The experience cz 52

Musieliśmy przemierzyć całe miasto by dojechać na miejsce. Denerwowałam się bo jak na nadzielę był straszny ruch.

- Spokojnie, zawsze jest jakaś obsuwa przy takich imprezach. - Marcin musiał zauważyć moje poddenerwowanie. Być może miał rację, ale ja już chciałam być na miejscu. Po 25 minutach w końcu dotarliśmy do celu gdzie ku mojemu zaskoczeniu, parking był pełny od samochodów a w środku w ogóle nie było miejsca, nawet powietrze było tak gęste, że oddychanie przychodziło z wielką trudnością.

- Boże, stąd nic nie widać. - wokół mnie była masa ludzi. Było tak głośno, że nawet nie rozumiałam co ci ludzie krzyczeli.

- Spokojnie, złap mnie za rękę – Marcin wyciągnął ku mnie dłoń i przeciskaliśmy się wzdłuż ściany. Przez prześwity między ludźmi zobaczyłam kawałek ringu. Stał tam... bez koszulki, spocony i z zaciętą miną. Przeciwnik był zbliżonej postury tylko może minimalnie wyższy. Marcin objął mnie ramieniem. - Nie wiem czy damy radę podejść bliżej. - nawet na niego nie spojrzałam tylko stanęłam na palcach by lepiej widzieć. Stałam spokojnie, ale wewnątrz czułam jak zdenerwowanie we mnie narastało. Trudno było określić kto był lepszy, raz on zadawał ciosy, a raz je przyjmował, ale walczył dzielnie.

- Nie denerwuj się, jest niezły – Marcinowi udzieliła się atmosfera panująca w hali. Był koniec, którejś tam rundy. Bartek siedział w narożniku, nie był za bardzo poobijany lecz widać było, że był zmęczony. Wiedziałam, że nie powiedział jeszcze ostatniego słowa. - Chodź, trochę bliżej, luźniej się zrobiło.- brat spojrzał na mnie i już chciał zmieniać miejsce lecz powstrzymałam go.

- Nie, tu jest dobrze. - złapałam go za rękę w odmownym geście. Nie chciałam być bliżej, bałam się, nawet nie wiedziałam czego. Marcin mocno trzymał mnie w biodrach przed sobą, jakby chciał mnie zatrzymać przy sobie bojąc się, że zrobię coś głupiego albo zemdleję z nadmiaru emocji. Po chwili wznowili walkę. Z trudem na to patrzyłam ponieważ z każdym ciosem niepokój o niego narastał. Każdy cios, który był wymierzony w jego stronę, odczuwałam na swoim ciele. Czułam jakby ktoś mnie okładał po całym ciele.
Po jakimś czasie wreszcie był już koniec, obojętny był mi wynik, ważne było, że Bartek już nie dostanie żadnego ciosu. Oboje stali na ringu, sędzia trzymał ich za ręce i czekali na werdykt. Gdy mężczyzna odgwizdał ogłoszenie wyniku to w górze znalazła się ręka przeciwnika, okazało się, że Bartek przegrał dwoma punktami. Ewidentnie był rozczarowany, od razu zszedł z podestu i poszedł do szatni. Poczułam ukłucie w sercu, było mi go żal. Jeszcze tak zawiedzionego go nie widziałam.

- Chodź, powinnaś być teraz przy nim. - brat spojrzał na mnie. Jego słowa zrodziły we mnie masę wątpliwości.

- Nie wiem czy powinnam. - nie wiedziałam czy Bartek tego chciał, nie chciałam mu się narzucać - Pewnie teraz nie chce nikogo widzieć, a ja jestem ostatnią osobą, której on potrzebuje.

- Nie marudź, jak chcesz z nim być to powinnaś go wspierać, szczególnie teraz. - pogłaskał mnie po ramieniu i poszliśmy do szatni gdzie stał Przemek. Cały czas zastanawiałam się czy to był dobry pomysł.

- I jak? - krzywo spojrzałam na niego, by uzyskać jakikolwiek znak co mam robić.

