaraz spóźnię się na autobus, a kolejny mam za godzinę, więc wybacz – była obcasowa i trochę gruboskórna. Sama nie wiem jakby zachowywała się na jej miejscu, ale to, co powiedziała, poniekąd było na moją korzyść.

- Odwiozę Cię, tylko pozwól mi z Tobą porozmawiać. Nawet w drodze do domu – za wszelką cenę musiałam ją do siebie przekonać i szybko wywęszyłam pretekst. Jej dom znajdował się na krańcu miasta, więc nawet ruszając od razu samochodem byłybyśmy szybciej.

- Czego Ty ode mnie oczekujesz? – zatrzymała się i patrzyła na mnie złowrogo. Jej wzrok był bardzo nieprzyjemny, tak samo jak ton głosu. Skrzyżowała ręce na piersi i wymownie patrzyła. Kątem oka widziałam jak właśnie odjeżdżał jej autobus – Zarąbiście – dziewczyna była jeszcze bardziej poirytowana i zniesmaczona, że aż mi się głupio zrobiło, natomiast to był moment dla mnie. Musiałam z tego skorzystać i w tamtym momencie nie baczyć na jej uczucia

- Chcę tylko byś powiedziała w sądzie prawdę, tylko o to mi chodzi. Przecież obie wiemy, jak było. Myślisz, że oni odpuszczą Twojemu ojcu? Naprawdę wierzysz, że dadzą mu spokój? – chciałam zasiać w jej głowie ziarnko niepokoju, sprawić by zaczęła myśleć i zastanawiać się nad tym, czy aby moje słowa nie okazały się słusznością. Ona milczała, odwróciła głowę trochę w lewo i patrzyła w ziemię. - Postaw się na miejscu Piotrka, gdyby to chodziło o Twojego przyjaciela, brata, tatę. Gdyby Twój tato był na miejscu Piotrka, to, co byś zrobiła na moim miejscu? Przecież tak na dobrą sprawę, mogło to wyglądać zupełnie odwrotnie. Twój tata równie dobrze mógł znaleźć się na miejscu Piotrka – to była łatwa kalkulacja. Obu nam zależało na szczęściu bliskich nam osób i to były jedyne prowodyry naszego zachowania. Miałyśmy takie same intencje.

- Co Ty byś zrobiła na moim miejscu, co? Mój tato już dosyć wycierpiał i teraz mam Go pogrążyć? O to Ci chodzi? Chcesz zniszczyć naszą rodzinę? – byłam zdecydowanie spokojniejsza od mojej rozmówczyni. Widziałam jak szargały nią silne emocje i było mi z tego powodu bardzo przykro, współczułam jej i to szczerze, lecz mnie też było przykro ze względu na Piotrka. On też dużo wycierpiał a na to nie zasłużył.

- A myślisz, że jak Piotrek pójdzie do więzienia to ten koszmar się skończy? Masz tego jakąś pewność? Tacy ludzie nie odpuszczają tak po prostu. Będą próbowali wykorzystywać Twojego ojca do innych celów, bo jak raz dał się zastraszyć to więcej się nie da? – podpuszczałam ją. Zakładałam hipotezy, których sama do końca  nie byłam pewna. Tak naprawdę, to w większości blefowałam, ale moje słowa miały rację bytu. Czułam, że to się tak nie skończy dla Jej ojca, to był dopiero początek. Bo najgorzej było raz przystać na zgodę bandytom. Kasia milczała i chyba nie potrafiła znaleźć odpowiednich słów by mi odpowiedzieć. – Mnie chodzi jedynie o prawdę, by Piotrek nie poszedł siedzieć za coś, czego nie zrobił. Jeżeli zajdzie taka potrzeba, pomożemy Wam. Pokryjemy koszty sądowe, Piotrek nie będzie domagał się żadnego odszkodowania za pomówienia. – to była wymiana, ona powie prawdę a ja jej pomogę. Nie zamierzałam oferować jej żadnych pieniędzy, przekupywać… To nie było w moim stylu, nie chciałam posuwać się do chwytów naszych wrogów.

- Mam uwierzyć w Twoje dobre serce, tak? A co będzie,  jak mój ojciec pójdzie siedzieć za fałszywe zeznania? Nie tylko on kłamał, ale ja i moja mama. Zobacz, szala się przelewa. Trzy osoby mają się poświęcić dla jednej? – ironizowała, a ja w jej słowach wyczuwałam strach. Bała się nie tylko o siebie, ale o bliskie jej osoby, co było zrozumiałe. Oczywiście, nie zamierzałam  jej tak zostawiać. Było mi żal przez co przechodziła i że tata odebrał jej kawałek normalnego życia. Nie zasługiwała na to.

