I znowu zaczął się tydzień szkoły. Rano wstałam nawet z dobrym humorem.
Pomalowałam się i poszłam wybierać ubranie. Zawsze mam dylemat na co
mam ochotę, lecz tym razem zdecydowałam się na jeansy, czarną koszulę z złotymi
guzikami i beżowy rozpinany sweterek obszyty złotą nitką, wzięłam czarne botki i
zeszłam na dół. Była tylko mama, co mnie zdziwiło.
- Hej. Gdzie tata i chłopaki ? – usiadłam na swoim miejscu i wzięłam grzanki.
- Tata w łazience a chłopaki chyba jeszcze śpią.
- Jest za dwadzieścia 8. No to nic, pojadę dzisiaj swoim samochodem. –
niechętnie musiałam to powiedzieć. Zjadłam śniadanie, szczerze powiedziawszy trochę się
ociągając, bo cały czas miałam nadzieję, że zejdzie Maciek bądź Marcin i
mnie podrzucą, lecz przyszedł tylko tata, któremu w ogóle nie było po
drodze do mojej szkoły. Wyprowadziłam samochód z garażu i ruszyłam w
stronę szkoły. Po 15 minutach zaparkowałam na szkolnym parkingu.
- Fajny samochód! – usłyszałam jak ktoś zwrócił się w moją stronę. Po
odwróceniu zobaczyłam mojego nowego kolegę, który szedł z kaskiem, a za
nim stał motor, musiał należeć do niego.
- Może jakieś "cześć"? – powiedziałam rozkładając ręce dodatkowo śmiejąc się pod nosem.
- Hej. – zaśmiał się i po chwili znalazł się obok mnie.
- Dzięki za samochód. A to należy do ciebie ? - wskazałam na stojący motor.
- Tak się składa, że tak. – miło się do mnie uśmiechał.
- Fajny. Chodź bo się spóźnimy. – po chwili szliśmy razem w stronę
szkoły. – Do zobaczenia na angielskim.- on się tylko uśmiechnął i
poszłam do swojej szafki. Zostawiłam kurtkę i wzięłam książki. Pierwsza
geografia, mieliśmy kartkówkę a później oglądaliśmy film. Na przerwie
siedziałam z przyjaciółką na parapecie. Podeszły do nas koleżanki z
klasy, Magda i Klaudia, to dwie dziewczyny, które poważnie lubiłam.
- Hej. Jak wam poszło ? – z uśmiechem dosiadły się do nas.
- Chyba nie najgorzej, a wam? – zapytałam się odwzajemniając uśmiech.
- Nie była aż tak trudna, więc spoko. Macie plany na piątek? – spojrzała na nas Magda.
- Ja nie mam. – poczekałam na odpowiedź Asi.
- Ja też nie. A jaką macie propozycję ? – patrzyłyśmy wymownie na dziewczyny.
- W kwadracie jest noc reggae, macie ochotę się wybrać?
- O, ja z chęcią. – uwielbiamy takie klimaty, reggae czy mocniejsza
muzyka to jest to, co najczęściej leci w moich głośnikach. Od razu z
Asią się zgodziłyśmy. Dziewczynom nie przeszkadzało, że zapytam się
braci, bo większej grupie zawsze się lepiej bawi. Wstępnie umówiłyśmy
się na piątek. One miały razem niemiecki a ja ruszyłam na angielski.
Cieszyłam się, że znowu będę miała okazję z Nim porozmawiać. Weszłam do
klasy a on już tam siedział, gdy mnie zauważył uśmiechnął się co na
mojej twarzy wywołało uśmiech.
- Znowu ty – zaśmiałam się i usiadłam na swoim miejscu.
- We własnej osobie. Wiem, że się cieszysz i tak naprawdę nie mogłaś się
doczekać aż znowu usiądziesz obok mnie. – popatrzył na mnie i oboje
wybuchnęliśmy śmiechem, inne osoby w klasie się na nas spojrzały a my
dalej śmialiśmy się to z siebie to z reakcji pozostałych. Do klasy
weszła nauczycielka, więc oboje byliśmy już cicho. Otrzymaliśmy swoje prace, ja
dostałam 4+, on 5.
- Przykro mi, jak chcesz mi dorównać, to musisz się bardziej postarać. –
powiedział wachlując się swoją pracą. Krzywo tylko się uśmiechnęłam. Po
lekcji pożegnaliśmy się i każde z nas poszło w inna stronę. Po kolejnych
dwóch poszłam z Asią na stołówkę, przy stoliku zostawiłam torbę i
poszłam po coś do jedzenia.
- Hej. – usłyszałam za sobą, po odwróceniu zobaczyłam uśmiechającego się Bartka.
