The experience cz 59

Siedzieliśmy sobie u niego i byliśmy w siebie wtuleni. Mogłam tak z nim siedzieć w nieskończoność, nic nie robić, tylko być obok. Oglądaliśmy jakieś bzdury w telewizji a poza tym panowała cisza. Po jakimś czasie Bartek postanowił przerwać panującą aurę i spojrzał na mnie. Zdawało mi się, że przez ten czas myślał nad czymś i gdybym spytała go, o jakiś fakt dotyczący tego co oglądaliśmy, kompletnie nie wiedziałby o co chodziło.

- Zbliża się weekend majowy, może byśmy gdzieś wyjechali? - zmienił swoją pozycję i patrzył mi w oczy. Był niepewny tego co powiedział i czułam, że się trochę niepokoił.

- Nie wiem, wiesz, że mam żałobę i nie w głowie mi imprezy. - do końca nie wiedziałam co miał na myśli i chyba on też całkowicie nie miał wszystkiego zaplanowanego, wszystko było w fazie tworzenia.

- Ja nie mówię o imprezowaniu. Chciałbym spędzić z tobą parę dni sam na sam. Zostawić tutaj problemy, zmartwienia i wyjechać. Poznamy się bliżej. - uśmiechnął się do mnie miło, chcąc mnie tym uśmiechem przekonać. W sumie nie był to głupi pomysł i perspektywa spędzenia kilku dni w samotności była naprawdę kusząca. W swojej głowie nie znalazłam powodów by się nie zgodzić.

- No dobra, a masz pomysł gdzie? - to mnie najbardziej interesowało, byłam ciekawa gdzie chciał mnie zabrać, by móc się jakoś psychiczne na to przygotować, ale z drugiej strony czy to naprawdę było ważne? Chyba nie, najważniejsze, że mieliśmy być tam razem.

- Mam, ale to tajemnica. 1 maja jest w środę, więc w sumie moglibyśmy już jechać we wtorek po południu, ja mam lekcje do 13 a ty ? -  chłopak wciąż się do mnie uśmiechał się, a jego oczy były jak pięciozłotówki. Miłe było to, że planował jak najdłuższy weekend i już się wszystkim przejmował.

- Też. Ale muszę z rodzicami to uzgodnić, tylko że chciałam dzisiaj z nimi pogadać o tym mężczyźnie, więc nie wiem czy nie będzie ostro. Natomiast jestem pełnoletnia i teoretycznie nie mogą mi zabronić. - minę miałam nietęgą a gdy spojrzałam na Bartka to i na jego twarzy zobaczyłam grymas. Nie spodobało mu się to co powiedziałam, ale wiedziałam, że nie odpuszczę i będę walczyć o swoje.

- A nie możesz odłożyć tej rozmowy? - czułam, że Bartek  nie aprobował moich wcześniejszych słów, sprawiał wrażenie, jakby dla niego ta sprawa była małostkowa. A dla mnie było zupełnie inaczej i  jak bym miała coś odkładać, to właśnie ten wyjazd. Zdawałam sobie sprawę z tego, że jeżeli w tamtym momencie odpuściłabym poznanie sprawcy wypadku to już nigdy bym się tego nie dowiedziała.  

- Nie. To dla mnie ważne. Mówiłam ci już, że chcę wiedzieć kto spowodował ten wypadek. Czemu tego nie rozumiesz? Chcesz mnie odwieźć od tego pomysłu? - wstałam z kanapy i wpatrywałam się w widok za oknem. Trochę się oburzyłam, ale no kurczę, na tamten moment to było moim priorytetem. Nie chciałam urazić Bartka i sprawić, by poczuł się źle, ale nie mogłam udawać. 

- Nie unoś się tak. Nie chcę cię odwieźć od tego, ale nie możesz tego odłożyć? Zależy mi na tym wyjeździe. Chciałbym spędzić z tobą więcej czasu. Natomiast nie rozumiem czemu to ja jestem dla ciebie mniej ważny niż jakiś obcy facet. - również wstał z kanapy i stał obok. Oboje mieliśmy podniesione ciśnienie. Nasze charaktery były silne a na dodatek oboje byliśmy uparci, chociaż Bartek w tamtym momencie był spokojniejszy ode mnie.

- Przestań, w ogóle jak możesz tak mówić? Ile razy mam ci tłumaczyć, że jesteś dla mnie ważny? Muszę ci to udowadniać na każdym kroku? - obróciłam się i stałam skierowana twarzą do niego. Miałam już dosyć przypominania mu, że był dla mnie ważny i go kochałam. W ciągu jednego popołudnia mówiłam mu to kilkakrotnie.

- Powiedziałaś, że wolisz odłożyć wyjazd niż poznanie tego faceta. Myślisz, że to normalne? - podnosił głos, co mnie strasznie zirytowało. Nie widziałam sensu by ciągnąć dalej tą rozmowę. Nie zamierzałam bezczynnie stać i słuchać jak mnie obrażał.

- Chcesz powiedzieć, że jestem świrnięta?! - strasznie się oburzyłam i zdenerwowałam. Zachowywał się jak Marcin. Dlaczego Filip potrafił mnie zrozumieć a mój facet nie? To było chore, ta sytuacja i insynuacje, które wysuwał, nie ja.

- Nie wyolbrzymiaj. Po prostu masz jakąś obsesję na jego punkcie. Nic nie zwróci życia Maćkowi. Nic to nie zmieni, jak zobaczysz kto przyczynił się do jego śmierci! - zrobiło się gorąco. Atmosfera była napięta i trudno było zejść z tonu, gdyż oboje coraz bardziej się nakręcaliśmy. Jego słowa strasznie mnie zabolały, od razu ocenił tą sytuację zamiast zrozumieć. Uważał, że tylko on miał rację i bez sprzeciwu powinnam się  podporządkować jego słowom, ale to nie byłam ja, nie brałam pod uwagę takiej możliwości. Wiedziałam, że nic mi nie szkodziło poznać tego faceta i chciałam dopiąć swego.

- Źle myślisz. Fakt, nie sprawi to, że Maciek stanie w drzwiach, ale może ja będę się czuła lepiej jak mu spojrzę w oczy a on w moje? Może zobaczy jaki zadał mi ból i to będzie dla niego największa kara! Pomoże mi to sobie poradzić z tym ciężarem! Rozumiesz? I nie masz prawa tego oceniać! Nie chcę mieć z tym facetem nic wspólnego, więc chcę wiedzieć kogo mam unikać. Może zrobił to nieświadomie, być może nie zabił go specjalnie, może to normalny człowiek, ale dla mnie to ogień, którego chcę się wystrzegać. Tak trudno to pojąć? Przykro mi, że uważasz iż mam obsesję. Sorry ale to boli – wyminęłam go, założyłam buty i wyszłam. Nie obracałam się za siebie ponieważ już nie chciałam na niego patrzeć. Nie chciało mi się płakać ale nie dowierzałam temu co się stało. Byłam zdenerwowana i czułam się strasznie samotna. Myślałam, że mogłam na niego liczyć, że to właśnie on będzie mnie rozumiał a tak naprawdę nie miał pojęcia o tym co czułam i czego potrzebowałam. Zaślepił się wizją wyjazdu zapominając o mnie i moich uczuciach. Gdy znalazłam się w samochodzie to od razu pojechałam do domu z nadzieją, że tam będę mogła odpocząć.

Gdy weszłam do środka to zauważyłam, że rodzice siedzieli w salonie, więc jak najszybciej skierowałam się do swojego pokoju.

- Usiądź z nami – mama zwróciła się w moją stronę. Niechętnie się odwróciłam i bez najmniejszej ochoty na rozmowę usiadłam naprzeciwko rodziców. Tata wyłączył telewizor i spojrzał na mnie. Miałam dosyć poważnych rozmów i kłótni, ale wiedziałam, że oni mi nie odpuszczą. Przeniosłam wzrok na okno chcąc znaleźć w nim coś interesującego by nie patrzeć na rodziców.

- Nie chcemy żebyś jeszcze kiedykolwiek wybiegła z domu, bez słowa. - tato był poważny, bardzo poważny. Dawno taki nie był w stosunku do mnie. Jego ton głosu był zdecydowany i suchy, a to wróżyło kłopoty.

- Problemy się rozwiązuje a nie ucieka się od nich. Nie sądzisz, że to z nami powinnaś porozmawiać a nie z Marcinem? Do nas powinnaś przyjść, że chcesz spotkać się z tym facetem - filtrował mnie wzrokiem od góry do dołu. Mimowolnie spojrzałam na niego, ale od razu tego pożałowałam i znowu odwróciłam wzrok. Nie lubiłam kazań, zresztą kto je lubi? W pokoju panowała cisza. Nie miałam ochoty tam siedzieć, ciągnąć dalej tej rozmowy, a raczej słuchać monologu taty. Moja sytuacja była fatalna, najpierw sprzeczka z Marcinem, później z Bartkiem, a teraz z rodzicami. To było apogeum i miałam dość. Nagle rozległo się pukanie do drzwi, moja pierwsza myśl – wybawienie.

- Siedź tutaj – tato spojrzał na mnie wskazując ręką na miejsce w którym się znajdowałam. Było mi to nie na rękę. Poczułam się trochę urażona, ale i znieważona, chociaż przynajmniej chwila mojej egzekucji się odwlekła. W sumie już sama nie wiedziałam, czy chciałam mieć to za sobą czy przeciągać w nieskończoność.

- Dzień dobry – w drzwiach stał Bartek. Spojrzałam w jego kierunku nie podnosząc się z sofy. - Jest Gosia? - Bartek zwracał się do mojego taty całkiem normalnym tonem, a ja nie wiedziałam czego jeszcze chciał ode mnie.

- Jest, ale w tym momencie jest zajęta. - od taty nie biło sympatią a ja nie mogłam tak po prostu siedzieć bezczynnie i tego słuchać. Podeszłam do drzwi by złagodzić taty wypowiedź.

- Dokończymy to później – spojrzałam na tatę i miałam głęboką nadzieję, że przy Bartku mi odpuści.

- Nie. Możesz wejść, ale najpierw dokończymy rozmowę córką. - tato wpuścił Bartka, który zza pleców wyciągnął bukiet kwiatów. Nie powiem było to miłe, ale nie byłam przekupna.

- Przepraszam, głupio wyszło. - podał mi wiązankę kwiatów i patrzył na mnie przepraszającym wzrokiem a ja nie wiedziałam co powiedzieć, było mi przykro, że uważał mnie za furiatkę, ale nie chciałam robić scen szczególnie przed rodzicami. Oczywiste było dla mnie to, że wrócę do tej rozmowy i udowodnię mu, że się mylił.

- Chodź. - wymusiłam uśmiech na twarzy i poszłam do salonu. Wzięłam wazon i wstawiłam kwiaty. Po chwili usiadłam obok niego na kanapie i czekałam aż tato dokończy swój wykład.

- Dlaczego to dla ciebie takie ważne? - tym razem mama kierowała rozmową. Bartek spojrzał na mnie nie wiedząc o co chodzi. Wzięłam głęboki oddech i starałam się spokojnie sklecić sensowne zdania, to była moja ostatnia szansa i musiałam odpowiednio dobrać słowa. Po raz setny wytłumaczyłam im dlaczego tak zależało mi na tym. Ja naprawdę nie zamierzałam z nim rozmawiać tylko zobaczyć Jego twarz. Rodzice spoglądali na siebie, jakby jedno od drugiego chciało zobaczyć co ta druga osoba myślała. Cisza mnie niepokoiła a to naprawdę było ważne dla mnie.

- Ciągle uważamy, że to nie jest dobry pomysł, ale zdajemy sobie sprawę z tego, że pomimo iż byśmy odmówili to zbytnio byś się tym nie przejęła i będziesz działać na własną rękę. Nie mamy innego wyjścia, więc zgadzamy się. Ale porozmawiamy o tym później na razie masz gościa i idźcie do siebie. - tata był surowy, patrzył na mnie tak jakby się zawiódł na mnie. Nie czułam się jak zwycięzca, poniekąd dostałam to czego chciałam ale smak wygranej nie był słodki tylko gorzki. Stanęłam naprzeciwko taty.

- Dziękuję. - przytuliłam się do niego. W oczach miałam łzy, nawet nie wiedziałam ile mnie to wszystko kosztowało, byłam silna ale w środku jakby z waty. Może oszukiwałam samą siebie ale tak już było ze mną.