- Pomogę Wam. Mój ojciec jest naprawdę dobrym prawnikiem. Nie zostaniecie z tym sami. Zresztą, jeszcze jest pora by się z tego wycofać, wyrok nie zapadł. A co będzie jak za miesiąc wyjdzie, że kłamaliście? Teraz jest ten jedyny moment. Chcesz  się bać przez całe życie? Żyć w strachu, że kiedyś policja stanie w drzwiach i zabierze Cię na komisariat? – znowu działałam na jej uczucia i myśli. Starałam się jej zwyczajnie pomóc. Ja też żyłam kilka miesięcy w strachu i bólu po utracie Maćka i potrafiłam sobie wyobrazić tą pustkę. Te sytuacje były różne, ale sprowadzały się do podobnych uczuć.

- My nie mamy pieniędzy, jak zapłacimy Twojemu ojcu? Jak sobie poradzimy jak tata pójdzie do więzienia?! Myślisz tylko o sobie! – dziewczyna znacznie podniosła głos i wymachiwała przede mną rękami. Jak dla mnie jej zachowanie było wyparciem i mechanizmem obronnym. Broniła się przed prawdą a zakładała najczarniejsze scenariusze.

- Dziewczyno zrozum, że tu nie chodzi o pieniądze! Czy ty myślisz, że wszystko można kupić?! Pomyśl trochę. Ostatni raz Ci tłumaczę, że Cię nie przekupuję! Jeśli będziecie potrzebować pomocy to dostaniecie ją za darmo. I tu nie chodzi o mnie. Daję Ci szansę, jeszcze możesz wycofać się z tego bagna. Złożyć zeznania w sądzie i wszystko wyjaśnić. To jest szansa nie tylko dla Ciebie, ale i dla całej Twojej rodziny! Możesz z niej skorzystać bądź nie, ale nigdy więcej jej nie dostaniesz. Chcesz ratować siebie czy iść na wojnę? Przemyśl to. – zdenerwowałam się i to porządnie. Przez całą rozmowę byłam spokojna, ale już nie wytrzymałam. Denerwuje mnie myślenie ludzi, że za pieniądze można wszystko dostać. Tylko pieniądze i pieniądze.. W dupie to mam! Już odchodziłam, ale postanowiłam jeszcze coś dodać, tak na odchodne – Ja i mój tato, będziemy walczyć o Piotrka, do ostatniego momentu i nigdy nie odpuścimy!  Nigdy! Więc uważaj – odeszłam z tamtego miejsca i wróciłam do samochodu. Ja jej nie groziłam, tylko chciałam ostrzec przed tym, co ją czekało. Byłam dobra i często miałam serce na dłoni, ale ostatnimi czasy zrozumiałam, że musiałam walczyć o szczęście, o bliskie mi osoby. Sama nie zazdrościłam ludziom, z którymi szłam na wojnę. Byłam twardym przeciwnikiem z twardo postawionym celem, który widziałam oczami wyobraźni. Tak naprawdę po tej rozmowie niczego nie byłam pewna. Nie wiedziałam, co postanowi, jak się zachowa. Miała dwa dni. Za ten czas odbędzie się rozprawa. Pomimo swojego bojowego nastroju trochę się obawiałam, że moja rozmowa pójdzie na nic i nic nie wskóram, ale to nie był powód by się poddawać. Zamierzałam walczyć do końca. I nie po to żeby później Piotrek dał mi spokój. Dopiero wtedy zrozumiałam, dlaczego to robiłam. Naiwnie wierzyłam w sprawiedliwość, w dobro i empatię ludzi. Miałam się zawieść? I to przez kogo? Przez jakąś bandę gówniarzy, którzy myśleli, że mogą zastraszać i kupić ludzi? Tak się nie postępowało a przynajmniej nie ze mną. 

Do końca opowiadania zostało tylko 50 części! Co będzie potem, sama nie wiem. Jeszcze wiele może się zmienić, więc ostatnie słowo na pewno jeszcze nie padło. 

Co do poprzedniego posta, bardzo Was proszę o wyrażenie opinii. Napisałam go dla Was i chciałabym zobaczyć, czy Wam się podoba, czy może nie chcecie czytać takich rzeczy. Wasze zdanie jest tutaj najważniejsze. Dlatego szczerze powiem, liczyłam na jakiś odzew z Waszej strony.  

Poza tym, ktoś z Was ma instagrama? :)