- Prześladujesz mnie. – zaśmiałam się i ruszyłam dalej gdy kolejka się przesunęła.
- Boisz się? – ponownie się odwróciłam gdy usłyszałam pytanie, które padło z jego ust.
- Nie. A ty się boisz?
- Czego? Ciebie? – spojrzał na mnie z grymaśnym uśmiechem.
- Moich ochroniarzy. – ręką wskazałam na stolik gdzie siedział mój brat z
Łukaszem i Kubą. Spojrzał w ich kierunku i wyminął mnie z tacą.
- Nie. A mam się bać? – odwrócił się, miał poważną minę, jak wtedy gdy źle mnie ocenił.
- Nie wiem. – uśmiechnęłam się i po chwili oboje już szliśmy z jedzeniem. – Możesz z nami usiąść, zapraszamy.
- Chyba nie będę ryzykował. Smacznego. – odszedł do stolika przy którym
nikt nie siedział. Przez chwilę zastanawiałam się czy nie iść za nim, lecz w końcu poszłam do swoich znajomych. Oni patrzyli na mnie oczekując
jakiegoś wyjaśnienia, po wzroku Maćka wiedziałam, że czeka nas rozmowa,
wyraźnie nie był zadowolony, że rozmawiałam z Bartkiem. Nikt się już
nic nie odezwał. Lekcje miałam do 15 a w szkole już się z Maćkiem nie
widziałam, nie widziałam również Bartka, na parkingu nie było też jego
motoru. Swoim samochodem wróciłam do domu gdzie na podjeździe stał
samochód Maćka więc wiedziałam, że jest już w domu.
W domu Irena przypilnowała żebym zjadła obiad i chwilę rozmawiałyśmy o
weekendzie i wizycie u dziadków. Gdy pożegnała się ze mną poszłam do
swojego pokoju i wzięłam się za lekcje przy oczekiwaniu na brata. Po
godzinie ktoś zapukał do moich drzwi.
- Można? – usłyszałam głos brata i odwróciłam się przodem do drzwi.
- Długo kazałeś na siebie czekać. – Maciek zamknął za sobą drzwi. Usiedliśmy na kanapie. Zaczęłam tę rozmowę.
- Wiem co chcesz powiedzieć, wiem że może ci się nie podobać to co
robię, ale ja przecież nie robię nic złego, po prostu z nim rozmawiałam
parę razy. Jest miły i nie czuję żeby stanowił jakiekolwiek zagrożenie
dla mnie. Nie znasz go, nie rozmawiałeś z nim a to miły chłopak, przecież
wiesz, że nikt nie jest święty. Każdy z nas ma jakieś grzeszki na swoim
koncie. – przytuliłam się do niego, odwzajemnił mój uścisk.
- Martwię się o ciebie, nie chcę żebyś znowu przez kogoś cierpiała. Fakt
nikt nie jest idealny, ale on wróży tylko kłopoty, nie sądzę by był
odpowiednio dobrym chłopakiem dla ciebie. – pogłaskał mnie po czole
odgarniając mi włosy do tyłu.
- Maciek pozwól być mi być odpowiedzialną za swoje życie. Popełniać
błędy i na własnej skórze odczuć ich skutki. Nie uchronisz mnie przed
złem tego świata, przed każdą osobą, która ma złe zamiary. Ja nie chcę z
nim się związać, po prostu rozmawialiśmy kilka razy, przecież nie będę
udawać, że go nie znam, ani odwracać się tyłem gdy rozpoczyna rozmowę,
to nie kulturalne. Chcę poznawać nowych ludzi, chcę czerpać z świata jak
najwięcej, korzystać z życia. Nie uchronisz mnie przed bólem czy
smutkiem, ale możesz tylko mnie wspierać, pocieszać, być przy mnie,
zawsze i wszędzie dodawać mi otuchy, podtrzymywać mnie na duchu. –
powiedziałam siadając przed nim, patrząc w jego oczy.- Wiem, że
troszczysz się o mnie i jestem ci za to wdzięczna. Kocham cię braciszku.
– wtuliłam się w niego mocno.
- Też cię kocham. Zawsze możesz na mnie liczyć.- siedzieliśmy mocno wtuleni. Po chwili przyszedł Marcin.
- Pamiętaj, zawsze skoczymy za tobą w ogień. Jesteś naszą małą
siostrzyczką i jesteś dla nas najważniejsza. – dosiadł się do Nas i
przytulił mnie. Czułam ich miłość, w ich ramionach byłam taka bezbronna,
taka bezpieczna. Kocham ich nad życie, są dla mnie najważniejsi.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz