The experience 50

Była sobota, jechaliśmy z Marcinem na siłownię, wcześniej byliśmy na cmentarzu u Maćka.

- Możesz tam spotkać Bartka. ale proszę nie zwracaj na to uwagi – spojrzałam na niego gdy byliśmy już w drodze.

- Co jest pomiędzy wami? - teraz on spojrzał mi w oczy.

- Sama nie wiem. Wiem, że on nie potrafi mi wybaczyć Piotrka, prosiłam go, przepraszałam, ale nie przyniosło to żadnego skutku. - spoglądałam za okno by uniknąć jego wzroku, by nie widział ile mnie to wszystko kosztowało.

- A ty Chciałabyś być z Bartkiem? - po tych jego słowach zapadła cisza.

- Tak, chyba go kocham. Uprzedzając twoje kolejne pytanie, nie czułam tego do Piotrka, z nim to było coś innego, bardziej pożądanie i zauroczenie. Poniekąd żałuję, że się z nim związałam bo gdyby nie, być może teraz byłabym z Bartkiem, ale przy Piotrku doświadczyłam czegoś nowego. Koniec tego paplania i gdybania. Gotowy na zmierzenie się z własnymi ograniczeniami? - zaśmiałam się do niego. Właśnie byliśmy już pod siłownią. Cieszyłam się, że dotarliśmy do celu ponieważ miałam dosyć zwierzeń.

- Już się nie mogę doczekać. - posłał mi uśmiech i poszliśmy do budynku. Przedstawiłam Marcina Przemkowi i poszliśmy się przebrać. Ja wiedziałam co mam robić, więc ćwiczyłam jak zawsze a Przemek dawał wskazówki Marcinowi. Na ringu zobaczyłam Bartka. Nie mogłam się skupić na swoich ćwiczeniach, jego obecność mnie rozpraszała. Cały czas mimowolnie spoglądałam w jego stronę i nie byłam w stanie nad tym zapanować. Stanęłam dosyć blisko miejsca w którym walczyli i się przyglądałam. Bartek był zawzięty i przy tym niesamowicie pociągający, moje zmysły były jeszcze bardziej podkręcone przez widok jego gołego torsu. Widziałam z jaką siłą oddawał ciosy i z jakim uporem próbował oddalić te co sam dostawał. Z zamyślenia wyrwał mnie głos Przemka.

- Niezły jest, co? Jutro wieczorem ma pierwszą prawdziwą walkę. - na jego słowa obróciłam się do niego przodem.

- Jak to? Myślałam, że on tylko tak rekreacyjnie ćwiczy. A to na poważnie? - poczułam niesamowity strach, nawet nie potrafiłam tego określić, ale to uczucie było przerażające.

- Tak było, ale on jest za dobry żeby ćwiczyć tylko dla siebie. Jutrzejsza walka będzie dla niego sprawdzianem czy naprawdę jest dobry czy nam się tylko wydaje. Jeśli chcesz to zobaczyć to przyjdź, jutro o 18. - uśmiechnął się do mnie, a ja stałam i trawiłam wszystko co przed chwilą usłyszałam. Nie chciałam, żeby walczył, by brał to na poważnie. Poniekąd byłam na niego wściekła, że tak ryzykował swoje życie. Stałam tam i patrzyłam jak dostawał kolejne ciosy od amatora a co będzie jak stanie przed nim poważny, normalny zawodnik? Wierzyłam w jego umiejętności, ale miałam świadomość tego, jaka to była niebezpieczna „rozrywka”. Nie poradziłabym sobie gdyby jeszcze jemu coś się stało. Nie radziłam sobie z śmiercią Maćka, pomimo że minął już ponad miesiąc odkąd go z nami nie było i gdyby jeszcze dołożyć do tego poważne zagrożenie życia bliskich mi osób to zwiastowało by to mój upadek.

