The experience cz 152

Niby spało mi się dobrze, ale nie do końca. Obudził mnie padający deszcz, który nieustannie odbijał się od dachu i rynien. Nie lubiłam takich zmian pogodowych i nigdy one dobrze na mnie nie wpływały, szczególnie te gwałtowne. Wczoraj było jeszcze 30 stopni a dzisiaj aż strach było wychodzić na zewnątrz. Od samego momentu kiedy otworzyłam oczy już nic mi się nie chciało. Kiedy spojrzałam na zegarek była 10, sama nie spodziewałam się, że tak długo spałam. Wstałam z łóżka tylko dlatego, że zaczęło mi burczeć w brzuchu, ale zanim zeszłam do kuchni to ubrałam się w czarne leginsy i szarą bluzę, co by było mi ciepło i wygodnie. Po drodze wzięłam telefon i postanowiłam zrobić sobie śniadanie. Odkąd mieszkaliśmy bez mamy, tata starał się nam dogodzić i niesamowicie o nas dbał. Stąd też codziennie rano zabiegał o to, by było świeże pieczywo co poniekąd wynikało z Jego nadgorliwości, natomiast nie sposób było tego nie docenić. Tak też tego dnia  w chlebaku znalazłam świeże rogale, więc zrobiłam sobie je z serem i zasiadłam przed telewizorem oglądając powtórki jakiś seriali. To moje beztroskie siedzenie przerwał mi dźwięk telefonu, kiedy po niego sięgnęłam na wyświetlaczu ujrzałam imię Martyny.

- Hej – usłyszałam głos przyjaciółki w słuchawce telefonu. Od razu wiedziałam, że coś się stało. Wyczuwałam, że starała się nie dać tego po sobie poznać, ale dobrze już ją znałam. A ja miałam tak, że bardzo często wyczuwałam pewne rzeczy.

- No cześć, co tam ? – za to ja byłam szczerze radosna bo cieszyłam się, że dzwoniła i liczyłam, że może spędzimy razem popołudnie. Miałam ochotę z kimś pobyć a w szczególności po niezbyt przyjemnej rozmowie z Bartkiem.

- Słuchaj spotkamy się dzisiaj? Chciałam z Tobą porozmawiać – moje przeczucie się sprawdziło. Martyna miała do mnie jakąś sprawę. Od razu zaczęłam się zastanawiać o czym chciała ze mną rozmawiać.

- Stało się coś? – jasnym było to, że strasznie zżerała mnie ciekawość i do głowy przychodziły mi różne scenariusze. Nie należałam osób, które mogły pochwalić się cierpliwością.

- Nie, ale nie chcę o tym rozmawiać o tym przez telefon. Może pójdziemy na zakupy? Nie mam jeszcze żadnych zeszytów i książek, więc może połączymy przyjemne z pożytecznym? – w sumie Martyna miała rację. Myśląc o szkole zaopatrzyłam się jedynie w ubrania a o zeszytach czy innych praktyczniejszych rzeczach już zapomniałam.

- W sumie, to dobry pomysł. To może za godzinę w centrum? – nie chciałam odkładać tego na później bo wiedziałam, że nie wytrzymam. Jak najszybciej musiałam dowiedzieć się co przyjaciółka miała mi do zainformowania.

- Może być, spotkamy się przed głównym wejściem. Do zobaczenia – ustaliłyśmy wszystkie szczegóły i jak chciałam zdążyć to musiałam podnosić swój tyłek z wygodnej kanapy. Nie chciało mi się nigdzie wychodzić, a w szczególności w tą pogodę, no ale już się umówiłam. Na szczęście moje nowe włosy nie wymagały jakiś większych poświęceń, nawet jakby zmoknęły to i tak nic by im się nie stało. Kochałam swoje nowe - krótkie włosy. Uwielbiałam je i w tamtej chwili za nic w świecie nie zamieniłabym je na długie. Postanowiłam za bardzo się nie przebierać, jedynie bluzę jaką miałam na sobie zamieniłam na granatową dłuższą koszulę. Zrobiłam lekki makijaż, wzięłam kurtkę i buty i mogłam wychodzić. Nie lubiłam deszczu a tym bardziej jeździć samochodem w taką pogodę. Na szczęście nie miałam daleko do galerii i już po 15 minutach byłam na miejscu a Martyna już na mnie czekała.

- Hej – podeszłam do Niej i przywitałam się z nią całusem w policzek. Od razu widziałam, że coś ją trapiło. Obawiałam się, że to miało związek z Filipem i że pomiędzy nimi coś się zepsuło, tworzyli przecież fajną parę.

- Cześć. – dziewczyna uśmiechnęła się do mnie i weszłyśmy do środka. – Coś słabo wyglądasz – to stwierdzenie trochę mnie zdziwiło. Ona wytykała mi mój wygląd, a sama przecież nie wyglądała lepiej.

- Coś słabo wyglądasz? – ironizowałam i specjalnie powtórzyłam jej słowa – I kto to mówi – chciałam to wszystko obrócić w żart, ale słabo mi to wychodziło, chociaż przyjaciółka się uśmiechnęła, więc może wcale tak źle to nie zabrzmiało.

- Rozmawiałam wczoraj z Bartkiem – Martyna ominęła trochę moje słowa i niespodziewanie wyjawiła mi powód spotkania jak i jej humoru. Nie spodziewałam się takich rewelacji, ale nie rozumiałam, dlaczego to aż tak bardzo wpłynęło na jej nastrój.

- I? – zatrzymałam się i znacząco na nią patrzyłam. Miałam pustkę w głowie, wolałam nie siać w swojej głowie niepotrzebnego mętliku.

- Bo ja nie wiedziałam co zrobić z tym weselem, czy on nadal chce żebym z nim poszła, czy może ze względu na Was zmienił zdanie – Martyna tłumaczyła się ze swojego zachowania, ale tak naprawdę to było zbędne. Wiedziałam dlaczego z nim rozmawiała i nie musiała mi tego jeszcze raz tłumaczyć.

- No dobrze i co? – niecierpliwiłam się i stałam tam jak na szpilkach, jakbym czekała na jakiś wyrok czy coś w tym stylu. Martynie słowa przychodziły z wielkim trudem, ale w końcu musiała to z siebie wyrzucić.

- No i nie wiem. On powiedział, że to moja decyzja, że on się nie obrazi i zrozumie. Podobno jest ktoś, kto może z nim iść, więc w razie czego nie zostawię Go na lodzie. – wiedziałam o co jej chodziło, chciała bym jej pomogła, w sumie to ja ją w to wszystko wpędziłam, ale najbardziej zwróciłam uwagę na jej ostatnie słowa, podobno miał z kim iść. Jeszcze kilka miesięcy temu nie miał partnerki. Kłamał mnie? Czy może teraz kogoś poznał? Może miał na myśli tą dziewczynę z którą kupował garnitur? – Gośka, powiedz coś – Martyna mnie ponaglała a ja miałam mętlik w głowie. Zachowywałam się egoistycznie bo nie bardzo myślałam nad tym co miała zrobić, zastanawiałam się kim była ta dziewczyna.

- Nie wiem, nie umiem Ci pomóc – taka była prawda, nawet nie potrafiłam jej niczego zasugerować. Sama nie wiedziałam ja co zrobiłabym na jej miejscu. Zidentyfikować się z przyjaciółką czy zadbać o to, żeby jej były nie „spędził” nocy z inną dziewczyną.

- Dzięki – Martyna się trochę zirytowała i ruszyła dalej. Musiałam ją dogonić, bo naprawdę nie chciałam się z nią kłócić. Tak jak się spodziewałam, puściła focha i nie zamierzała się odzywać.

- Przepraszam. Nie obrażaj się na mnie. – złapałam ją i stanęłam naprzeciwko zagradzając drogę. – Zastanowimy się nad tym, dobrze? – postanowiłam podjąć ryzyko i rozważyć z nią tą sytuację. Ona mnie potrzebowała i nie mogłam jej samej zostawić. Musiałyśmy razem się z tym zmierzyć, mimo, że nie było to dla mnie łatwe, ale takie już było życie. Trzeba było stawiać czoła problemom.

- Razem? – chciała się chyba upewnić, czy obie miałyśmy się tym zająć. Patrzyła na mnie maślanymi oczami a ja przewróciłam swoimi.

- Razem. – złapałam ją za rękę i posłałam uśmiech. – A teraz chodź na lody – miałam ochotę na coś słodkiego i to był dobry sposób by złagodzić żal Martyny. Czekolada zawsze pomagała, więc i tym razem nie było innej opcji. Kiedy siedziałyśmy w jednym ze lokali zajadając lody, musiałam poruszyć ten temat, im szybciej tym lepiej.

- Słuchaj, chcesz iść na to wesele? Będziesz się tam dobrze z  nim czuła? – nie chciałam jej niczego nakazywać lecz delikatnie nakierować, zadać takie pytania by odpowiedź na nie, była odpowiedzią na główny problem. Martyna dłubała w lodach niczym małe dziecko, lecz nadal milczała. Nie naciskałam, nie wymuszałam by odpowiedziała głośno na to, co przed chwilą mówiłam.

- Może lepiej byłoby gdybym z nim poszła? No wiesz, nie pójdzie z jakąś dziunią. – z jej ust wypływała lojalność i byłam szczerze jej za to wdzięczna, tylko tak nie można było. Nie mogła się poświęcać dla mnie. To czy on pójdzie z inną dziewczyną to Jego decyzja i jak tam do niczego nie dojdzie to może dojść w innej sytuacji.

- Martyna zastanów się. Przecież jak będzie chciał mieć nową dziewczynę to prędzej czy później będzie ją miał. Nie dasz rady odciągać od Niego każdej dziewczyny, przecież to nierealne – musiałam jej wytłumaczyć, że to, iż raz zadba o to, by Bartek nie bawił się z inną dziewczyną, niczego nie zmieni. 

- Może masz rację… Między Wami to już tak na serio koniec? – obie wiedziałyśmy jaką podjęła decyzję i nie musiała tego formalnie mówić. Natomiast jej pytanie wprawiło mnie w zakłopotanie a w sumie chciałam uniknąć tego tematu.

- Nie wiem, chyba. – w głosie miałam sporo zwątpienia i zdecydowanie brakowało mi pewności siebie, ale czy mogłam być pewna tego, że był to koniec? Chyba nigdy to do mnie nie dotrze.

- Teraz Ty mi odpowiedz na pytania. Chcesz z nim być? – jak ona mogła w ogóle pomyśleć, że odpowiem jej na te słowa? Jak mogła wprowadzać mnie w takie zakłopotanie. Nie znałam odpowiedzi na to pytanie i nie potrafiłam jednoznacznie odpowiedzieć, zawsze były jakieś za i przeciw, tak też było obecnie.

- Myślisz, że to takie proste? Ty nic nie rozumiesz – patrzyłam jej szczerze w oczy i kręciłam głową z niedowierzania. Myślałam, że mnie rozumiała, ale byłam w błędzie.

- To mi to wytłumacz. Gosia podobno on był wczoraj u Ciebie, przeprosił. To czego Ty więcej chcesz? – czułam się strasznie gdy to powiedziała. W jej oczach to ja byłam winna i to tylko przeze mnie rozstałam się z Bartkiem. Ona nie znała całej prawdy, nie wiedziała, że on mnie odepchnął, że widziałam Go w galerii z nową dziewczyną, że Jego wczorajsza obecność była wymuszona przez jej chłopaka.

- Weź pod uwagę, że nie wiesz wszystkiego. Przepraszam ale źle się czuję. – pospiesznie wstałam od stolika i ruszyłam do wyjścia. Prawie biegłam by, tylko dziewczyna mnie nie dogoniła. Naprawdę źle się poczułam a w sumie poczułam jak łzy napływały mi do oczu. Nie sądziłam, że będę wstydziła się swojego zachowania, zarówno łez jak i tego, że zostawiłam Martynę tam samą. Ja wiem, źle postąpiłam, ale ona naprawdę nic nie rozumiała a ja nie chciałam jej tego wszystkiego tłumaczyć.