The experience cz 28

Środa, środek tygodnia i coraz bliżej weekendu. W piątek znowu miałam spędzić wieczór z nowym lokatorem w moim sercu. Chciałam żeby już na zawsze był stałym jego mieszkańcem. Ale przed nami tyle lat, tyle dni, najpierw musiałam zmierzyć się z teraźniejszością. Wstałam z łóżka, za oknem było szaro aż nie chciało się wychodzić spod kołdry. Od razu wzięłam się za szykowanie, dzisiaj wybrałam szarą spódniczkę w różne czarno białe wzory, szarą luźniejszą bluzę i do tego sztyblety. Na dole siedzieli rodzice i Maciek z Marcinem. Od razu zrobiłam sobie kanapkę i zabrałam się za jedzenie.
- Jedziesz ze mną ? – spojrzał się na mnie Maciek, po czym wzrok reszty rodziny również był skierowany na mnie.
- Nie, pojadę sama. Mam tylko 5 lekcji to może pojadę do centrum – postanowiłam sama jeździć do szkoły, przynajmniej na razie. Nie planowałam jechać do miasta, sama nie wiem czemu tak powiedziałam, chyba potrzebna była mi niezależność.
- Dobra, jak coś to wiesz, że możemy jeździć razem. – uśmiechnął się do mnie i poszedł się ubierać.
Gdy dokończyłam śniadanie również się zebrałam i pojechałam do szkoły.
Na miejscu rozglądałam się za Bartkiem, ale nigdzie go nie było, więc od razu skierowałam się pod salę do matematyki, gdzie spotkałam Asię.
- Hej – dałam jej całusa w policzek i weszłyśmy do klasy – Słuchaj nie chcesz iść w piątek do klubu? Bartek mnie zaprosił, będzie za barem i może masz ochotę się wybrać z Karolem ? – spojrzała na mnie dosyć dziwnie, chyba nie była świadoma tego, że dostrzegłam jak się Karol podoba.
- Czemu się o niego pytasz? – odwróciła głowę w przeciwnym kierunku i zajęła miejsce w ławce.
- Nie udawaj, wiem, że ci się podoba. Zaproś go. – już nic nie powiedziała. Chciało mi się śmiać z jej naiwności. Znam ją już tyle lat.
Po dwóch lekcjach poszłyśmy na wf. Nadal miałam zwolnienie z którego byłam zadowolona. Miałam godzinę dla siebie, mogłam się przypatrzeć Bartkowi, uwielbiałam się mu przyglądać. Bardzo intrygowały mnie jego tatuaże, wiedziałam, że z każdy był dla niego ważny, ale musiałam poczekać by coś więcej się o nich dowiedzieć. Już i tak dużo o nim wiedziałam. Zależało mi na nim, jeszcze nie wiedziałam czy to była miłość, ale na pewno był kimś ważnym w moim życiu. Czułam, że nie byłam mu obojętna, ale co dalej ? Zostaniemy przyjaciółmi, czy może coś więcej z tego będzie? Byłam gotowa być przy nim, wspierać go, dodawać energii, w każdym momencie mu pomóc. Ale czy to wystarczyło ? Kiedyś w podstawówce czy gimnazjum chłopak zadawał dziewczynie beznadziejnie brzmiące pytanie „ Zostaniesz moją dziewczyną ?”. Nie lubiłam tych słów, dla mnie były dziecinne. Ale z drugiej strony była pewność swojej pozycji. Nie wyobrażałam sobie jak Bartek wypowiada te słowa w moją stronę, to mogłoby być bardzo dziwne. Lubiłam sytuację, w której się czuło, że to było właśnie to uczucie i nie potrzebowało się zgody tylko to się działo ale z drugiej strony cały czas nie wie się kim się jest w życiu drugiej osoby, wtedy nie ma deklaracji i przecież ta druga osoba może powiedzieć, że nic nie obiecywała. Stereotypowo to od chłopaka zależy, on powinien dać znam znać, że jesteśmy jego dziewczyną i to w cale nie musi się dziać przez pójście do łóżka. Nam było do tego daleko, przynajmniej mi. Z moich rozmyślań wyrwało mnie uderzenie. Dostałam czymś ciężkim w głowę.

Leżałam na czymś miękkim, próbowałam podnieść głowę, ale za bardzo mnie bolała bym mogła to zrobić. Złapałam się jej ręką, ale szybko poczułam czyjś uścisk. Otworzyłam szeroko oczy, byłam u pielęgniarki, obok siedział Bartek a z oddali było słychać głos pielęgniarki.
- Hej, słyszysz mnie? – to był jego głos. Spojrzałam na niego a po chwili podeszła pielęgniarka.
- Jak się czujesz? Co cię boli ? – jej twarz była nad moją.
- Dobrze, tylko moja głowa… - nie dokończyłam bo momentalnie poczułam jak mnie boli.
- Wszystko dobrze. Dostaniesz tabletki i zrobisz dzisiaj RTG głowy. Skierowanie masz wypisane i pojedziesz do szpitala. Podaj numer do któregoś rodzica. – odeszła ode mnie, a ja jeszcze raz próbowałam się podnieść. Bartek złapał mnie za plecy i pomógł usiąść.
- Ja ją zawiozę. – zaproponował, kiedy brał moje wszystkie papiery i torbę.
- Dobrze, tylko ostrożnie. – poszliśmy do szafki, Bartek pomógł mi się ubrać po czym pielęgniarka odprowadziła nas na parking. Zapakowaliśmy się do mojego samochodu i ruszyliśmy.
- Jak się czujesz? Bardzo boli ?
- Da się znieść chociaż nie jest to miłe uczucie. Dzięki, że ze mną jedziesz. – obróciłam głowę w jego stronę. Uśmiechnęłam się i zamknęłam oczy, chciałam aby ból minął albo choć trochę zelżał. - Co się w ogóle stało ? Wiem, że dostałam czymś twardym.
- Graliśmy w piłkę i jeden z chłopaków za mocno przyłożył. Krzyczałem w twoją stronę, ale byłaś tak zamyślona, że nie usłyszałaś i zanim zdążyłem podbiec dostałaś piłką. Zemdlałaś i zaniosłem cię do pielęgniarki. Byłaś nieprzytomna jakieś piętnaście minut. – patrzył przed siebie, miałam wrażenie, że droga ciągnie się w nieskończoność.
- Jesteś kochany. – nic więcej nie byłam w stanie powiedzieć, ból rozchodził się po całym moim ciele. Po chwili byliśmy już w szpitalu, od razu wzięli mnie na wózek i zawieźli do pracowni. Na zdjęcie nie trzeba było długo czekać, okazało się, że to nic poważnego, będzie tylko duży siniak. Dostałam tabletki i jakby ból dłużej się utrzymywał i był coraz intensywniejszy to miałam się zgłosić do lekarza.
- Zabiorę cię do domu – objął mnie ramieniem i prowadził do samochodu. Byłam strasznie zmęczona, jedyne o czym marzyłam to, by położyć się w swoim łóżku.
Bartek odprowadził mnie pod drzwi.
- Wejdź ze mną. – trzymałam go za rękę, nie chciałam by już sobie poszedł.
- Nie wiem czy to dobry pomysł, nie chcę cię narażać na niepotrzebne zgrzyty, masz już dosyć wrażeń na dzisiaj. – głaskał mnie po włosach, później zeszedł na ramiona.
- Proszę. Chodź. – patrzyłam na niego maślanymi oczami, swoimi dwiema dłońmi trzymałam jego rękę. Nie chciałam być sama, przede wszystkim nie chciałam się z nim rozstawać.
- Na twoją odpowiedzialność. – weszliśmy do domu i zaczęliśmy ściągać kurtki i buty, po czym przeszliśmy do kuchni. Była już 16 a od rana nic nie jadłam. Zgrzałam nam spaghetti i nałożyłam na talerze.
- Weźmiesz? Pójdziemy do mojego pokoju. – spojrzałam na Bartka, który był oparty o blat i rozglądał się po domu.
- Ładnie tu – wziął talerze i podążył za mną po schodach, po chwili byliśmy w moim pokoju.