- Jest wściekły – Przemek też był zdenerwowany. Wierzył w Bartka i widać było, że nie takiego obrotu spraw się spodziewał.

- Mogę do niego wejść? - czułam, że porywałam się z motyką na słońce, ale tak bardzo chciałam tam wejść i go przytulić, powiedzieć, że kocham go niezależnie od tego czy wygrywa czy przegrywa.

- Chciał zostać sam, ale nie będę cię zatrzymywał, wchodzisz na własną odpowiedzialność. - przez chwilę nie wiedziałam co zrobić, ale Marcin miał rację, powinnam go teraz wspierać, chociaż spróbować, żeby wiedział, że jestem. Natomiast słowa Przemka zabrzmiały trochę jak groźba albo wszelkiego rodzaju ostrzeżenie.
Zdecydowałam się zaryzykować. Nie pukałam tylko od razu, lecz trochę niepewnie, weszłam do pomieszczenia, w którym znajdował się Bartek. Nie wiedziałam co mu powiedzieć, siedział odwrócony plecami a głowę miał spuszczoną między nogi.

- Mówiłem, że chcę zostać sam! - krzyknął, ale nie odwrócił się, przestraszyłam się jego tonu głosu co spowodowało, że zrobiłam krok do tyłu. Na całym ciele miałam gęsią skórkę - Wyjazd! - powtórzył. Łzy napłynęły mi do oczu. Byłam przestraszona i kompletnie nie wiedziałam co robić. Poczułam strach o siebie.

- To ja. - cicho powiedziałam, położyłam ręce na jego ramionach a on nic już nie powiedział. Po chwili położył swoje dłonie na moich, ciągle siedział tyłem. Nie wiedziałam co więcej powiedzieć. Po chwili wstał, podszedł do szafki o którą oparł się głową.

- Zostaw mnie samego – twardo dał mi znać, że mam wyjść. W jego słowach było dużo bólu i cierpienia, ale i ja poczułam ból w sobie lecz cały czas starałam się zrozumieć co musiał czuć przecież nie łatwo jest przegrywać.

- Chcę ci pomóc. Byłeś...

- Wyjdź, nie rozumiesz co się do ciebie mówi?! - przerwał mi. Poczułam się taka upokorzona. Stałam tam jeszcze przez chwilę mając nadzieję, że wycofa to, co powiedział. Jedyne z czym się spotkałam, to cisza... Wytarłam łzy i wyszłam. Nie wytrzymałabym tam minuty dłużej. Nie rozumiałam jak mógł mnie tak potraktować? Chciałam mu pomóc a on zachował się jak dupek. Rozumiałam, że mógł być zdenerwowany, ale to nie upoważniało go do traktowania tak ludzi jak mu się podobało. Marcin gdy zobaczył moje łzy od razu mnie przytulił.

- Kazał mi wyjść. - cicho mu wytłumaczyłam o co chodzi. - Jedźmy stąd. - popatrzyłam na niego z załzawionymi oczami. Byłam wykończona, za dużo mnie to kosztowało. Czułam, że panikowałam i zaczynało mi się zbierać na histerię, lecz nie chciałam by pozostali na to patrzyli.

- I dlatego płaczesz? - nie rozumiał o co chodziło. Oddalił mnie trochę od siebie i spojrzał w moje oczy, chcąc wyczytać z nich to co skrywałam.

- Jest zdenerwowany – Marcin rozluźnił uścisk i miał ściągnięte mięśnie twarzy. Nim minęła sekunda Marcin otworzył drzwi do szatni. Chciałam go powstrzymać, ale było już za późno. Nie mogłam nic zrobić.

- Marcin! - krzyknęłam za nim i od razu weszłam do środka, a za mną podążył Przemek.

- Ile razy moja siostra będzie jeszcze przez ciebie płakać?! - mój brat był zdenerwowany, stał bardzo blisko Bartka i patrzyli sobie w oczy. Bałam się o Marcina bo Bartek był strasznie zdenerwowany, nie chciałam żeby któremuś z nich stała się krzywda.

- Marcin – trzymałam go za rękę i próbowałam odciągnąć, ale nie odnosiło to żadnego skutku.