- Co taka zamyślona jesteś? Hej, Gosia? - po chwili stał przede mną Bartek. Patrzyłam na niego i nie mogłam wydusić z siebie ani jednego słowa. Teraz wiedziałam co czuła moja mama gdy dowiedziała się o moim skoku z boungee, ale to nawet nie było to samo, nie mogłam się wtedy zranić, istniało znikome prawdopodobieństwo zrobienia sobie krzywdy. Tutaj Bartek targał się na swoje życie, a ja bałam się o niego, patrzyłam na niego jakbym ostatni raz go takiego widziała. Zaczęłam się bać. Stałam i patrzyłam na jego oczy, nos, usta, nagi tors a w oczach pojawiły się łzy - Gosia, co jest, wszystko w porządku ? Ej co się dzieje. - złapał mnie za ramiona. Bał się o mnie a ja martwiłam się o Niego i wciąż nie potrafiliśmy przyznać, że coś do siebie czujemy.

- Żyję, wszystko ok, chyba. - zrobiłam krok do przodu, byłam jeszcze bliżej niego. - Czemu to robisz? Nie boisz się? - patrzyłam mu głęboko w oczy i szeptem zadałam mu pytanie.

- O czym ty mówisz? - pokręcił głową marszcząc czoło, nie zrozumiał o czym mówiłam. Nic dziwnego bo nie siedział w mojej głowie i znał moich obaw.

- O jutrzejszej walce.

- Nie powinnaś się tym przejmować. To zabawa, chcę sprawdzić swoje możliwości. Hej, nie martw się. - posłał mi uśmiech, który miał mnie uspokoić, ale to nie pomagało. Odeszłam nic nie mówiąc, weszłam do szatni. Siedziałam na ławce starając się wyrzucić ze swojej głowy strach. Przecież on wiedział co robi, nie pozwolą mu przecież umrzeć. Będzie tam Przemek, a on nie da mu zrobić krzywdy. Przekonywałam sama siebie. Po chwili Marcin wszedł do szatni.

- Siostra wszystko w porządku? Źle się czujesz? - usiadł obok mnie.

- Zabierz mnie stąd. - popatrzyłam na niego i wtuliłam się mocno w jego klatkę piersiową. Marcin wziął moją torbę, objął mnie ramieniem, pozwalając mi schować głowę w jego klatce piersiowej i wyszliśmy. Zobaczyłam jak Bartek na nas patrzył, ale od razu odwróciłam głowę. Jak najszybciej chciałam znaleźć się w domu i zamknąć się w swoim pokoju.

Gdy byliśmy w domu wzięłam prysznic i siedziałam na kanapie w swoim pokoju. I w pewnym momencie usłyszałam pukanie do drzwi.

- Proszę. - zza drzwi zobaczyłam rodziców, rzadko się zdarzało, żeby przychodzili do mojego pokoju a szczególnie razem. - Coś się stało? - wystraszona spojrzałam na nich, ponieważ nie wiedziałam czego miałam się spodziewać. Nie umiałam znaleźć powodu dlaczego razem przyszli do mojego pokoju. Zwiastowało to tylko jedno, poważną rozmowę.

- Musimy porozmawiać. - usiedli razem obok mnie i tata zaczął rozmowę, czułam, że coś się święci.

- Każde z nas cierpi na swój sposób, każdy z nas to przeżywa i nie jest nam  łatwo, ale musimy żyć dalej. Czasem ciężko iść do pracy skoro przed chwilą przeżyło się taką tragedię ale nie możemy pozwolić ci zaniedbać szkoły. Minęło półtora miesiąca a ty byłaś w szkole raptem 3 razy. Tak nie można, Gosia musisz zacząć tam chodzić. Wiemy, że ci ciężko, ale w ten sposób możesz zaprzepaścić wiele lat pracy i nauki. Później w przyszłości będziesz ponosiła tego poważne konsekwencje. - tata złapał mnie za rękę. Miał rację, ale ja po prostu nie miałam siły w sobie by zmagać się z kolejnymi problemami.

- Nie chcemy cię do niczego przymuszać ani nakazywać, ale jako twoi rodzice nie możemy pozwolić ci zawalić szkoły, nauczyciele mogą ci nie zaliczyć przedmiotów przez frekwencję. Myśleliśmy, że to czas pomoże ci się pozbierać, ale nie odnosi to żadnego skutku, więc chcieliśmy z tobą porozmawiać o innym sposobie. - mama dokończyła myśl zaczętą przez tatę. Czułam, że mieli jakąś propozycję dla mnie, wymyślili alternatywny sposób poradzenia sobie z bólem.

