The experience cz 45

Kiedy obudziłam się rano, nikogo nie było w domu, zjadłam śniadanie i cały czas bezczynnie leżałam w łóżku. Nie chciało mi się nic robić, tęskniłam za Maćkiem. Nie wyobrażałam sobie jakbym miała iść sama do szkoły, zawsze jak było mi ciężko to razem przez to przechodziliśmy a teraz miałam zmagać się sama. Nikogo bliskiego w szkole nie miałam. Kiedyś była Asia, teraz, pośród tego tłumu miałam być sama i ta perspektywa mnie przerażała. Jak będzie teraz wyglądać moje życie? Co z tą pustką? Kto będzie ganił mnie za moje głupie zachowanie? Jak można żyć, bez podstawowej osoby? Tyle pytań, tyle niewiadomych... Myśl o przyszłości przerażała mnie najbardziej jak się dało. 

Po południu ubrałam jeansy oraz bluzę i pojechałam do Piotrka. Nie widziałam się z nim od czasu pogrzebu, zapomniałam o takim urządzeniu jak telefon, przez chwilę miałam wrażenie, że o wszystkim zapomniałam, czułam ból, który przypominał mi tylko o Maćku. Zaparkowałam samochód na parkingu i weszłam do akademika, skierowałam się od razu do pokoju Piotrka, zapukałam w drzwi. Miałam wrażenie, że wszystkie czynności wykonywałam mechanicznie, jakbym we mnie nie było za grosz emocji. Byłam pusta. 

- Proszę. - usłyszałam głos swojego chłopaka.

- Cześć – posępnie powiedziałam i weszłam do środka. Nie spodziewał się mnie. Stanął naprzeciwko mnie, a ja bez słowa przytuliłam się do niego. Wydawał mi się być obojętny i taki wcale nie mój.

- Usiądź. - dosyć sucho powiedział, rozluźnił uścisk i usiedliśmy na łóżku. Nie patrzyliśmy na siebie, czułam, że był zły na mnie...

- Jesteś zły na mnie. - to nie było pytanie. Czekałam na jego odpowiedź, potwierdzenie, choć w sumie wiedziałam co powie.

- A jak mam nie być? Odstawiłaś mnie dla tamtego. Byłem z tobą cały czas, w szpitalu, w domu, w kaplicy. Byłem tam gdzie ty byłaś. Wspierałem cię a ty przy pierwszej lepszej okazji mnie zostawiłaś. Nawet nic nie powiedziałaś, jak tylko on się pojawił to poleciałaś do niego! I jak mam się czuć?! Przy tych wszystkich ludziach tak po prostu odeszłaś z nim! Nawet nie zadzwoniłaś. Cały czas wydzwaniałem, na żaden telefon nie odpowiedziałaś. Martwiłem się. Marcin mi powiedział, że spędziłaś noc u Bartka! - krzyczał na mnie, był zły i miał prawo. Zawiniłam. Czułam się okropnie. Zaczęłam płakać. Wiedziałam, że byłam żałosna, jak małe dziecko na wszystko reagowałam płaczem. Schowałam twarz w ręce i starałam się jakoś uspokoić. Było mi wstyd za swoje zachowanie. Nie potrafiłam odnaleźć słów w mojej głowie by mu odpowiedzieć. Jak mi to wszystko powiedział poczułam beznadziejność sytuacji, zrozumiałam jak okropnie względem niego się zachowałam. To prawda, myślałam tylko o sobie, a raczej nawet nie myślałam nad tym co zrobiłam. To był instynkt, chwila. 

- Ja naprawdę nie wiem co mam ci powiedzieć, przepraszam. - siedział na przeciwnym łóżku, nie patrzył na mnie. - Wstyd mi, słyszysz? Proszę cię. Ostatnie czego mi teraz potrzeba, to byś się na mnie złościł, byś mnie zostawił. Proszę, potrzebuję ciebie. - złapałam go za dłonie a on cały czas tępo spoglądał za okno. Prawie go błagałam o to by mnie nie zostawił, bałam się tego, bałam się samotności i tego co będzie dalej.

- Cały czas ty, ty i tylko ty. Słyszę, tylko to czego ty chcesz! Nic więcej się dla ciebie nie liczy poza tobą?! - wstał i patrzył na mnie, czułam się upokorzona.

- Piotrek to nie jest tak, przechodzę ciężki okres. Przed chwilą straciłam Maćka a teraz mam stracić ciebie? Nie rób mi tego, błagam. - stałam twarzą w twarz z nim, dotknęłam jego policzka a on odwrócił głowę. - To koniec, tak? - nic mi nie odpowiedział, przez chwilę nie wiedziałam co mam zrobić. Czułam, że z jego strony to już zamknięta historia. Wybiegłam więc z akademika i wsiadłam do samochodu, z łzami w oczach odjechałam. Jedynym miejscem do którego mogłam teraz jechać był cmentarz. Stanęłam przed miejscem gdzie było dużo kwiatów, zniczy. Teraz tu mój brat się znajdował. Dałam upust swoim emocjom, znowu płakałam.

- Bez Ciebie to wszystko się nie układa. Zostawiłeś mnie samą pośród tych obcych ludzi! Najpierw Asia z Bartkiem, później Ty a teraz Piotrek. Jestem beznadziejna, wszyscy ode mnie odchodzą. Nie chcę tak żyć, nie bez Ciebie. Proszę Cię pomóż mi! Zabierz mnie do siebie! Braciszku, proszę. Tak bardzo Cię kocham, całym sercem, oddałabym wszystko, żeby tylko móc się do Ciebie przytulić. - byłam słaba, wykończona. Mróz robił się coraz mocniejszy a ja bezwiedna. Znowu miałam podcięte skrzydła. Nie wiedziałam jak miałam dalej żyć, jak się odnaleźć w tym wszystkim. Gdzie w tym sens? Ukucnęłam i wpatrywałam się w kwiaty, zamknęłam oczy i jedyne co widziałam to sceny z pogrzebu, jak panowie opuszczali trumnę. Jeszcze bardziej zacisnęłam oczy, by zadusić zbierające się w oczach łzy. Gdy już nie byłam w stanie ich powstrzymać i otworzyłam oczy zobaczyłam jak Marcin idzie alejką, podszedł do mnie i przytulił mnie z całych sił ogrzewając moje zmarznięte ciało. Płakał razem ze mną. Jemu też było ciężko. Od zawsze prawie wszystko robili razem, Maciek był jego największym przyjacielem.

- Wiedziałem, że cię tutaj znajdę. - głaskał mnie po włosach. - Jedziemy do domu bo zapalenia płuc dostaniesz- otarł mi łzy i wziął pod rękę.

W domu zrobił mi herbaty i jedząc pizzę wspólnie leżeliśmy pod kocem.

- Marcin teraz mamy siebie. Nie mogę ciebie stracić – złapałam go za rękę, te słowa powiedziałam prawie jak histeryczka, bałam się samotności, tego, że i jego stracę. Łzy znowu napływały mi do oczu, czułam się bezsilna.

- A ja ciebie. Rodzice mają siebie a nam pozostaliśmy my. - objął mnie ramieniem, też miał łzy w oczach. - To sprawdzian dla nas, ale zdamy go, oboje.

- Piotrek mnie zostawił. Myślisz, że to jakiś znak? Najpierw Wojtek, później Bartek z Asią, Maciek a teraz Piotrek. - brzmiało to żałośnie, a ja czułam się jeszcze gorzej jak to głośno powiedziałam.

- Przestań, ty nie zawiniłaś. Takie jest życie. - patrzył mi głęboko w oczy. - Jesteś wspaniałą dziewczyną i nie wolno ci źle myśleć o sobie. Wiem, co masz na myśli, że to fatum, że to twoja wina itp. ale to nie prawda. Mamy siebie i to najważniejsze. - przytulił mnie mocno. Siedzieliśmy jeszcze kilka godzin ale już nie mówiąc.

Dzisiaj spałam u siebie w pokoju, zasnęłam obok Marcina. Czułam się bezpieczniej jak był obok.

------
Dziękuję za każdy komentarz. To miłe, że dajecie odzew ze swojej strony :)