- Nikt jej nie karze się mnie trzymać! Na wszystko reaguje płaczem, po prostu ile razy można prosić by wyszła? - Bartek nadal miał podwyższone ciśnienie, spojrzał na mnie z sporym niesmakiem. Poczułam się niechciana. Miał mnie dosyć a ja powoli zaczynałam mieć i jego dosyć. Może tylko moja podświadomość generowała myśl, że jesteśmy sobie przeznaczeni. Poczułam, że zaczynałam go nie lubić by nie powiedzieć, że nienawidzić.

- Nie widzisz, że jej na tobie zależy i walczy o ciebie? Ile razy ty przez nią płakałeś a ile ona przez ciebie?! - Marcin wyprostował sylwetkę, tak jakby chciał pokazać swoją siłę. Niewiele brakowało by rzucił się na rozmówcę.

- Koniec, rozejdźcie się. Oboje jesteście zdenerwowani i zaraz zrobicie coś czego oboje będziecie żałować. - Przemek stanął pomiędzy moim bratem a chłopakiem, którego kochałam. Byłam niesamowicie wdzięczna Przemowi za to, że przerwał im tą wymianę zdań. Do niczego dobrego to nie prowadziło. Marcin posłał Bartkowi groźne spojrzenie i wyszliśmy, dopiero w samochodzie odezwałam się do niego.

- Po co to zrobiłeś? Prosił cię ktoś? Teraz to na pewno mnie nie zechce. - byłam zła na niego, czułam, że zaprzepaścił jakiekolwiek szanse na związek z Bartkiem.

- Nie pozwolę by ten gnój traktował cię jak szmatę – on też był zdenerwowany.

- Nie mów tak o nim, miał gorszy dzień. Nic się takiego nie stało byś nazywał go gnojem! - broniłam Bartka, bo bolało mnie to jak Marcin się o nim wyrażał. Chociaż miał rację ale trudno było mi się do tego przyznać.

- Nie broń go. Nie słyszałaś go? Jakby nie wiedział, że sporo przechodzisz. Na wszystko reagujesz płaczem, a co mu do tego? Może powinien starać się by ci pomóc, a nie stwarzać ku temu sytuacje? Gdzie zatraciłaś swoją wartość? Kiedyś nie pozwalałaś bawić się sobą ludziom a teraz chcesz wylizać mu tyłek! - nie skomentowałam tego tylko tępo spoglądałam za okno. Byłam zła na siebie, Bartka i Marcina. Poniekąd miał rację, zabolały mnie słowa Bartka, że nikt nie karze mi się jego trzymać, że na wszystko reaguję płaczem. Czułam się upokorzona, a w jego oczach jak jakiś dziwoląg, to nie było miłe, szczególnie usłyszeć to z ust osoby, którą mocno się kochało. Nie wiedziałam co miałam dalej robić. Walczyć? O co? O chłopaka, który miał mnie dosyć? Który uważał mnie za histeryczkę? Marcin otworzył mi oczy. Zrozumiałam, że ostatnio wszystko podporządkowałam walce o Bartka a tak naprawdę byłam w stanie na kolanach prosić go o to by był ze mną, łgać o jego miłość. To było okropne i zamierzałam z tym skończyć.

Moje życie ostatnio nie miało sensu. Wszystko posypało się po śmierci Maćka. Wtedy wszystko runęło i nie umiałam tego pozbierać. Ale wcześniej, już od kłótni z Asią i Bartkiem w mikołajki, miałam pieprzonego pecha, nic się nie układało po mojej myśli. Wszystko było takie nijakie...

Są wakacje i szykuje mi się kilka wyjazdów, gdzie niestety nie będę mogła zabrać ze sobą laptopa ani nie będę miała dostępu do internetu i zastanawiałam się nad tym czy zostaniecie ze mną jeśli będą np tygodnie bez notek? Oczywiście wcześniej będę Was o tym powiadamiać lecz nic poza tym nie będę mogła zrobić. 

Podoba się ta część? Czekam na opinie :)