- Co macie na myśli ? - zdezorientowana spojrzałam na rodziców.

- Uważamy, że powinnaś iść na terapię dla osób pogrążonych w żałobie jeżeli to nie pomoże to do psychologa. Oczywiście, jak tylko będziesz chciała będziemy chodzić tam razem z tobą. Nie odbierz tego źle, ale my chcemy dla ciebie jak najlepiej. Nie możemy patrzeć jak cierpisz, nie możemy stać z założonymi rękoma. Jesteś naszą córeczką i nie możemy dopuścić do tego byś się wycofała z życia. Musisz wychodzić do ludzi, rozmawiać z nimi by się z tym wszystkim pogodzić. - tata przytulił mnie mocno, a ja zaczęłam płakać. Uwolniłam wszystko co we mnie siedziało i płakałam.

- Kochanie, nie martw się, pomożemy ci. Razem przez to przejdziemy. - mama usiadła z drugiej strony i teraz we trójkę byliśmy przytuleni do siebie.

- Dobrze, jeżeli to w jakiś sposób pomoże, umniejszy ból i żal to zgadzam się. Ale może któreś z was będzie tam ze mną chodziło, przynajmniej na początku? Boję się sama. - miałam pewne obawy co do uczęszczania do tamtego miejsca, ale musiałam zaufać rodzicom.

- Nie martw się, tak długo jak będziesz tego potrzebowała będziemy chodzić tam z tobą. - tata głaskał mnie po głowie. Był taki czuły i opiekuńczy. Lubiłam jak mnie przytulał, wtedy wiedziałam, że jego miłość do mnie jest bezwarunkowa.

- Ale przecież macie pracę, oboje macie wypełnione grafiki. - wytarłam łzy i niemal z złością wypowiedziałam te słowa. Zrozumiałam, że nie będzie im łatwo znaleźć wolny czas, do tej pory jedynie wieczorami można było z nimi porozmawiać.

- Ty jesteś dla nas najważniejsza, ty i Marcin. Kancelaria, przychodnia przy was jest niczym. Będziemy mieli czas dla obcych ludzi dopiero jak zadbamy o was. Nie zawiedziemy cię – pocałował mnie w czoło. - A teraz chodź na dół, zamówimy pizzę i posiedzimy wszyscy razem. Musisz w końcu coś jeść. - otarł mi łzy i po drodze zgarnęliśmy Marcina. Wieczór spędziliśmy na wspólnym siedzeniu i rozmawianiu o całkiem przyziemnych sprawach.

Zgodziłam się na tą terapię ponieważ miałam świadomość, że nie tylko ludzie psychicznie chorzy czy z jakimiś poważnymi zaburzeniami potrzebują pomocy psychologa. Każdy z nas może znaleźć się w sytuacji z której nie będzie umiał wyjść. Tak było ze mną, Maciek był dla mnie zbyt ważny, był całym moim światem, na każdej płaszczyźnie mojego życia był najważniejszy. Jak dalej miałam żyć, skoro większość swojego życia, doświadczeń, chwil przeżyłam z Maćkiem? Jak żyć bez niego? Kiedyś miałam gdzieś jak ludzie mnie zawodzili bo zawsze był on. On był wszystkim. A teraz moim życiem zawładnął strach, nie o siebie, ale o ludzi, którzy stanowili resztę mojego życia, o rodziców, Marcina, dziadków, Filipa i Bartka. To byli najbliżsi mi ludzie i każda potencjalna sytuacja stwarzająca zagrożenie ich życiu powodowała u mnie strach. Wiedziałam, że nic ani nikt nie jest w stanie przywrócić życia Maćkowi i jedyne o czym teraz marzyłam to nigdy się nie bać. Dlatego zgodziłam się na terapię, chciałam spróbować wszystkiego, co będzie mogło mi pomóc już nigdy się nie bać.